’Σ σήν Βέραν, «Το κορίτσ’ παιδίν»

Πέτε με, ποιος έμευεν ντο θ’ αποθάν’ η Βέρα,

 η Βέρα η τρανόκαρδος με τα πολλά μουράτα,

’υναίκα άμον ψηλόν ραχίν και Ματσούκας αλάτιν;

-Βέρα, κανέναν ’κ’έτσουξες εσύ καν’νάν ’κ’ενούντσες; 

Τον κόσμον δάκρα ’γόμωσες, τ’ οσπιτανούς φαρμάκια,

 ο πόνος άτουν άψιμον και βαθύν μαχαιρέαν.

Η μαννίτσα σ’, η άχαρος, εκάεν κ’ εμανίεν 

και με το μοιρολόεμαν κλαινίζ’ τ’ άγρα λιθάρα.

Εσέν, χρυσοκοδέσπαινα και τ’ οσπιτί’σ’ αφέντρα,

 με τον άντραν το μάλαμαν, τον χρυσόν τον Αντών’-ι-σ’, 

με τον Αλέκον, το γιαβρί σ’, το λαλαχάρ’ τ’ αρνόπο σ’,

 καρδία τη καρδίας-ι-σ’ και το τριμελεμένον, 

εξέλεψε σε ο χάροντας κ ’ επέρε σε παρώρας.

Είχες μουράτα  απλέρωτα, είχες πολλά να ’ποίν’νες,

 εφέκες τα γραψίματα, εφέκες τα χαρτία σ’ 

και τ’ ουρανού τα έμορφα τα λόγια ’ς σα βιβλία σ’. 

Κανείς εσέν ’κι θ’ ανασπάλλ ’ θα δεβάζ’ τα βιβλία σ’,

 «Κορίτσ’παιδίν», θ’ απομέντς ανάμεσά μουν πάντα.

 Εσέβες ’ς σην στράταν και πας και τη παραπονίας,

’ς σ’ απόκοσμα, ’ς σ’απόμακρα, ’ς σα σκοτεινά τα τόπα.

 Εκεί εσύ μη κάθεσαι. Πέτα, δέβα ’ς σον Πόντον,

ωράσον ξεναλεύκεσαι, τ’ έμέτερα τα μέρα.

Εσύ τα παρχάρα εξέρτς και τοι παρχαρομάννες, 

όλα ’ς σ’ εσέν εγνώριμα, όλα αγαπεμένα.

Ποίσον τα θύμπιρα τεσάκ’ σκουττουλοτυλιγμένον,

και το μαξιλαρόπο σου ανθομανουσακένεν.

Δέβα καί ασ’ σην Φισεράν, τη Καρτερής την αύλαν,

έπαρον πρωτομάραντα και Παναΐας δάκρα

και τσιτσακόπα πλουμιστά και σύρον άτα άπάν’-ι-σ’,

κι αέτσ’ έμορφα και 'λαφρά να κείσαι και κοιμάσαι,

’ς σά χορταρόπα τ’ έρημα τσιτσακοσκεπαγμέντσα.

Ατό τ’ εσόν Παράδεισος. ΄Λαφρόν να εν’ το χώμα σ’!

Βέρα Αντωνιάδου-Κεσίδου

Στη Βέρα, «Το κορίτσ’ παιδίν»

Πέστε μου, ποιος θα πίστευε, πως θα πεθάνει η Βέρα,

 η Βέρα η αισιόδοξη με όνειρα κι ελπίδες,

 γυναίκα σαν ψηλό βουνό και Ματσούκας ελάτη;

-Βέρα, πώς δεν λυπήθηκες, δεν σκέφθηκες κανένα;

Τον κόσμο δάκρυα γέμισες, τους σπιτικούς φαρμάκια, 

ο πόνος τους είναι φωτιά και μαχαιριά στο στήθος.

Η μανούλα σου η άμοιρη, μαύρισε η ψυχή της 

και με το μοιρολόι της, κλαίνε κ’ οι άγριες πέτρες. 

Εσένανε νοικοκυρά και του σπιτιού σου αφέντρα,

 με τον άντρα το μάλαμα, τον χρυσό σου, Αντώνη, 

με τον Αλέκο, το «γιαβρί σ’», τον χαϊδεμένο γιο σου,

 καρδούλα της καρδούλας σου, τον πολυφροντισμένο, 

σε ζήλεψε ο Χάροντας, παράκαιρα σε πήρε.

Ελπίδες κι όνειρα πολλά, είχες πολλά να κάνεις,

 άφησες τα γραψίματα, άφησες τα χαρτιά σου,

 τα ουρανικά, τα όμορφα, τα λόγια στα βιβλία.

Κανείς εσένα δεν ξεχνά, βιβλία σου διαβάζουν

 και πάντοτε «Κορίτσ’ παιδίν», θα είσαι ανάμεσά μας. 

Πήρες τον δρόμο και πας, τον παραπονεμένο, 

στ’ απόκοσμα, στ’ απόμακρα, στα σκοτεινά τα μέρη. 

Εκεί, εσύ μην κάθεσαι, πέτα, πάνε στον Πόντο,

 μην τύχει και ντραπείς εκεί, δικά μας είν’ τα μέρη.

Τα παρχάρα τα γνώρισες και τις παρχαρομάννες,

 όλα σε σένα είναι γνωστά, όλα αγαπημένα.

Κάνε στρώμα από «θύμπιριν», λουλουδομυρισμένο

και το μαξιλαράκι σου, ανθομενεξεδένιο.

Πήγαινε κι απ’ τη Φισερά, «’ς σή Καρτερής την αύλαν»,

 και πάρε πρωτομάραντα και Παναγίας δάκρυα,

και λουλουδάκια πλουμιστά, κάν’ τα παπλωματάκι

κι έτσι όμορφα και ’λαφριά, να πέσεις, να κοιμάσαι,

στα χορταράκια τα έρημα, λουλουδοσκεπασμένη.

Αυτό για σε Παράδεισος.

Λαφρύ νάναι το χώμα!

Πόπη  Τσακμακίδου-Κωτίδου

Φιλόλογος