Υιέ μ' π’ εχπάστες;

Υιέ μ’, π’ εχπάστες και θα πας και που θ’ αφήν’τς τη χόρα σ’

και που θ’ αφήν’ τς τα ορφανά σ’, μικρά και μουτζουρούμ’κα

και που θ’ αφήν’τς τη μάνα σου, γραίαν με τ’ ήμ’σόν ψην -ι;

Σόν Αδ’ χλοϊάδαν ’κι φυτρών’ και δέντρα ’κι φλουγκίζνε,

εκεί εγνωριμία ’κ’ εν κι η συγενότε εσκώθεν,

εκεί γάμος ’κι γίνεται, νύφε ’κι καμαρούται,

γαμπρός πα ’κι στολίεται, παρανύφ’σες ’κ’ αλλάζνε.

Εκεί χαρά ’κ’ ευρίεται κι εσύ, υιέ μ’, π’ εχπάστες;

Εκεί σκοτία πίσσα εν κι ήλες ’κι παίρ’ καμίαν,

το νερόν εν σο γόνατον κι η βρούχνα ους τ’ ωμία.

Ελα αρνόπο μ’, κλώστ’ οπίσ’ και σον οδό σ’ ας πάω,

εγώ απ’ ατώρα εγέρασα κι ο κόσμος ιμ’ εδέβεν,

εσύ έεις τα νεότητα, σύρ’τς τ’ οσπτί σ’ το βάρος

και έεις μουράτια απλέρωτα, δουλείας σκαλωμένα.

Ατά ποίος θ’ εφτάει άτα και τσι θα γαϊρεύει;

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

εχπάστες = ξεκίνησες

χόρα = χήρα

μουτζουρούμ’κα = ανίκανα για κάθε τι

ημ’σόν = μισή, μισό

 ψήν = ψυχή,

χλοϊάδαν= χλόη, πρασινάδα

φλουγκίζνε = ανθίζουν, ανθοφορούν,

αρνόπο μ ’ = παιδί μου, σπλάχνο μου, αγάπη μου,

οδό σ’ = σειρά σου, για χάρη σου,

μουράτια = πόθοι, όνειρα,

σκαλωμένα = αρχινημένα, βρίσκονται στη μέση,

 γαϊρεύει = προστατεύει.

Γιε μου, για που ξεκίνησες;

Γιε μου, για που ξεκίνησες, που την καλή σου αφήνεις 

μικρούτσικα και ορφανά, που τα παιδιά σου αφήνεις

και τη γριά τη μάνα σου, γιε μου, που την αφήνεις;

Στον Άδη χλόη δεν θα δεις και δέντρα δεν ανθίζουν,

εκεί φιλία δεν θα βρεις, συγγένεια δεν υπάρχει,

εκεί γάμος δεν γίνεται και νύφη δεν στολίζουν

 κι ουδέ γαμπρός στολίζεται κι ουδέ παρανυφάκια.

Και πως, γιε μου, ξεκίνησες στον άχαρο τον Άδη;

Στον Άδη ήλιο δεν θα δεις, παρά μόνο σκοτάδι,

το νερό ως τα γόνατα κι ως τους ώμους η μούχλα.

Έλα, πουλί μου, γύρισε κι ας πάω εγώ για σένα,

 εγώ που παραγέρασα και δε μου πρέπει ζήση, 

εσύ να ζήσεις, γιόκα μου, κι ευθύνες έχεις τόσες,

 όνειρα, πόθους και καημούς, δουλειές αρχινημένες.

 Γυρεύουν τούτα αγωνιστή, το σπίτι σου προστάτη.