ΠΟΛΕΜΟΣ

Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τα πολυεθνι­κά μονοπώλια και οι κάθε είδους πολυεθνικές μεγαλοδύναμες εταιρείες, που η ισχύς τους είναι μεγαλύτερη μερικών εθνικών κρατών, όχι κρατιδίων, θέλουν, με την εξολόθρευση των αντα­γωνιστών τους, να αυξήσουν την εξουσία τους, τα κέρδη τους. Εξαφανίζουν τις αντίπαλες, τις ανταγωνιστικές εταιρείες, τις εθνι­κές οικονομικές δυνάμεις, με κάθε «νόμιμο» τρόπο. Καταστρέφοντας ανθρώπινο πλούτο.

Τα μεγάλα συμφέροντα είναι που αποφασίζουν τους πολέμους, πίσω από τις κυβερνήσεις. Σήμερα, τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών θέλουν διεθνώς να υποκαταστήσουν τις κυβερνήσεις στη λήψη των αποφάσεων.

Άλλαξαν, βέβαια, τις τελευταίες δεκαετίες, αρκετά πράγματα, με την ισορροπία του πυρηνικού «τρόμου» και στον τρόπο και το είδος των πολέμων. Μετά την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, έναντι του εμπορικο-βιομηχανικού, άλλαξε και η «πολεμική» μέθοδος.. Οι αιματηροί πόλεμοι κατά το πλείστον αντικαταστάθηκαν από τα επιτόκια, τα σπριντς (spreads). Οι «αγορές» και οι Οίκοι Αξιολόγησης μπορούν να επιτύχουν, ό,τι παλαιότερα  ένας αιματηρός πόλεμος.

Κυρίαρχο παγκοσμίως είναι το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης, μόνον αυτοί υπάρχουν προς το παρόν και απο­δείχτηκαν αναξιόπιστοι. Μέχρι την προηγούμενη ημέρα της αμερικανικής χρη­ματοπιστωτικής κρίσης των ακινήτων, οι οίκοι αξιολόγησης βαθμολογούσαν με τρία «Α» τις αμερικανικές τράπεζες που πτώχευσαν.

Κατασπαταλώντας — γιατί έτσι είναι — τον πληθωρικό χρόνο μου, αφού τίποτε πιο συστηματικό και ωφέλιμο να κάνω δεν μπορώ, «ξαν’ νουνίζω (ξανασκέφτομαι) ντο να ευτάνε τα κράτη οι ανθρώπ’, για να μη ίνεται πόλεμον».

Το μόνο, το πρώτο βήμα, καθαρά ουτοπικό για τα δεδομένα που στριφογυρνούν στο μυαλό μου, είναι: ο ΟΗΕ, ο πυλώνας ειρήνης, δηλαδή η οργανωμένη πολιτικά ανθρωπότητα, η ελπίδα, αν υπάρχει ακόμη, τα κράτη, που όλα θεωρη­τικά «καταδικάζουν» τον πόλεμο, αν μπορούν να εξεγερθούν ενάντια σε αυτά που συμβαίνουν. Να βροντοφωνάξουν ενάντια στον πόλεμο. Έτσι.

Σε μια υπέρτατη εκδήλωση ανθρωπισμού και υπέρβαση της δομής τους, να αποφασίσουν, με αυστηρότατες διεθνείς κυρώσεις, την πλήρη κατάργηση κάθε πολεμικής βιομηχανίας και κάθε βιομηχανίας παραγωγής όπλων μαζικής κατα­στροφής, αλλά και όπλων στρατιωτικών ατομικής χρήσης. Την απαγόρευση κάθε βίαιης επέμβασης. Να βροντοφωνάξουν για την ειρήνη.

Πραγματικά, ξύπνιος ονειρεύομαι... Έτσι είναι.

Θα μου πείτε, με το δίκιο σας, ότι αντιφάσκω, είτε ξύπνιος είτε ονειρευόμενος. Τι να κάνω, αφού ζω και σωπαίνω. Μένει να σκέφτομαι. Να ονειρεύομαι και να γράφω, να διορθώνω και να ξαναδιορθώνω, για να κυλώ τις μέρες μου.
Ναι, έχετε δίκιο, αφού παραπάνω υποστηρίζω ότι, πίσω από τις κυβερνήσεις, τα κράτη, οι δυνάμεις που τους στηρίζουν — οι βιομηχανίες, τα χρηματιστήρια — είναι αυτές που αποφασίζουν, αυτές παράγουν και τα όπλα. Έχετε δίκιο. Πώς, λοιπόν, οι αντιπρόσωποι των κρατών του ΟΗΕ θα βροντοφωνάξουν κατά του πολέμου;
Αλλά τι να κάνω; Αφού ακόμη σκέφτομαι, ζω και ελπίζω και «τιδέν άλλο ΄κ' επορώ να ευτάω» (τίποτε άλλο δεν μπορώ να κάνω). «Και ο καιρόν έρθεν να αποδαβαίνω» (να απέλθω), το μοιραίο. «Καλώς να έρ’ται, για να δαβαίνω. Ενεγκάστα». (Καλώς να έρθει για να αποθάνω. Κουράστηκα).
"Για τον πόλεμον άλλ' αποφασίζ'νε. Οι ανθρώπ' θέλ'νε να τρώγ'νε ο ένας τον άλλον. Ξαν, όμως, η ελπίδα 'κι χάται (δεν χάνεται). Πόλεμον 'κι πρέπ' να ίνεται" 

Κώστας Χορομίδης
 Δικηγόρος 

Στην καταγωγή Πόντιος, γεννήθηκε το 1926 στο Κιλκίς, όπου πέρασε την παιδική και εφηβική του ηλικία, και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι δικηγόρος, αριστούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγγραφέας των βιβλίων "Η αναγκαστική απαλλοτρίωση" [τέσσερις εκδόσεις (1975, 1989, 1997, 2008)] και "Το δίκαιο της ρυμοτομίας και του πολεοδομικού σχεδιασμού" [δύο εκδόσεις (1994, 2002)].
 Έχει δημοσιεύσει στα νομικά περιοδικά περισσότερες από διακόσιες πενήντα (250) εργασίες και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο και άλλο Τύπο. Άσκησε "μαχόμενη", αρχικά, γενική δικηγορία για πολλές δεκαετίες, στα δικαστήρια ουσίας της χώρας μας και τα Ανώτατα Δικαστήρια: Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (Α.Ε.Δ.), Συμβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) και Άρειο Πάγο (Α.Π.). Ειδικεύθηκε στο δίκαιο της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης και το δίκαιο του πολεοδομικού σχεδιασμού. 
Σε προσφυγές του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.), εκδόθηκαν αποφάσεις νομικά σημαντικές. Συμμετείχε σε σημαντικές ποινικές δίκες, με πολιτικό ενδιαφέρον, στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης και του Κιλκίς (δίκη Λαμπράκη, δίκη Τσαρουχά, δίκη Κούβελα, πολιτικών κρατουμένων).
 Μετείχε με ζήλο και ενδιαφέρον στη συνδικαλιστική, κοινωνική και πολιτική ζωή. Τα πολιτικά του ενδιαφέροντα ζυμώνονται με την Εθνική Αντίσταση, την Ε.Π.Ο.Ν. Στη συνέχεια εστιάζονται στο χώρο της αριστεράς. Φοιτητής συλλαμβάνεται και περνάει από στρατοδικείο. Ανήκε στην Ε.Δ.Α. Εκτοπίζεται στη Γυάρο από τη Χούντα, όπου και ξεκίνησε τη συγγραφή του βιβλίου του "Η αναγκαστική απαλλοτρίωση". 
Στήριξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., για την "Αλλαγή" το 1989. Απογοητεύτηκε. Μένει ανένταχτος της αριστεράς. Δεν είναι λογοτέχνης, ούτε ιστορικός.