Είχε μεγάλη ευχέρεια στη σύνθεση και ξεπέρασε όλες και όλους τους στιχοπλόκους. Παντρεύθηκε και σε λίγο ο άντρας της έφυγε για την "Αμερική", αλλά έμεινε στην Αθήνα και δε γύρισε. Από τη στιγμή εκείνη η Μάγδα ως τα τελευταία, δεν έπαψε να τραγουδά τη μοίρα της και τον άντρα της που τόσο σκληρά την εγκατέλειψε. Να πως αρχίζει:
Τ’ αρνί 'μ επήεν ση χαράν και μαναχέσα ’πέμνα,
εκάτσα ως το μεσονύχτ κι ογώ ατόν ενέμνα.
Άρ ατότες εγροίξα ντο 'κι θα χαρεντερίζ' με,
ακόμα είπα ’κ έτονε κ’ ερχίνεσεν κλαινίζ' με.
Σή κυρού 'μ εμ χιλόρφανη ογώ ζατί 'κ' εχάρα,
έντρισα για να χαίρουμαι και άλλο χείρ εβλάβα.
Εφτά χρόνια ενέμνα σε αρνί 'μ σουμαδεμέντζα,
πέντε χρόνια εγέντονε άς ’σ είμαι αντρισμέντζα,
εφτά και πέντε δώδεκα ογώ ’σέν αναμένω,
στείλο με το χωρισμοχάρτ κι ας πάγω ’γώ διαβαίνω.
Στείλο με το χωρισμοχάρτ και ας αποφασίζω,
κ’ εσύ αν θέλτς υπάντρεψον ογώ άλλο ’κι αντρίζω.
Επαίρες με ας ση κυρού 'μ έγκες τη μάνα 'σ δούλαν,
το κρίμα 'μ να γίνετ’ οφίδ, τυλίεται ση γούλα 'σ.
Δούλαν αν επίασες με στείλο με το μηνιαίο 'μ
εδέβαν τα νεότητα 'μ αρ για τ’ εσέν τον νέον.
Λελεύω σε, λελεύω σε Ελλάδας παπορόπον,
αλομίαν αν έρχεσαι φέρεν τ’ εμόν τ’ αρνόπον.
Έρχεσαι κάθεσαι σό λιμάν, σκούσαι οπίσ' γυρίεις,
πότε εμέν την ορφανήν ’συ θα χαρεντερίεις;
Τα τιάρτια 'μ είν πάρα πολλά να λέγω ’κι τελείνταν,
να ’φτάγ' άτα ’φημερίδας, τα κόλλας 'κί κανείνταν.
Η Μάγδα δεν ξεχνούσε και τις άλλες γυναίκες της Σαντάς των οποίων η μοίρα με την ξενιτιά ήταν επίσης κακή και τραγούδησε κι εκείνες:
Ναϊλλοί εμέν, να χα εμέν ση Σαντάς τοί νυφάδας,
έσπρυναν τα μαλλία ’τουν και με τοι πεθεράδας.
Για τ’ εμάς κόσμος και χαρά όλια είν νιαφιλιάδας,
όλ χαίρουντανε μέ τ' αγούρτς κ’ εμείς με τα πασμάδας.
Και 'ση Σαντά που έντρισεν μη λέει είμ’ αντρισμέντζα,
ο πρόσωπος άτς ’κι γελά πάντα τυριαννισμέντζα.
Τ’ ορφανόν αν ’κι χαίρεται γειτόνοι 'μ ση κυρού έθε,
μη λέει αντρίζ’ και χαίρεται ατό ση πεθερού έθε.
Στάθης Αθανασιάδης-Γεροστάθης
Εκπαιδευτικός
Ιστορικός και Λαογράφος της Σαντάς του Πόντου
 |
| Γιάμπολης ποταμός |
εκάτσα ως το μεσονύχτ κι ογώ ατόν ενέμνα.
Άρ ατότες εγροίξα ντο 'κι θα χαρεντερίζ' με,
ακόμα είπα ’κ έτονε κ’ ερχίνεσεν κλαινίζ' με.
Σή κυρού 'μ εμ χιλόρφανη ογώ ζατί 'κ' εχάρα,
έντρισα για να χαίρουμαι και άλλο χείρ εβλάβα.
Εφτά χρόνια ενέμνα σε αρνί 'μ σουμαδεμέντζα,
πέντε χρόνια εγέντονε άς ’σ είμαι αντρισμέντζα,
εφτά και πέντε δώδεκα ογώ ’σέν αναμένω,
στείλο με το χωρισμοχάρτ κι ας πάγω ’γώ διαβαίνω.
Στείλο με το χωρισμοχάρτ και ας αποφασίζω,
κ’ εσύ αν θέλτς υπάντρεψον ογώ άλλο ’κι αντρίζω.
Επαίρες με ας ση κυρού 'μ έγκες τη μάνα 'σ δούλαν,
το κρίμα 'μ να γίνετ’ οφίδ, τυλίεται ση γούλα 'σ.
Δούλαν αν επίασες με στείλο με το μηνιαίο 'μ
εδέβαν τα νεότητα 'μ αρ για τ’ εσέν τον νέον.
Λελεύω σε, λελεύω σε Ελλάδας παπορόπον,
αλομίαν αν έρχεσαι φέρεν τ’ εμόν τ’ αρνόπον.
Έρχεσαι κάθεσαι σό λιμάν, σκούσαι οπίσ' γυρίεις,
πότε εμέν την ορφανήν ’συ θα χαρεντερίεις;
Τα τιάρτια 'μ είν πάρα πολλά να λέγω ’κι τελείνταν,
να ’φτάγ' άτα ’φημερίδας, τα κόλλας 'κί κανείνταν.
Η Μάγδα δεν ξεχνούσε και τις άλλες γυναίκες της Σαντάς των οποίων η μοίρα με την ξενιτιά ήταν επίσης κακή και τραγούδησε κι εκείνες:
Ναϊλλοί εμέν, να χα εμέν ση Σαντάς τοί νυφάδας,
έσπρυναν τα μαλλία ’τουν και με τοι πεθεράδας.
Για τ’ εμάς κόσμος και χαρά όλια είν νιαφιλιάδας,
όλ χαίρουντανε μέ τ' αγούρτς κ’ εμείς με τα πασμάδας.
Και 'ση Σαντά που έντρισεν μη λέει είμ’ αντρισμέντζα,
ο πρόσωπος άτς ’κι γελά πάντα τυριαννισμέντζα.
Τ’ ορφανόν αν ’κι χαίρεται γειτόνοι 'μ ση κυρού έθε,
μη λέει αντρίζ’ και χαίρεται ατό ση πεθερού έθε.
Εκπαιδευτικός
Ιστορικός και Λαογράφος της Σαντάς του Πόντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου