ΧΙΟΝΙΑ (Επιστολές του Γιάννη)

Από τη συλλογή "Επιστολές του Γιάννη" του Νίκου Καπετανίδη προέρχεται το πεζογράφημα "Χιόνια", που δημοσιεύεται στο περιοδικό Επιθεώρησις το 1911 με το ψευδώνυμο και πάλι Σπύρος Φωτεινός:

ΧΙΟΝΙΑ ... 
Έξω χιονίζει τώρα που γράψω. Ο άσπρος μανδύας σκεπάζει την Φύσιν και σκύβουν όλα στο αγκάλιασμα του χειμώνα.
Να τα χιόνια! Μυριάδες, αμέτρητες, γεμίζουν την ατμόσφαιρα και με τον παράξενο χορό χαμηλώνουν και πέφτουν απαλά στην γη που γίνεται ολόλευκη.
Πως σπαρταρά κάτι μέσα μου! Κάτι τραβά τα πούπουλα εκείνα του ουρανού μέσα εις την καρδιά και τες σκέψεις μου.
Πέφτουν, όλο πέφτουν, σιγά, όμορφα απαλά...Από το παραθύρι μου σεργιανώ τον χορό αυτό. Εκεί κάτω οι στέγες και τα δένδρα ασπρίσανε, ο κήπος μου αφήνει ολόλευκα ογκώματα και σεργιανώ με γέλιο, με χαρά!
Κάτι όμως σπαρταρά μέσα μου. Μην είναι η θρησκεία μου στην Φύσιν, μην είναι το υπόκωφο τραγούδι της μαυρίλας που χαρίστηκε στο βήμα μου το πλάνο;
Πέφτουν τα χιόνια, ακόμα πέφτουν εκεί έξω.
Έλα της αγάπης μου εικόνα ωραία στο δωμάτιό μου το μισοφωτισμένο. Κρύψε την σκιά σου στην σκιά των μεγάλων περτέδων (μπερντέδων) και κάθισε δίπλα στην πεκόνια (μπιγκόνια, καλλωπιστικό φυτό) που φυλάττω εδώ από το κρύο του χειμώνα.
Ω!! της αγάπης μου εικόνα ωραία!

Προσευχήσου στο ωραίο αυτό απόκρυφο του χειμώνα, σιγοπλάνεσε την ματιά σου την αγγελική στο χορό των νιφάδων, την πλεξίδα σου άφησε να ξαπλωθεί στον ωραίο σου λαιμό και ρούφα από εδώ, πολύ βαθιά, την αγάπη μου ολάκερη, ωραία της αγάπης μου εικόνα!

Ε! τα θυμάσαι τα χρόνια εκείνα; Παιδάκια ακόμα, μια μέρα στο χωριό, πώς παίζαμε έξω με το κρύο, με τα χιόνια; Δεν κρυώναμε, το χιόνι μας ήταν τόσο ζεστό. Η αδελφική αγάπη που ξεθύμανε σε βόλους από χιόνια και όχι από φιλιά.
Αν τα θυμάσαι τα χρόνια εκείνα... Μεγάλη τώρα εσύ, ξένη, σοβαρή, σιωπηλή. Και φλογισμένος εγώ από τον έρωτα, σκυφτός από το σκληρό πέρασμα των χρόνων, εδώ στο παραθύρι σεργιανώ έξω το χιόνι που πέφτει, ακόμα πέφτει.
Να πλημμυρίσει θέλω το δωμάτιό μου το νεκρικό από την ευωδία του χνούδου σου, το πρόσωπό σου αυτό να καθρεφτίζεται θέλω στην νεκρική και άψυχη του δωματίου μου συντροφιά.
... Έλα να χτίσουμε το παλάτι το όμορφο που μας έλεγε στο χωριό μια νύχτα η γριά. Την αγάπη μου θέσε για θέμελο και για θόλο του πύργου μας του όμορφου την μορφή σου, αγάπη μου, ας βλέπω εκεί υψηλά.
Εις τον κήπο μας τον μεγάλο η λεμονιές θα σκύβουν, σαν τώρα, από το χιόνι, τα τρελά πουλιά θα τραγουδούν από το παραθύρι έξω την αγάπη μας, και το χιόνι πιο ήσυχο, πιο απαλό θα σωριαστεί κάτω στην γη.
Και συ εις τον πύργο τον όμορφο, βασίλισσα, πλανεύτρα του νου μου, κανδύλα των στοχασμών μου. Στες μαύρες νύχτες του χειμώνα στο σαλονάκι μας το πλούσιο θα πλανευτούμε στης αγάπης μας τον κήπο. Η μαύρη νύχτα θα περνά αδιάφορη και το χιόνι θα κατεβεί πιο όμορφο τώρα, πιο λαχταριστό.
Ω!! της αγάπης μου ωραία εικόνα!
... Έξω χιονίζει τώρα που γράφω. Ο άσπρος μανδύας σκεπάζει την Φύση και πέρα, ως τες άκρες των βουνών, το άσπρο θάμβωμα πλανά αλλού τες σκέψεις μου.

Σπύρος Φωτεινός (Από την Συλλογή «Επιστολές του Γιάννη»)

Ο Νίκος Καπετανίδης ήταν δημοσιογράφος και λογοτέχνης. 
Τον κρέμασαν οι Τούρκοι τον Σεπτέμβρη του 1921 στην Αμάσεια σε ηλικία 31 χρόνων)