Η κοντόφθαλμη και αρχάρια σοβιετική διπλωματία και πολιτική, αγνόησε και αγνοεί το δεδομένο ότι ο τουρκικός λαός ποτέ δεν ήταν εργαζόμενος στους αιώνες των κατακτήσεων του, παρά μόνο τις τελευταίες πρόσφατες δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας του. Μέχρι τότε ζούσε από τη λεία των πολέμων και την καταδυνάστευση των υπόδουλων λαών και ιδίως τη συστηματική και διαρκή καταλήστευση των περιουσιών των εθνικών μειονοτήτων που ζούσαν στην ίδια την Τουρκία, μέχρι τον πρόσφατο ληστρικό νόμο (βαρλίκ) του 1943 και τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης του 1955-1956 και της Κύπρου το 1974.
Ακόμα, αγνόησε και αγνοεί την καταπίεση του ίδιου του τουρκικού λαού (κι αυτής ακόμα της κεμαλικής ηγεσίας) σε βάρος των μειονοτικών εθνοτήτων δηλ. των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας, των Αρμενίων, των Εβραίων, των Κούρδων, των Αράβων και των άλλων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων που είναι πιο ολιγάριθμες. Μόνο οι πιο πάνω τρεις εθνικές μειονότητες αριθμούσαν το μισό περίπου και πλέον πληθυσμό της τότε Τουρκίας του Κεμάλ.
Αλλά και το σπουδαιότερο: Οι σοβιετικοί αγνόησαν και έπνιξαν, με την πολιτική, ηθική και στρατιωτική υποστήριξή τους προς τον Κεμάλ, τα απελευθερωτικά κινήματα των Ελλήνων που πολεμούσαν για βωμούς και εστίες και για την ανεξαρτησία τους, για την οποία οι σοβιετικοί, παρά το ότι είχαν ίδια αντίληψη, δεν αφιέρωσαν και δεν αφιερώνουν ούτε μία λέξη(1).
Oύτε όμως για τα κινήματα ανεξαρτησίας των Αρμενίων, των Αράβων και των Κούρδων, δόθηκε η παραμικρή σημασία και βοήθεια. Ούτε στις συνελεύσεις των σοβιέτ, αλλά ούτε και από τους σοβιετικούς Υπουργούς Εξωτερικών Τσιτσέριν και Φρούντζε, αλλά ούτε και από τον Λένιν ακούστηκαν έστω δύο λόγια συμπάθειας για τις σφαγές 1.500.000 περίπου Αρμενίων και 380.000 περίπου Ελλήνων από την τουρκική θηριωδία, έστω και με τη μορφή ανθρωπιστικής συμπάθειας.
Και βέβαια οι θηριωδίες άρχισαν πριν από τους προκατόχους του Κεμάλ, δηλ. από τους ρατσιστές, ισλαμιστές, τους αυτοκρατορικούς. Συνεχίστηκαν όμως και επί των ημερών των νεοτούρκων (τουρανιστών), με μεγαλύτερο μάλιστα φανατισμό, αγριότητα και ένταση. Είναι γνωστό πως την εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα στην Ιωνία και τον Πόντο, στην Ελλάδα ζούσαν 550.000 μουσουλμάνοι Τούρκοι, που έφυγαν ανενόχλητοι με τις περιουσίες τους και τα αγαθά τους, μετά τη σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών του 1923(2). Αλλά μας έμειναν και άλλοι 120.000 μουσουλμάνοι στη Θράκη, οι οποίοι απολαμβάνουν σήμερα τα αγαθό των Ελλήνων υπηκόων, με σχολεία, τεμένη, γυμνάσια και ακαδημίες. Μόνο Πανεπιστήμιο δεν τους κάναμε. Και όπως φαίνεται η Ελλάδα, τήρησε και τηρεί πιστά όλες τις συνθήκες, ως γνήσιο τέκνο της κληρονομιάς του Θουκυδίδη: “Εμμένω ταις ξυνθήκαις και ταις σπονδαίς, ταίσδε, δικαίως και αδόλως”, που αντιστοιχεί στο αξίωμα του ρωμαϊκού δικαίου, “Pacta Sunt Servanda”.
Αχιλλέας Στ. Ανθεμίδης
Δρ Νομικής Πανεπιστημίου Gottingen
1 Επίσημα και ανεπίσημα, κρυφά και φανερά, ο ελληνισμός του Πόντου εξοντώθηκε με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο. Για τις παρωδίες των τουρκικών στρατοδικείων βλ. Βαλαβάνης Γ., σελ. 943 επ., 1343 π. 1653 επ. ιδίως 1663 επ. βλ. και AUBARS ERGUM, “ISTIKLAL MAHKEMELERI”, ANKARA 1975 (στρατιωτικά δικαστήρια των ετών 1920-1922).
2 Σύμφωνα με τις στατιστικές του τουρκικού κράτους, το έτος 1910, οι τουρκικοί πληθυσμοί είχαν την πιο κάτω σύνθεση: Το 1910 ο πληθυσμός της Τουρκίας ανερχόταν στα
24.000.000 κατοίκους, από τους οποίους μόνο το 25% δηλ. 6.500.000 περίπου ήταν τουρκόφωνοι. Οι υπόλοιποι ήταν άλλων εθνοτήτων. Το 1930, δηλ. όταν έγινε το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου - Ατατούρκ, η Τουρκία κατοικούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από Τούρκους. Με τη στατιστική του 1955 (η γεωγραφική θέση της Τουρκίας δεν άλλαξε μετά το 1930) στην Τουρκία μιλούσαν την τουρκική γλώσσα (ως μητρική) 21.910.000, Κούρδοι 1.504.000, 'Αραβες 350.000, Κιρκάσιοι 90.000, Έλληνες 82.000, Γεωργιανοί 53.000, Αρμένιοι 47.000, Βούλγαροι 32.000, Εβραίοι 20.000, Λαζοί 27.000, σύνολο 24.000.000.
Βέβαια, η στατιστική εικόνα του 1955, δεν αποδίδει την πραγματικότητα ως προς την τουρκική εθνότητα, γιατί οι Κούρδοι ξεπερνούν σήμερα τα 16.000.000 και το 1955 δεν ήταν δυνατόν να ήσαν λιγότεροι από 6.000.000 και οι Άραβες λιγότεροι από 1.500.000 - 2.000.000.
 |
| Κωνσταντινούπολη 195-56 |
Αλλά και το σπουδαιότερο: Οι σοβιετικοί αγνόησαν και έπνιξαν, με την πολιτική, ηθική και στρατιωτική υποστήριξή τους προς τον Κεμάλ, τα απελευθερωτικά κινήματα των Ελλήνων που πολεμούσαν για βωμούς και εστίες και για την ανεξαρτησία τους, για την οποία οι σοβιετικοί, παρά το ότι είχαν ίδια αντίληψη, δεν αφιέρωσαν και δεν αφιερώνουν ούτε μία λέξη(1).
Oύτε όμως για τα κινήματα ανεξαρτησίας των Αρμενίων, των Αράβων και των Κούρδων, δόθηκε η παραμικρή σημασία και βοήθεια. Ούτε στις συνελεύσεις των σοβιέτ, αλλά ούτε και από τους σοβιετικούς Υπουργούς Εξωτερικών Τσιτσέριν και Φρούντζε, αλλά ούτε και από τον Λένιν ακούστηκαν έστω δύο λόγια συμπάθειας για τις σφαγές 1.500.000 περίπου Αρμενίων και 380.000 περίπου Ελλήνων από την τουρκική θηριωδία, έστω και με τη μορφή ανθρωπιστικής συμπάθειας.
Και βέβαια οι θηριωδίες άρχισαν πριν από τους προκατόχους του Κεμάλ, δηλ. από τους ρατσιστές, ισλαμιστές, τους αυτοκρατορικούς. Συνεχίστηκαν όμως και επί των ημερών των νεοτούρκων (τουρανιστών), με μεγαλύτερο μάλιστα φανατισμό, αγριότητα και ένταση. Είναι γνωστό πως την εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα στην Ιωνία και τον Πόντο, στην Ελλάδα ζούσαν 550.000 μουσουλμάνοι Τούρκοι, που έφυγαν ανενόχλητοι με τις περιουσίες τους και τα αγαθά τους, μετά τη σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών του 1923(2). Αλλά μας έμειναν και άλλοι 120.000 μουσουλμάνοι στη Θράκη, οι οποίοι απολαμβάνουν σήμερα τα αγαθό των Ελλήνων υπηκόων, με σχολεία, τεμένη, γυμνάσια και ακαδημίες. Μόνο Πανεπιστήμιο δεν τους κάναμε. Και όπως φαίνεται η Ελλάδα, τήρησε και τηρεί πιστά όλες τις συνθήκες, ως γνήσιο τέκνο της κληρονομιάς του Θουκυδίδη: “Εμμένω ταις ξυνθήκαις και ταις σπονδαίς, ταίσδε, δικαίως και αδόλως”, που αντιστοιχεί στο αξίωμα του ρωμαϊκού δικαίου, “Pacta Sunt Servanda”.
Αχιλλέας Στ. ΑνθεμίδηςΔρ Νομικής Πανεπιστημίου Gottingen
1 Επίσημα και ανεπίσημα, κρυφά και φανερά, ο ελληνισμός του Πόντου εξοντώθηκε με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο. Για τις παρωδίες των τουρκικών στρατοδικείων βλ. Βαλαβάνης Γ., σελ. 943 επ., 1343 π. 1653 επ. ιδίως 1663 επ. βλ. και AUBARS ERGUM, “ISTIKLAL MAHKEMELERI”, ANKARA 1975 (στρατιωτικά δικαστήρια των ετών 1920-1922).
2 Σύμφωνα με τις στατιστικές του τουρκικού κράτους, το έτος 1910, οι τουρκικοί πληθυσμοί είχαν την πιο κάτω σύνθεση: Το 1910 ο πληθυσμός της Τουρκίας ανερχόταν στα
24.000.000 κατοίκους, από τους οποίους μόνο το 25% δηλ. 6.500.000 περίπου ήταν τουρκόφωνοι. Οι υπόλοιποι ήταν άλλων εθνοτήτων. Το 1930, δηλ. όταν έγινε το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου - Ατατούρκ, η Τουρκία κατοικούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από Τούρκους. Με τη στατιστική του 1955 (η γεωγραφική θέση της Τουρκίας δεν άλλαξε μετά το 1930) στην Τουρκία μιλούσαν την τουρκική γλώσσα (ως μητρική) 21.910.000, Κούρδοι 1.504.000, 'Αραβες 350.000, Κιρκάσιοι 90.000, Έλληνες 82.000, Γεωργιανοί 53.000, Αρμένιοι 47.000, Βούλγαροι 32.000, Εβραίοι 20.000, Λαζοί 27.000, σύνολο 24.000.000.
Βέβαια, η στατιστική εικόνα του 1955, δεν αποδίδει την πραγματικότητα ως προς την τουρκική εθνότητα, γιατί οι Κούρδοι ξεπερνούν σήμερα τα 16.000.000 και το 1955 δεν ήταν δυνατόν να ήσαν λιγότεροι από 6.000.000 και οι Άραβες λιγότεροι από 1.500.000 - 2.000.000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου