Η δική μου γενιά, μεγάλωσε με το τραύμα της εισβολής των Τούρκων ρατσιστών στην Κύπρο το 1974. Ήταν η πρώτη μας εμπειρία από τη ζωή, στην οποία μας έφεραν άνθρωποι τραυματισμένοι από την προσφυγιά του 1922.
Οι μνήμες παρόμοιες και αληθινές, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Διασπορά. Στην Ελλάδα, στον Έβρο την ιδιαίτερη μου πατρίδα την Αλεξανδρούπολη προσφιλή μας πρόσωπα να δείχνουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους πολεμώντας, στην τ. Σοβιετική Ένωση οι Πόντιοι να εγγράφονται εθελοντές, στον Καναδά και στις Η.Π.Α άνθρωποι να καταθέτουν τον οβολό τους αλλά και τον εαυτό τους στην υπηρεσία αντίστασης στον κατακτητή.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ- γνωστά.
Οι παλιοί πρόσφυγες από την Καππαδοκία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Ιωνία βρίσκονται τώρα αλλού, οι αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού πλέον δεν υπάρχουν, η προσφυγική περιουσία κατασπαταλήθηκε και από την άλλη οι πρόσφυγες της Κύπρου εγκαταλείφθηκαν στις μνήμες τους, οι συγγενείς των αγνοουμένων έγιναν γραφικοί, και το ζήτημα της Κύπρου έγινε συνομιλίες με τον φασίστα κατακτητή.
Στη δική μας γενιά ειπώθηκαν πολλά ψέματα που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και η Κύπρος έχει την τιμητική της στο ψεύδος. Η εισβολή και η κατοχή έγινε σχέδια και ψηφίσματα, με αποκορύφωμα το Ανάν, οι πρόσφυγες μπαλάκι σε κάθε εκκολαπτόμενο πολιτικό αρχηγό, οι αγνοούμενοι λεπτό ζήτημα, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμού Σολωμού, μεμονωμένη στιγμή που δεν πρέπει να δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι σχέσεις φιλίας και συνεργασίες με τους λαούς, συνεστιάσεις, τραγούδια, χοροί και ενίοτε αθλητικές συνευρέσεις.
Ποτέ μα ποτέ δεν ειπώθηκαν τόσα ψέματα σε μία γενιά όπως η δική μας για την Κύπρο. Ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξαν τόσοι απροκάλυπτοι εκβιασμοί όπως τώρα, λες και οι διεθνείς σχέσεις και η επίλυση των προβλημάτων πρέπει να λειτουργούν υπό την πίεση του χρόνου και με εκβιασμούς.
Όπως με το σχέδιο Ανάν, όπου αντί της προοπτικής της Ευρώπης και των αξιών της εκβιάστηκε ο Κυπριακός Ελληνισμός να στηρίξει το ρατσισμό, της αντιδημοκρατικότητα, την αδικία, την τουρκική φασιστική κατοχή.
Η αλήθεια και η πολιτική, το δίκαιο και η ηθική δεν έχουν θέση στην Κύπρο, όπως απέδειξε η τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής με τους κατακτητές, με βάση το ρατσιστικό «Σχέδιο Ανάν», η ίδια ακολουθούμενη (αποτυχημένη) πορεία 42 ετών. Μοναδική ελπίδα ο ελληνικός λαός ο οποίος έδειξε ότι είναι πολύ μπροστά και έχει τη διάθεση να παλέψει για το δίκαιο, αποδεικνύοντας ότι είναι άξιος συνεχιστής της παράδοσης αντίστασης στην υποταγή, σε αντίθεση με την «ηγεσία του».
Το εθνικό δεν είναι γι' αυτήν το αληθές.....
Θεοφάνης Μαλκίδης
Υ.Γ. Το κείμενο, αφιερώνεται στους συμπατριώτες μου, Χριστόδουλο Δοϊτσίδη και Χρήστο Χατζόπουλο, οι οποίοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, αγωνιζόμενοι για τα ιδανικά της ελευθερίας και της αλήθειας και βεβαίως στον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμού Σολωμού και τους χιλιάδες μάρτυρες της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, για τους οποίους βρισκόμαστε ακόμη μία φορά εδώ, ανανεώνοντας την υπόσχεσή μας για αγώνα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Οι μνήμες παρόμοιες και αληθινές, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Διασπορά. Στην Ελλάδα, στον Έβρο την ιδιαίτερη μου πατρίδα την Αλεξανδρούπολη προσφιλή μας πρόσωπα να δείχνουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους πολεμώντας, στην τ. Σοβιετική Ένωση οι Πόντιοι να εγγράφονται εθελοντές, στον Καναδά και στις Η.Π.Α άνθρωποι να καταθέτουν τον οβολό τους αλλά και τον εαυτό τους στην υπηρεσία αντίστασης στον κατακτητή.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ- γνωστά.
Οι παλιοί πρόσφυγες από την Καππαδοκία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Ιωνία βρίσκονται τώρα αλλού, οι αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού πλέον δεν υπάρχουν, η προσφυγική περιουσία κατασπαταλήθηκε και από την άλλη οι πρόσφυγες της Κύπρου εγκαταλείφθηκαν στις μνήμες τους, οι συγγενείς των αγνοουμένων έγιναν γραφικοί, και το ζήτημα της Κύπρου έγινε συνομιλίες με τον φασίστα κατακτητή.
Στη δική μας γενιά ειπώθηκαν πολλά ψέματα που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και η Κύπρος έχει την τιμητική της στο ψεύδος. Η εισβολή και η κατοχή έγινε σχέδια και ψηφίσματα, με αποκορύφωμα το Ανάν, οι πρόσφυγες μπαλάκι σε κάθε εκκολαπτόμενο πολιτικό αρχηγό, οι αγνοούμενοι λεπτό ζήτημα, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμού Σολωμού, μεμονωμένη στιγμή που δεν πρέπει να δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι σχέσεις φιλίας και συνεργασίες με τους λαούς, συνεστιάσεις, τραγούδια, χοροί και ενίοτε αθλητικές συνευρέσεις.
Ποτέ μα ποτέ δεν ειπώθηκαν τόσα ψέματα σε μία γενιά όπως η δική μας για την Κύπρο. Ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξαν τόσοι απροκάλυπτοι εκβιασμοί όπως τώρα, λες και οι διεθνείς σχέσεις και η επίλυση των προβλημάτων πρέπει να λειτουργούν υπό την πίεση του χρόνου και με εκβιασμούς.
Όπως με το σχέδιο Ανάν, όπου αντί της προοπτικής της Ευρώπης και των αξιών της εκβιάστηκε ο Κυπριακός Ελληνισμός να στηρίξει το ρατσισμό, της αντιδημοκρατικότητα, την αδικία, την τουρκική φασιστική κατοχή.
Η αλήθεια και η πολιτική, το δίκαιο και η ηθική δεν έχουν θέση στην Κύπρο, όπως απέδειξε η τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής με τους κατακτητές, με βάση το ρατσιστικό «Σχέδιο Ανάν», η ίδια ακολουθούμενη (αποτυχημένη) πορεία 42 ετών. Μοναδική ελπίδα ο ελληνικός λαός ο οποίος έδειξε ότι είναι πολύ μπροστά και έχει τη διάθεση να παλέψει για το δίκαιο, αποδεικνύοντας ότι είναι άξιος συνεχιστής της παράδοσης αντίστασης στην υποταγή, σε αντίθεση με την «ηγεσία του».
Το εθνικό δεν είναι γι' αυτήν το αληθές.....
Υ.Γ. Το κείμενο, αφιερώνεται στους συμπατριώτες μου, Χριστόδουλο Δοϊτσίδη και Χρήστο Χατζόπουλο, οι οποίοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, αγωνιζόμενοι για τα ιδανικά της ελευθερίας και της αλήθειας και βεβαίως στον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμού Σολωμού και τους χιλιάδες μάρτυρες της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, για τους οποίους βρισκόμαστε ακόμη μία φορά εδώ, ανανεώνοντας την υπόσχεσή μας για αγώνα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου