Σ’ όλον τον ελληνόφωνο Πόντο διαπράττονται εγκλήματα, οι εκτοπίσεις προς τα ενδότερα για δήθεν λόγους ασφαλείας συνοδεύονταν με ξυλοδαρμούς, τρομοκρατία, σφαγή και κάθε είδους δολοφονία.
Απαγορεύονταν στους εκτοπισμένους να παίρνουν μαζί τους έστω και τα πλέον απαραίτητα.
Απερίγραπτες σκηνές φρίκης λαμβάνουν χώρα στις συγκεντρώσεις των κατοίκων. Κλάματα και οδυρμοί, δάκρυα και στεναγμοί, βία και βασανιστήρια και, τέλος, λιποθυμίες και θάνατοι από την πείνα, το κρύο και τις κακουχίες.
Κάτω από το γεμάτο μίσος και βία βλέμμα των Τούρκων Τσετέδων ξεκινούσαν έρημοι και άπονοι, τελείως εγκατελειμμένοι, με εξαντλημένες τις σωματικές και ηθικές τους δυνάμεις.
Κατά την πορεία τους στους ατέλειωτους ορεινούς δρόμους της εξορίας δεν έχουν κανένα εφόδιο. Δεν τους αφήνουν ούτε μια σταγόνα νερό να πιουν. Η πείνα τους θερίζει στο δρόμο, προχωρούν στο άγνωστο χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν και πότε θα τελειώσει η εξοντωτική τους πορεία. Προχωρούν και η σκέψη ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τους σφάξουν, όπως είδαν να σφάζουν τους Αρμένιους, ο φόβος κι η αγωνία του θανάτου, τους παραλύει τη δύναμη. Όσοι δεν μπορούν να περπατήσουν, εξαντλημένοι από τις ταλαιπωρίες, την πείνα και το κρύο εγκαταλείπονται στους δρόμους ή θανατώνονται με το ξίφος και το τουφέκι. Οι συγγενείς δεν επιτρέπονται να βοηθήσουν τους δικούς τους. Στις πόλεις και τα χωριά που έφθαναν, απαγορεύονταν να μπαίνουν στα σπίτια και να ζητήσουν στέγη, τροφή ή ελεημοσύνη.
Ποιο απ’ όλα να γράψει κανείς; Αφού κι αυτή η αποκοπή των φύλλων από τα δέντρα απαγορεύονταν με θάνατο, αν κανείς τολμούσε να δοκιμάσει για να χορτάσει την πείνα του.
Στην Κερασούντα, γράφει ο αείμνηστος Αρχιμ. Πανάρετος Τοπαλίδης, ακούστηκε μια μέρα μέσα στην πόλη ότι ανακάλυψαν θησαυρό και έτρεξαν να φτάσουν στο μέρος εκείνο που υπέδειξαν για να χορτάσουν την πείνα τους από τα ωμά πτώματα των αλόγων και γαϊδουριών που είχαν αποκρουστική δυσοσμία.
Αλλά και αυτό δεν επιτράπηκε και θεωρήθηκε αυθάδεια, γιατί χωρίς την άδεια των φρουρών έτρεξαν, σαν τα πεινασμένα θηρία, να χορτάσουν από τα πτώματα των ζώων την πείνα τους.
Στο ναό του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμ, που απείχε μισή ώρα από την Κερασούντα, βρήκαν το θάνατο 3.000 Έλληνες του Πόντου κάτω από τραγικές συνθήκες. Σώθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Κερaσoύντος Έκθεση δασκάλου ο οποίος κατόρθωσε τη νύχτα να δραπετεύσει από το παράθυρο του ναού. Η έκθεση λέει ότι οι άνθρωποι έτρωγαν τα υποδήματα και τα λείψανα των πεθαμένων. 0 Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμ είχε μεταβληθεί σ' ένα «αληθές μακελλείον».
Την πληροφορία αυτή επιβεβαιώνει και η μαρτυρία του Τούρκου ιατρού ονόματι Αβδούλ Βελάπ, ο οποίος μια απ’ αυτές τις τραγικές ημέρες προσπάθησε να πλησιάσει στο ναό και, μη μπορώντας, λόγω αναθυμιάσεων των πτωμάτων, να πλησιάσει τον τόπο, απεκάλεσε το ναό «μακδούρ Χανέ» (μακελειό).
Γεώργιος Στυλιανίδης
Γυμνασιάρχης
Απαγορεύονταν στους εκτοπισμένους να παίρνουν μαζί τους έστω και τα πλέον απαραίτητα.
Απερίγραπτες σκηνές φρίκης λαμβάνουν χώρα στις συγκεντρώσεις των κατοίκων. Κλάματα και οδυρμοί, δάκρυα και στεναγμοί, βία και βασανιστήρια και, τέλος, λιποθυμίες και θάνατοι από την πείνα, το κρύο και τις κακουχίες.
Κάτω από το γεμάτο μίσος και βία βλέμμα των Τούρκων Τσετέδων ξεκινούσαν έρημοι και άπονοι, τελείως εγκατελειμμένοι, με εξαντλημένες τις σωματικές και ηθικές τους δυνάμεις.
Κατά την πορεία τους στους ατέλειωτους ορεινούς δρόμους της εξορίας δεν έχουν κανένα εφόδιο. Δεν τους αφήνουν ούτε μια σταγόνα νερό να πιουν. Η πείνα τους θερίζει στο δρόμο, προχωρούν στο άγνωστο χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν και πότε θα τελειώσει η εξοντωτική τους πορεία. Προχωρούν και η σκέψη ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τους σφάξουν, όπως είδαν να σφάζουν τους Αρμένιους, ο φόβος κι η αγωνία του θανάτου, τους παραλύει τη δύναμη. Όσοι δεν μπορούν να περπατήσουν, εξαντλημένοι από τις ταλαιπωρίες, την πείνα και το κρύο εγκαταλείπονται στους δρόμους ή θανατώνονται με το ξίφος και το τουφέκι. Οι συγγενείς δεν επιτρέπονται να βοηθήσουν τους δικούς τους. Στις πόλεις και τα χωριά που έφθαναν, απαγορεύονταν να μπαίνουν στα σπίτια και να ζητήσουν στέγη, τροφή ή ελεημοσύνη.
Ποιο απ’ όλα να γράψει κανείς; Αφού κι αυτή η αποκοπή των φύλλων από τα δέντρα απαγορεύονταν με θάνατο, αν κανείς τολμούσε να δοκιμάσει για να χορτάσει την πείνα του.
Στην Κερασούντα, γράφει ο αείμνηστος Αρχιμ. Πανάρετος Τοπαλίδης, ακούστηκε μια μέρα μέσα στην πόλη ότι ανακάλυψαν θησαυρό και έτρεξαν να φτάσουν στο μέρος εκείνο που υπέδειξαν για να χορτάσουν την πείνα τους από τα ωμά πτώματα των αλόγων και γαϊδουριών που είχαν αποκρουστική δυσοσμία.
Αλλά και αυτό δεν επιτράπηκε και θεωρήθηκε αυθάδεια, γιατί χωρίς την άδεια των φρουρών έτρεξαν, σαν τα πεινασμένα θηρία, να χορτάσουν από τα πτώματα των ζώων την πείνα τους.
Στο ναό του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμ, που απείχε μισή ώρα από την Κερασούντα, βρήκαν το θάνατο 3.000 Έλληνες του Πόντου κάτω από τραγικές συνθήκες. Σώθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Κερaσoύντος Έκθεση δασκάλου ο οποίος κατόρθωσε τη νύχτα να δραπετεύσει από το παράθυρο του ναού. Η έκθεση λέει ότι οι άνθρωποι έτρωγαν τα υποδήματα και τα λείψανα των πεθαμένων. 0 Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμ είχε μεταβληθεί σ' ένα «αληθές μακελλείον».
Την πληροφορία αυτή επιβεβαιώνει και η μαρτυρία του Τούρκου ιατρού ονόματι Αβδούλ Βελάπ, ο οποίος μια απ’ αυτές τις τραγικές ημέρες προσπάθησε να πλησιάσει στο ναό και, μη μπορώντας, λόγω αναθυμιάσεων των πτωμάτων, να πλησιάσει τον τόπο, απεκάλεσε το ναό «μακδούρ Χανέ» (μακελειό).
Γεώργιος Στυλιανίδης
Γυμνασιάρχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου