ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Το 1992 η Βουλή των Ελλήνων με εκπληκτική πλειοψηφία, ψήφισε τον νόμο που αναφέρεται στην Γενοκτονία του Ποντιακού Λαού. Καθιέρωσε μάλιστα, ο νόμος εκείνος να εορτάζεται σαν κρατική επέτειος κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου. Η ευθύνη των εορτασμών ανατέθηκε στις Νομαρχίες.
 Τι να εορτάσουν, όμως την ημέρα εκείνη οι Έλληνες όταν η σελίδα αυτή της Ιστορίας δεν διδάσκεται πουθενά στα σχολεία μας; 
Αν κανείς προσέξει τον τίτλο του Νόμου, θα διαπιστώσει και από την συνέχεια, ότι ο Νόμος εκείνος ψηφίστηκε απ` όλους για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς. Ο Νόμος φέρει τον τίτλο:

''ΝΟΜΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ'' 

Πουθενά ο νόμος αυτός δεν αναφέρει καθήκοντα της Ελληνικής πολιτείας να επιδιώξει την αναγνώριση αυτής της Γενοκτονίας διεθνώς. Όλοι όσοι βουλευτές ψήφισαν τον Νόμο αυτό να ξέρουν ότι ο Ποντιακός Λαός δεν έχει ανάγκη Νόμου, για να θυμάται τους νεκρούς του. 
Τους Πόντιους βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο αυτό, ας τους κρίνουν οι Πόντιοι ψηφοφόροι τους. Η ταλαιπωρημένη πορεία τις 19 Μαΐου και η κακοποίηση της, δείχνουν τον σεβασμό της πολιτείας σ` αυτό που η ίδια σαν Νόμο ψήφισε.
Δεν είναι δυνατόν την μια χρονιά να επιλέγεται η ημερομηνία αυτή για αποστολή της κρατικής ορχήστρας Αθηνών στο φεστιβάλ της Άγκυρας, την άλλη χρονιά να επιλέγεται η ίδια ημερομηνία για κοινή ελληνοτουρκική μουσική εμφάνιση στην διαχωριστική γραμμή της μαρτυρικής Κύπρου.
 Και ο αρμόδιος υπουργός να δηλώνει άγνοια της σημασίας που έχει ο εορτασμός τις 19ης Μαΐου στην Τουρκία. Την ημέρα εκείνη του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ κήρυξε τον πόλεμο εθνικής σωτηρίας ενάντια στους Έλληνες. Το αποκορύφωμα: εκπρόσωπος της Ελληνικής πολιτείας καταθέτει στεφάνι στο μαυσωλείο του Γενοκτόνου στον Πόντο Μουσταφά Κεμάλ, αλλά δεν είχαν, βέβαια σφαγιάσει τον δικό του παππού ή πατέρα.
Η Ελλάδα ή θα εξαναγκαστεί ν`αδρανοποιήσει τον Νόμο περί Μνήμης της Γενοκτονίας ή θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ευθεία επίθεση της Τουρκικής Κυβέρνησης, με την κατηγορία ότι οι Έλληνες του Πόντου διέπραξαν το έγκλημα της Γενοκτονίας εις βάρος αθώων Τούρκων χωρικών. Αν το Ελληνικό κράτος ζητήσει στα σοβαρά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων η Τουρκία συνεπικουρούμενη από την μεγάλη σύμμαχό μας, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε νέα Βαλκανική κόλαση. Το πολιτικό κόστος είναι πολύ μεγάλο για τον ηγέτη που θα τολμήσει κάτι τέτοιο, για αυτό και επιλέγουν την ταπεινή υποχώρηση και τον καθιερωμένο ζεϊμπέκικο χορό.
Συνολικά ως την υποχρεωτική ανταλλαγή περισσότεροι από 353.000* Έλληνες του Πόντου βρήκαν οικτρό θάνατο από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικους στις πόλεις και τα χωριά, στις χαράδρες και τα βουνά, στις εξορίες και τις φυλακές, στα τάγματα εργασίας και στον Τουρκικό στρατό ως Οθωμανοί πολίτες. Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των αδικημάτων που διαπράχθηκαν εναντίον του.

http://greekworldhistory.blogspot.gr/

Σ.Σ. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς ο αριθμός 353.000 δεν είναι ακριβής. Αλλά είναι ο δεύτερος αριθμός που έστειλε ο μητροπολίτης Χρύσανθος στον Βενιζέλο(που βρισκόταν στο Παρίσι) , για να χρησιμοποιηθεί σαν διαπραγματευτικό ατού. Ο πρώτος αριθμός θυμάτων που στάλθηκε ήταν 303.000 περίπου. 

Ο ρωμιός ιστορικός Στέφανος Γερασίμου γράφει ότι ο αριθμός των θυμάτων δεν ξεπερνούσε τις 50.000- 60.000 χιλιάδες.