Πολλές προλήψεις τις έφεραν οι δικοί μας στην Ελλάδα, όταν ήρθαν πρόσφυγες από τις αλησμόνητες πατρίδες, όπως και τα ήθη και έθιμα, θρύλους και παραδόσεις που τα κράτησαν αναλλοίωτα στα βάθη των αιώνων.
Όταν π. χ. άκουγαν διάφορα πουλιά να κράζουν ή ζώα να φωνάζουν, πίστευαν πως κάτι καλό ή κάτι κακό μαντάτο φέρνουν.
Έτσι, όσοι ήρθαν από την περιοχή της Ματσούκας (Λαραχανή, Στάμαν, Καπίκιοϊ κ. ά.) αν άκουγαν κάπου κοντά τους κράξιμο κουρούνας (σ. σ. πουλί από την οικογένεια των κορακοειδών, που την έλεγαν στον Πόντο (κορώνα), έλεγαν, στραμμένοι προς το μέρος της:
«Σον, κυρά Μαρία (κορώνα), αν έν’ καλόν (το μαντάτο), λάιξον το φτερό σ’, αν έν’ κακόν, δάκ’σον το σαγόνι σ’ (όπως λέμε “δάγκωσε τη γλώσσα σου).
Εμείς πάλι, οι Ανεφορέτ’ τη Γιαγλί Ντερέ (εύφορη κοιλάδα) της περιοχής της Άρδασσας Αργυρούπολης, Κρώμνη,Ίμερα, Παρτίν, Λυκάστ, Ρουσίον, Μούζενα, Σταυρίν, Αελίας κ. ά. όταν ακούμε την καρακάξα (κασκάρα) να κράζει, το έχουμε για καλό (ότι θα πάρουμε γράμμα από αγαπημένα μας πρόσωπα, συγγενείς ή φίλους).
Όταν, πάλι, ακούγαμε μέσα στη νύχτα σκύλο να ουρλιάζει (να γουρνάται), πιστεύαμε πως κάποιος, στα χωριά μας, θα πεθάνει και αν ο σκύλος βρισκόταν κοντά μας, του φωνάζαμε να σταματήσει. Άλλοι έχουν για κακό την κουκουβάγια, όταν κράζει τη νύχτα.
Όλες αυτές οι προλήψεις, με το πέρασμα των χρόνων και την αλλαγή του τρόπου ζωής άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν.
Τις καταγράφουμε, για να τις γνωρίσουν οι τωρινή και οι επόμενες γενιές.
Νίκος Κυριαζίδης
Αρχιτέκτονας-Συγγραφέας
Πηγη: Περιοδικο "ΠΟΝΤΙΑΚΑ"
Όταν π. χ. άκουγαν διάφορα πουλιά να κράζουν ή ζώα να φωνάζουν, πίστευαν πως κάτι καλό ή κάτι κακό μαντάτο φέρνουν.
«Σον, κυρά Μαρία (κορώνα), αν έν’ καλόν (το μαντάτο), λάιξον το φτερό σ’, αν έν’ κακόν, δάκ’σον το σαγόνι σ’ (όπως λέμε “δάγκωσε τη γλώσσα σου).
Εμείς πάλι, οι Ανεφορέτ’ τη Γιαγλί Ντερέ (εύφορη κοιλάδα) της περιοχής της Άρδασσας Αργυρούπολης, Κρώμνη,Ίμερα, Παρτίν, Λυκάστ, Ρουσίον, Μούζενα, Σταυρίν, Αελίας κ. ά. όταν ακούμε την καρακάξα (κασκάρα) να κράζει, το έχουμε για καλό (ότι θα πάρουμε γράμμα από αγαπημένα μας πρόσωπα, συγγενείς ή φίλους).
Όταν, πάλι, ακούγαμε μέσα στη νύχτα σκύλο να ουρλιάζει (να γουρνάται), πιστεύαμε πως κάποιος, στα χωριά μας, θα πεθάνει και αν ο σκύλος βρισκόταν κοντά μας, του φωνάζαμε να σταματήσει. Άλλοι έχουν για κακό την κουκουβάγια, όταν κράζει τη νύχτα.
Όλες αυτές οι προλήψεις, με το πέρασμα των χρόνων και την αλλαγή του τρόπου ζωής άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν.
Τις καταγράφουμε, για να τις γνωρίσουν οι τωρινή και οι επόμενες γενιές.
Αρχιτέκτονας-Συγγραφέας
Πηγη: Περιοδικο "ΠΟΝΤΙΑΚΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου