Επίλογος απο το βιβλίο του Δημοσθένη Κελεκίδη : "ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ"

Τα βιώματα του Δημοσθένη κλείνουν μέσα σ’ ένα όστρακο τη σκληρότητα, την ευαισθησία και τη ζωντάνια της προφο­ρικής ιστορίας, τη συγκλονιστική μαρτυρία, τις ταλαιπωρίες και δοκιμασίες ενός μόλις δεκαεφτάχρονου παλικαριού που πέρασε στα βουνά του Πόντου γιατί τέτοιες ήταν οι τραγικές συγκυρίες της πατρίδας του, πολέμησε για τη λευτεριά της, το μεγάλο πολιτισμό της και για τη διαιώνιση της παράδοσής της, απέναντι στα σοβινιστικά σχέδια της Τουρκίας και τη μεγάλη της υποκρισία, που η νομενκλατούρα της είχε βάλει στο στόχαστρο τον αφανισμό και τη γενοκτονία των Ποντίων, που τελικά το πέτυχε.

Η τρομακτική αναστάτωση των Βαλκανικών πολέμων, οι διωγμοί των Ελλήνων και Αρμενίων στην Τουρκία στα βάθη της Ανατολίας, ο Ευρωπαϊκός πόλεμος 1914-1918, η Συνθήκη του 1918, ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος 1919-1922 μέχρι την Ανταλλαγή του πληθυσμού, φέρανε τον όλεθρο και χορο­στάτησαν τα στυγερότερα εγκλήματα από τα ντενεκεδένια στρατιωτάκια των Οθωμανών στη μεγαλύτερη παράσταση ντροπής που δόθηκε ποτέ στις αρχές του εικοστού αιώνα, και γράφτηκαν με μελανά γράμματα στον τοίχο της ιστορίας η μισαλλοδοξία της Τουρκίας και τα «κουρδιστά της πορτο­κάλια», που προσβάλλουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και καταρακώνουν ό,τι έχει εναπομείνει ζωντανό κύτταρο από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Σ’ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό εκατοντάδες χωριά του Πό­ντου που άλλοτε σφύζανε από ζωή και οι άνθρωποι ανα­πνέανε ’λεύτεροι τη Μαυροθαλασσίτικη αύρα από τον καιρό του Μιθριδάτη, των Λαζών βασιλιάδων του Πόντου με την πανάρχαιη κρυφή σοφία της Ανατολής, των ελληνικών τε­χνών και των γραμμάτων, σ’ αυτό το πολυβασανισμένο πο­λυτάραχο διάστημα γίνανε παρανάλωμα πυρός, καταστραφήκανε τελείως από τα ανθρωποειδή τουρκικά μιλιούνια που όπου πέρναγαν άφηναν πίσω Χριστιανούς Έλληνες κρεμα­σμένους. Σάντα, Σαμψούντα και Κερασούντα, τρεις πόλεις που κρύβονταν μέσα στους καταπράσινους κήπους και κο­λυμπούσαν στη χλωρασιά σε χώμα αφράτο, ζηλευτό, πολύ­καρπο και το κρασί βγάζουν από κληματαριές που τις απλώ­νουν στα ψηλά δένδρα, τα κοκκινόξυλα, γίνανε καμμένη γη, σημάδια της τουρκικής θηριωδίας ικανά να αντιπαραβληθουν με την αγριότητα ενός Τσέγκις-Χαν.

Οι Πόντιοι ξεσηκώθηκαν σε ανταρτοπόλεμο με τα οθω­μανικά στρατεύματα και αργότερα το Νεο-Τουρκικό στρατό του Κεμάλ, και αγωνίστηκαν μέχρι το τελευταίο τους τουφέκι για νέα οράματα που το έχουν άλλωστε πράξει οι λαοί πολ­λές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, σ’ ένα κόσμο θλιμμένο από τα πολλά βάσανά του και στις συντεταγμένες που κυριαρχούν τα συναισθήματά μας πάνω στους υπολογισμούς και τις πράξεις μας.

Η Τουρκία με το διωγμό των Ποντίων από τα πάτρια εδάφη, ενορχηστροποίησε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας στον εικοστό αιώνα και μεθοδικά έβαλε σε κίνηση το στρατιωτικό μοχλό της για να σπάσει το ηθικό τους, για να τους στερήσει το δικαίωμα ζωής και να υφαρπάσει τις περιουσίες τους.

Από τα ενάλια βάθη της ψυχής μου βγαίνει μια θλίψη σα σύγνεφο που με σκέπασε για την πνευματική της καχεκτικότητα και ανευθυνότητα σαν να συμφύρεται μέσα της η πιο αλλόκοτη αστοχασιά που δεν έχει παρόμοιο στα μνημονικά ίχνη της ζωής και διαχέεται μεταξύ πραγματικού και φα­ντασίας όταν αναλογίζομαι ότι για την αποτρόπαια πράξη της δεν υπέστη την παραμικρή τιμωρία.