Γεννήθηκε το 1911 στο χωριό Ορτάκιοϊ του Κυβερνείου του Κάρς, όπου είχαν μεταναστεύσει, μετά το 1878, χιλιάδες Έλληνες του ανατολικού Πόντου και δημιούργησαν τους συμπαγείς και θαλερούς ελληνικούς οικισμούς της περιοχής. Ανάμεσα τους και ο παππούς του Ισαάκ, ο Αβραάμ Λαυρεντίδης.
Πριν ακόμη εγκατασταθεί στο Λευκώνα Σερρών (1923), μετά τη θύελλα του ξεριζωμού του Ελληνισμού του Καυκάσου, ο Ισαάκ έμεινε ορφανός και από τους δυο γονείς του. Σε ηλικία 7 ετών έχασε τον πατέρα του, ο οποίος πέθανε στο Βλαδικαύκασο, και σε ηλικία 12 ετών τη μητέρα του, που πέθανε στο λοιμοκαθαρτήριο του Καραμπουρνού Θεσσαλονίκης.
Ωστόσο, η ορφάνια δεν εμπόδισε τη λαμπρή επαγγελματική του καριέρα, ούτε και περιόρισε τους ανοιχτούς ορίζοντες των δραστηριοτήτων του.
Πράγματι, μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, σπουδάζει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, στη συνέχεια, σταδιοδρομεί ως δικηγόρος στις Σέρρες, από το 1938 κ.έ.
Η ζωή του από δω και πέρα είναι μεστή οραμάτων και δραστηριοτήτων εθνικών, κοινωνικών πολιτικών, πνευματικών, μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής του (καλοκαίρι του 1997).
Πρώτα-πρώτα, στον πόλεμο του 1940-41 πολέμησε στην πρώτη γραμμή ως διοικητής λόχου, με το βαθμό του εφέδρου υπολοχαγού πεζικού, και επέδειξε παράτολμο θάρρος, ανδρεία και γενναιότητα. Γι' αυτό και τραυματίστηκε σε μια από τις μάχες που διεξήγαγε.
Μετά τον πόλεμο εγκαθίσταται στην Αθήνα και δραστηριοποιείται πια ως ταγός και μπροστάρης σε σθεναρούς κοινωνικούς, πολιτικούς και πνευματικούς αγώνες, πολλές φορές σε βάρος της επαγγελματικής δικηγορικής του καριέρας. Αν τολμούσαμε να δώσουμε ένα συμπυκνωμένο χαρακτηρισμό στο χαλκέντερο αγωνιστή Ισαάκ Λαυρεντίδη, άνετα θα τον χαρακτηρίζαμε ως το χαρισματικό Λόγιο, ερευνητή και μαχητή Πολιτικό, με στοιχεία δηλ. που σπάνια συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο.
Ως Γενικός Γραμματέας της επιτροπής Προσφύγων Σερρών, με Πρόεδρο τον αείμνηστο μητροπολίτη Κων/ντίνο Μεγγρέλη, προώθησε σημαντικά τα καυτά προσφυγικά και κοινωνικά αιτήματα της περιοχής του και, παράλληλα, μελέτησε σε βάθος και πλάτος το όλο προσφυγικό πρόβλημα της κοσμογονικής περιόδου 1923-1940. Καρπός αυτής της έρευνας στα Αρχεία του Εποικισμού είναι η από κάθε άποψη τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία του: «Η εν Ελλάδι εγκατάσταση των εκ Πόντου Ελλήνων. Α'. Νομός Σερρών» (Αρχείον Πόντου, 29 (1968), σελ. 341-382). Η εργασία αυτή δε λειτουργεί μόνο ως πηγή, αλλά και ως πιλοτική μελέτη για ερευνητές ανάλογων θεμάτων σε άλλες περιοχές της χώρας.
Από το 1946 κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο και εκλέγεται πάνω από 10 φορές βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου. Η κοινοβουλευτική του πορεία λαμπρύνεται από υψηλά αξιώματα που του εμπιστεύεται η Βουλή των Ελλήνων, αλλά και από εμπιστευτικές κοινοβουλευτικές αποστολές.
Διετέλεσε κοσμήτωρ, Β' και Α' Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, καθώς και βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Εξάλλου, πάμπολλες είναι οι κοινοβουλευτικές αποστολές στις οποίες συμμετείχε ως μέλος, αλλά και ως Πρόεδρος. Το 1956 συμμετείχε σε 15μελή κοινοβουλευτική αποστολή για τη Σοβιετική Ένωση. Το 1960 εκλέχτηκε Πρόεδρος του Κοινοβουλευτικού Ομίλου Ελληνοτουρκικής φιλίας. Ως Αντιπρόεδρος της Βουλής τέθηκε επικεφαλής κοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών, οι οποίες επισκέφτηκαν την Ουγγαρία, τη Δανία και τη Βουλγαρία.
Παράλληλα ήταν και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Σ' όλο το διάστημα της πολιτικής του καριέρας, εντός και εκτός Ελλάδος, δεν έπαψε να υπηρετεί τα εθνικά δίκαια και να αγωνίζεται με αυταπάρνηση και με πειστικό επιστημονικό λόγο για τα δίκαια του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο Ισαάκ Λαυρεντίδης φάνταζε στα μάτια όλων μας ως ο Πατριάρχης του Ποντιακού Ελληνισμού, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και λειτουργούσε ως ο ομηρικός Νέστωρ στα καυτά ζητήματα που απασχολούν μόνιμα τον οργανωμένο ποντιακό χώρο.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός, εξάλλου, αποτελούσε κορυφαίο ερευνητικό του πεδίο. Τα δημοσιεύματα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ιστορικής επιστημονικής βιβλιογραφίας για θέματα του ποντιακού και του προσφυγικού ελληνισμού.
Σημειώνουμε τα σημαντικότερα απ' αυτά:
1)«Πρόσφυγες εξ ανταλλαγής και ανταλλάξιμη περιουσία», Αθήναι 1975.
2)«Η εκ Σοβιετικής Ενώσεως Έλληνες ποντιακής καταγωγής και τα εκ της Συνθήκης της Λωζάνης δικαιώματά των», Παράρτημα 15 του Αρχείου Πόντου, 1986.
3) «Η κατά το 1895-1907 μετοικεσία Ελλήνων του Καυκάσου εις Ελλάδα», Αρχείον Πόντου, τ. 31 (1971-1972),
4) «Τα πεπρωμένα της φυλής - Νέα ιστορική αφετηρία».
5) «Το χάσμα μεταξύ των γενεών» κ.ά.
Εξάλλου, πάμπολλα είναι τα δημοσιεύματά του σε εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Ισαάκ Λαυρεντίδης δεν ήταν μόνο ο Λόγιος Πολιτικός. Ήταν και ο μαχητής της δράσης. Από το Βήμα της Βουλής των Ελλήνων, του μέλους και Προέδρου της «Επιτροπής Ποντιακών μελετών», του Επίτιμου Προέδρου του σωματείου «Παναγία Σουμελά» Θεσσαλονίκης, και πολλών άλλων ποντιακών συλλόγων της Ελλάδας και του εξωτερικού, από την υψηλή τιμητική θέση που είχε στα τρία Παγκόσμια Συνέδρια του Ποντιακού Ελληνισμού (1985,1988,1993), από τη συμμετοχή του στην «Οργάνωση Αναστάσεως του Γένους (ΟΑΓ)» (όπου ήταν ενεργό μέλος), τις αναρίθμητες συμμετοχές του σε ημερίδες, από συνέδρια, εκδηλώσεις, δραστηριότητες συλλόγων, φορέων, κοινοτήτων της χώρας, είχε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να προβάλει σ' Ανατολή και Δύση τα κορυφαία ζητήματα του Ποντιακού Ελληνισμού που έχουν σχέση με τη διαιώνιση, αλλά και την αναγνώριση της ιστορικής μας παράδοσης και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το ζήτημα της αναγνώρισης,της Γενοκτονίας, αλλά και της εισαγωγής θεμάτων της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα σχολικά βιβλία της Β/θμιας Εκπαίδευσης.
Επί χρόνια ήταν ο επίτιμος πρόεδρος της «Παναγίας Σουμελά» Θεσσαλονίκης. Επιπλέον, τιμήθηκε, για την τεράστια προσφορά του, με το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», και με το παράσημο Εθνικής Αντίστασης 1941-1944 και με πλήθος άλλων τιμητικών διακρίσεων. Λίγο πριν από το θάνατό του τιμήθηκε από την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, η οποία τον ανακήρυξε Επίτιμο Πρόεδρό της. Αυτός ήταν ο Ισαάκ Λαυρεντίδης: ακούραστος, έντιμος, αντικειμενικός Λόγιος - Ερευνητής - Μαχητής Πολιτικός.
 |
| Καρς |
Ωστόσο, η ορφάνια δεν εμπόδισε τη λαμπρή επαγγελματική του καριέρα, ούτε και περιόρισε τους ανοιχτούς ορίζοντες των δραστηριοτήτων του.
Πράγματι, μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, σπουδάζει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, στη συνέχεια, σταδιοδρομεί ως δικηγόρος στις Σέρρες, από το 1938 κ.έ.
Η ζωή του από δω και πέρα είναι μεστή οραμάτων και δραστηριοτήτων εθνικών, κοινωνικών πολιτικών, πνευματικών, μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής του (καλοκαίρι του 1997).
Πρώτα-πρώτα, στον πόλεμο του 1940-41 πολέμησε στην πρώτη γραμμή ως διοικητής λόχου, με το βαθμό του εφέδρου υπολοχαγού πεζικού, και επέδειξε παράτολμο θάρρος, ανδρεία και γενναιότητα. Γι' αυτό και τραυματίστηκε σε μια από τις μάχες που διεξήγαγε.
Μετά τον πόλεμο εγκαθίσταται στην Αθήνα και δραστηριοποιείται πια ως ταγός και μπροστάρης σε σθεναρούς κοινωνικούς, πολιτικούς και πνευματικούς αγώνες, πολλές φορές σε βάρος της επαγγελματικής δικηγορικής του καριέρας. Αν τολμούσαμε να δώσουμε ένα συμπυκνωμένο χαρακτηρισμό στο χαλκέντερο αγωνιστή Ισαάκ Λαυρεντίδη, άνετα θα τον χαρακτηρίζαμε ως το χαρισματικό Λόγιο, ερευνητή και μαχητή Πολιτικό, με στοιχεία δηλ. που σπάνια συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο.
Ως Γενικός Γραμματέας της επιτροπής Προσφύγων Σερρών, με Πρόεδρο τον αείμνηστο μητροπολίτη Κων/ντίνο Μεγγρέλη, προώθησε σημαντικά τα καυτά προσφυγικά και κοινωνικά αιτήματα της περιοχής του και, παράλληλα, μελέτησε σε βάθος και πλάτος το όλο προσφυγικό πρόβλημα της κοσμογονικής περιόδου 1923-1940. Καρπός αυτής της έρευνας στα Αρχεία του Εποικισμού είναι η από κάθε άποψη τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία του: «Η εν Ελλάδι εγκατάσταση των εκ Πόντου Ελλήνων. Α'. Νομός Σερρών» (Αρχείον Πόντου, 29 (1968), σελ. 341-382). Η εργασία αυτή δε λειτουργεί μόνο ως πηγή, αλλά και ως πιλοτική μελέτη για ερευνητές ανάλογων θεμάτων σε άλλες περιοχές της χώρας.
Από το 1946 κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο και εκλέγεται πάνω από 10 φορές βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου. Η κοινοβουλευτική του πορεία λαμπρύνεται από υψηλά αξιώματα που του εμπιστεύεται η Βουλή των Ελλήνων, αλλά και από εμπιστευτικές κοινοβουλευτικές αποστολές.
Παράλληλα ήταν και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Σ' όλο το διάστημα της πολιτικής του καριέρας, εντός και εκτός Ελλάδος, δεν έπαψε να υπηρετεί τα εθνικά δίκαια και να αγωνίζεται με αυταπάρνηση και με πειστικό επιστημονικό λόγο για τα δίκαια του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο Ισαάκ Λαυρεντίδης φάνταζε στα μάτια όλων μας ως ο Πατριάρχης του Ποντιακού Ελληνισμού, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και λειτουργούσε ως ο ομηρικός Νέστωρ στα καυτά ζητήματα που απασχολούν μόνιμα τον οργανωμένο ποντιακό χώρο.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός, εξάλλου, αποτελούσε κορυφαίο ερευνητικό του πεδίο. Τα δημοσιεύματα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ιστορικής επιστημονικής βιβλιογραφίας για θέματα του ποντιακού και του προσφυγικού ελληνισμού.
Σημειώνουμε τα σημαντικότερα απ' αυτά:
1)«Πρόσφυγες εξ ανταλλαγής και ανταλλάξιμη περιουσία», Αθήναι 1975.
2)«Η εκ Σοβιετικής Ενώσεως Έλληνες ποντιακής καταγωγής και τα εκ της Συνθήκης της Λωζάνης δικαιώματά των», Παράρτημα 15 του Αρχείου Πόντου, 1986.
3) «Η κατά το 1895-1907 μετοικεσία Ελλήνων του Καυκάσου εις Ελλάδα», Αρχείον Πόντου, τ. 31 (1971-1972),
4) «Τα πεπρωμένα της φυλής - Νέα ιστορική αφετηρία».
5) «Το χάσμα μεταξύ των γενεών» κ.ά.
Επί χρόνια ήταν ο επίτιμος πρόεδρος της «Παναγίας Σουμελά» Θεσσαλονίκης. Επιπλέον, τιμήθηκε, για την τεράστια προσφορά του, με το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», και με το παράσημο Εθνικής Αντίστασης 1941-1944 και με πλήθος άλλων τιμητικών διακρίσεων. Λίγο πριν από το θάνατό του τιμήθηκε από την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, η οποία τον ανακήρυξε Επίτιμο Πρόεδρό της. Αυτός ήταν ο Ισαάκ Λαυρεντίδης: ακούραστος, έντιμος, αντικειμενικός Λόγιος - Ερευνητής - Μαχητής Πολιτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου