Η ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ

Η δηµιουργία του Μουσταφά Κεµάλ από µερικές Χριστιανικές χώρες υπήρξε µια απ' τις πιο ασύνετες, πιο ολέθριες και πιο επικίνδυνες πράξεις που διέπραξε ποτέ η δυτική διπλωµατία, δολοπλοκία και αντιζηλία. Υπάρχει ανάµεσα στους Μωαµεθανούς µια παράδοση ότι ο Τούρκος είναι η «Σπάθη του Αλλάχ», ο «υπερασπιστής του Ισλάµ» και η «µάστιξ εναντίον των απίστων». Επειδή όµως ο Τούρκος είναι διανοητικά ο πιο κατώτερος απ' τους Μωαµεθανούς, µε κανένα ή το πολύ µε πολύ λίγα απ' τα χαρίσµατα και επιτεύγµατα του πολιτισµού και χωρίς πολιτισµένη ιστορία, οι άλλοι µαθητές του Προφήτη δεν τον θεωρούν σαν ίσο τους διανοητικά ή ηθικά.

Μόνο σε ένα ιδιαίτερο σηµείο προχώρησε ο Τούρκος πάντοτε ανάλογα µε την εποχή κι αυτό είναι ο τρόπος µε τον οποίο πολεµά. Ίσως είναι το µόνο παράδειγµα ενός µεγάλου και επιστηµονικά πολεµικού λαού, ο οποίος δεν είναι µεγάλος σε τίποτε άλλο. Ο Τούρκος καταστρέφει, αλλά δεν οικοδοµεί. Ακόµα και οι άλλοι Μωαµεθανοί που είχαν υποταχθεί στην βάναυση και εξοντωτική εξουσία του πάντοτε αγωνίζονταν ν' απαλλαγούν απ' αυτή και συνεργάσθηκαν µαζί του µόνο στην κοινή δράση εναντίον των Χριστιανών.

Ο ιστορικός Butler λέει γι' αυτόν:

«Οι Γότθοι µπορεί να λεηλάτησαν την Ιταλία, βγήκαν όµως εξαγνισµένοι απ' τις φλόγες που οι ίδιοι είχαν ανάψει.

Οι Σάξωνες σάρωσαν την Αγγλία, αλλ' η µουσική της Κελτικής καρδιας τους µαλάκωσε την τραχεία τους φύση.

 Οι Βισιγότθοι και οι Φράγκοι, οι Χερούλοι και οι Βάνδαλοι απαλλάχθηκαν απ' την θηριωδία τους µέσα στο ίδιο εκείνο φως του πολιτισµού πού είχαν αγωνισθεί να εξαφανίσουν.

Ακόµα και οι αγριώτατοι Τάταροι της Σκυθικής ερήµου επηρεάσθηκαν και µαλάκωσαν µέσα στις κατασκηνώσεις τους από πλεγµένη λυγαριά, αλλά ο Τούρκος, οπουδήποτε έφτασε το γιαταγάνι του εξευτέλισε, εµόλυνε και δυσφήµησε καταστρέφοντας µε αιώνια φθορά τον Ρωµαϊκό και Λατινικό πολιτισµό, ωσότου, όταν όλα είχαν αφανισθεί, κάθισε κάτω ικανοποιηµένος απ' την αγριότητα του µέσα σ' έναν λήθαργο, βαίνοντας προς ένα απελπισµένο γήρας».

Κωνσταντινούπολη

Οι Μωαµεθανοί όµως δεν ξεχνούν:
 ότι ο Τούρκος ήταν που κυρίευσε τη µεγάλη και ένδοξη πόλη, την Κων/πολη, το τελευταίο προπύργιο της Ευρώπης εναντίον των Ασιατικών ορδών που ερήµωναν και υποδούλωναν, ότι οι Τούρκοι ήταν που εγκαταστάθηκαν γερά στην Ευρώπη υστερα απ' την µάχη στην πεδιάδα του Κοσσόβοιτ ,
ότι οι Τούρκοι ήταν πού εξόντωσαν το ανθος του Ουγγρικού ιππικού - είκοσι χιλιάδες µαζί µε τον βασιλιά τους —επάνω στη θλιβερή πεδιάδα του Mohacz στα 1526 και που υστερα από τρία χρόνια έφτασαν µπροστά στις πύλες της Βιέννης, την οποία πολιόρκησαν,
 ότι υστερα από έναν περίπου αιώνα µια Τουρκική ορδή χτύπησε και πάλι σαν καταιγίδα την Αυστριακή πρωτεύουσα, που σώθηκε µόνο χάρη στην έγκαιρη άφιξη µιας πολωνικής στρατιάς.

Κατά το τέλος του (Πρώτου) Παγκοσµίου Πολέµου ο Τούρκος είχε ηττηθεί κατά κράτος και το γόητρο του είχε καταστραφεί. Η «Σπάθη του Ισλάµ» είχε συντριβεί. Η νίκη εναντίον των Ελλήνων, αν και είχε κερδηθεί µε τη βοήθεια Ευρωπαίων Αξιωµατικών και υλικού και η θεαµατική καταστροφή της Σµύρνης µαζί µε την σφαγή των κατοίκων της, ξαναζωντάνεψε τον µύθο για τον κατακτητή και εκδικητή Τούρκο. Η Σπάθη του Ισλάµ ξανασυγκολλήθηκε για να κατακτά και να καταστρέφει. Η φήµη για το συµβάν αυτό διαδόθηκε και η ηχώ της διατρέχει ακόµα τον Μουσουλµανικό κόσµο στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στη Βόρεια Αφρική και στη Συρία.

Μουσταφά Κεμάλ

Κι εκτός απ' όλα αυτά η επιτυχία του Μουσταφά Κεµάλ, ποy ήταν δηµιούργηµα της διαιρεσης των Χριστιανών και της γεµάτης αντιζηλίες και αµοιβαία µίση ∆ύσης, έδωσε καινούργιο θάρρος σε όλους τους κίτρινους, µαύρους και µελαψούς λαούς, τους οποίους ο Kipling χαρακτηρίζει σαν «βαρύ φορτίο για τον λευκόν άνθρωπο» και οι οποίοι µπορεί να σφάζονται µεταξύ τους για το ζήτηµα του Μωαµεθανισµού, του Κοµφουκισµού ή του Βουδισµού, είναι όµως ενωµένοι σχετικά µε το µίσος τους εναντίον των λευκών.

Το ξεσήκωµα στην Ανατολή είναι το ξέσπασµα ενός συναισθήµατος πολύ βαθύτερου απ' ό,τι νοµίζει ένας απρόσεκτος η επιπόλαιος στοχαστής: Είναι η εκδήλωση µιας βαθιάς και ριζικής αντιπάθειας. Οι κάτοικοι της Ανατολής κουράσθηκαν να εκπολιτίζονται από ανώτερους λαούς· να εκπαιδεύονται και να προσηλυτίζονται· να τους δείχνουν τα πεζοδρόµια· να τους αποκαλούν «Ευρασιάτες» και να βλέπουν τις κόρες τους να «εξοστρακίζονται» όταν παντρεύονται λευκούς· να βλέπουν τα παιδιά τους ν' αποκλείονται απ' τα σχολεία των λευκών και να διαχωρίζονται δυσµενώς µε τους νόµους για τη µετανάστευση.

∆εν µπορούµε να πούµε ότι η ∆ύση έχει ολωσδιόλου άδικο όταν προσπαθεί να διατηρήσει το γόητρο της και τον ∆υτικό της πολιτισµό, µπορούµε όµως ασφαλώς να διαπιστώσουµε ότι το µίσος που αυξάνει σταθερά στην Ανατολή, είναι βαθύ και αµείλικτο και ότι το αποτέλεσµα θα είναι δολοφονίες, επαναστάσεις, µικροί πόλεµοι, µεγάλοι πόλεµοι. Ο διατυπώνων τη γνώµη αυτή µπορεί να κατηγορηθεί σαν ένας υπερβολικός «µάντης κακών». Σαν τον άνθρωπο που υψώνει το σήµα στις διασταυρώσεις της σιδηροδροµικής γραµµής µε τις λέξεις: «Σταµατήστε!

Προσέξτε! Ακούστε!» Η διχόνοια µέσα στον ∆υτικό Κόσµο που έδωσε στους Τούρκους τη δυνατότητα να σαρώσουν κυριολεκτικά τον Χριστιανικό πολιτισµό µέσα από την Οθωµανική Αυτοκρατορία, να κάψουν τη Σµύρνη και  να σφάξουν τους κατοίκους της µπροστά στα µάτια ενός πανίσχυρου στόλου Ευρωπαϊκών και Αµερικανικών πολεµικών, έχει προσθέσει ένα ανυπολόγιστο βάρος στο «Φορτίο για τον λευκό άνθρωπο»

Ότι ένα αµοιβαίο µίσος εναντίον της ∆ύσης συνδέει λαούς πού ανταγωνίζονταν ως τώρα ο ένας τον άλλο και που έχουν διαφορετικές θρησκείες, επιβεβαιώνεται απ' τον Lothrop Stoddard στο βιβλίο του «The New World of Islam» µε παραποµπή του στον συγγραφέα R. Vambery, πού αποτελεί αυθεντία σε ζητήµατα σχετικά µε τον Μουσουλµανισµό:

«Η αλλαγή στις αντιλήψεις του Μουσουλµανισµού πρέπει να διαπιστωθεί απ' τις πολυάριθµες εκκλήσεις που έκαναν τον τελευταίο καιρό οι Μωαµεθανοί της Ινδίας προς τους Ινδουιστές όπως µπορεί να το ιδούµε απ' το εξης δείγµα πού φέρει χαρακτηριστικά τον τίτλο: «Το µήνυµα της Ανατολής».

«Πνεύµα της Ανατολής» λέει το αξιοσηµείωτο αυτό ντοκουµέντο, «σήκω και απόκρουσε τον κατακλυσµό της ∆υτικής επιθεσης που όλο και µεγαλώνει! Παιδιά της Ινδίας βοηθήστε µας µε τη σοφία σας, τη µόρφωση σας και τον πλούτο σας· δώστε µας τη δύναµη σας, τα πρωτοτόκια και την κληρονοµιά των Ινδουιστών! Κάνετε να φανερωθούν και πάλι οι ∆υνάµεις του Πνεύµατος οι κρυµµένες µέσα στις κορυφές των Ιµαλαΐων Ορέων! Αναπέµψατε προσευχές στον θεό των Μαχών προσευχές για να θριαµβεύσει το δίκηο πάνω στη δύναµη και να καλέσετε τις µυριάδες των θεών σας να αφανίσουν τα στρατεύµατα του εχθρού!».

Ας παραβάλει ο αναγνώστης την έκκληση αυτή Μωαµεθανών προς τους Ινδουϊστές µε το πνεύµα του άρθρου της «Progres De Salonique» της 22 Ιουλίου 1910, µέσα στο οποιο Τούρκοι, Μωαµεθανοί και Ιάπωνες Βουδιστές κλπ. θεωρούνται ότι έχουν κοινή υπόθεση εναντίον του ∆υτικού πολιτισµού. Ότι οι Ανατολικοί λαοί πιστεύουν ότι η ευκαιρία γι' αυτούς θα έλθει απ' τις διχόνοιες και τους πολέµους µεταξύ των ∆υτικών εθνών, τους οποίους παρακολουθούν εκείνοι µε µεγάλο ενδιαφέρον και ικανοποίηση, ειπώθηκε ήδη απ' το 1907 απ' τον Yahya Siddyk, έναν Αιγύπτιο δικαστή και συγγραφέα Μωαµεθανικής πίστης, ο οποίος φαίνεται ότι είχε προΐδει τον Παγκόσµιο Πόλεµο:

«Κοιτάξτε τις δυνάµεις αυτές που καταστρέφονται µε τους τροµερούς εξοπλισµούς των που διερευνούν η µια τη δύναµη της άλλης µε βλέµµατα προκλητικά· που απειλούν η µια την άλλη· που συνάπτουν συµµαχίες τις οποίες παραβιάζουν συνεχώς και προοιωνίζονται τροµερές συγκρούσεις που θ' ανατρέψουν τον κόσµο και θα τον σκεπάσουν µε ερείπια, φωτιά και αίµα!

George Horton