Στις 12 Σεπτέμβρη του 1921, η Σαντά έπαψε να ζει... Γυναίκες, γέροι και παιδιά, πήραν το δρόμο προς την εξορία.
Το βράδυ της μέρας εκείνης, για πρώτη φορά ύστερα από εκατοντάδες χρόνια, δεν σήμαναν οι καμπάνες σε κανένα από τα εφτά χωριά της εσπερινό, και το ξημέρωμα της Κυριακής την βρήκε θαμμένη κάτω από τους καπνούς των σπιτιών της, που είχαν παραδοθεί στη φωτιά μετά την λεηλασία τους, ενώ τα γυναικόπαιδα συνέχιζαν με σφιγμένη ψυχή και δακρυσμένα μάτια, την πορεία προς το άγνωστο. Για που;
Την αγωνία και τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας (ο γράφων, νέος τότε μόλις δεκαοχτώ χρόνων, έζησε μαζί με τους συγχωριανούς του ολόκληρο το δράμα και ήπιε χορταστικό το πικρό ποτήρι της εξορίας) — τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας εξέφρασε με μια μόνη φράση του, με μια φράση βιβλικής τραγικότητας, ο υπέργηρος παπάς, όταν από το τελευταίο ύψωμα γύρισε και είδε για ύστατη φορά τον τόπο όπου περίμενε να βρει την αιωνία γαλήνη, κοντά στα πρόσωπα που τον είχαν αγαπήσει και τα είχε αγαπήσει: "Η εξορία του Αδάμ".
Κι ενώ τα δάκρυα της ματωμένης ψυχής του κυλούσαν στα κατάλευκα γένια του, συνέχισε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, με γόνατα που έτρεμαν, σκυμμένος κάτω από το φορτίο των ογδόντα χρόνων του, αμίλητος όπως όλοι μας. Και μόνο το ραβδί του, με άρρυθμα χτυπήματα πάνω στις πέτρες του κατάξερου δρόμου, ακούγονταν σα να χτυπούσε μια μοναδική καρδιά για όλη εκείνη την συνοδεία των ανθρώπινων κουρελιών. Ήταν ο πάπα - Θόδωρος Δρεπανίδης, εφημέριος στην ενορία Πιστοφάντων- ο τελευταίος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τα βασανισμένα γερατειά του, στα βάθη του Κουρδιστάν..
Φίλιππος Παπα Απ. Χειμωνίδης
Α' Ιστοριογράφος της Σαντάς
Το βράδυ της μέρας εκείνης, για πρώτη φορά ύστερα από εκατοντάδες χρόνια, δεν σήμαναν οι καμπάνες σε κανένα από τα εφτά χωριά της εσπερινό, και το ξημέρωμα της Κυριακής την βρήκε θαμμένη κάτω από τους καπνούς των σπιτιών της, που είχαν παραδοθεί στη φωτιά μετά την λεηλασία τους, ενώ τα γυναικόπαιδα συνέχιζαν με σφιγμένη ψυχή και δακρυσμένα μάτια, την πορεία προς το άγνωστο. Για που;
Την αγωνία και τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας (ο γράφων, νέος τότε μόλις δεκαοχτώ χρόνων, έζησε μαζί με τους συγχωριανούς του ολόκληρο το δράμα και ήπιε χορταστικό το πικρό ποτήρι της εξορίας) — τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας εξέφρασε με μια μόνη φράση του, με μια φράση βιβλικής τραγικότητας, ο υπέργηρος παπάς, όταν από το τελευταίο ύψωμα γύρισε και είδε για ύστατη φορά τον τόπο όπου περίμενε να βρει την αιωνία γαλήνη, κοντά στα πρόσωπα που τον είχαν αγαπήσει και τα είχε αγαπήσει: "Η εξορία του Αδάμ".
Κι ενώ τα δάκρυα της ματωμένης ψυχής του κυλούσαν στα κατάλευκα γένια του, συνέχισε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, με γόνατα που έτρεμαν, σκυμμένος κάτω από το φορτίο των ογδόντα χρόνων του, αμίλητος όπως όλοι μας. Και μόνο το ραβδί του, με άρρυθμα χτυπήματα πάνω στις πέτρες του κατάξερου δρόμου, ακούγονταν σα να χτυπούσε μια μοναδική καρδιά για όλη εκείνη την συνοδεία των ανθρώπινων κουρελιών. Ήταν ο πάπα - Θόδωρος Δρεπανίδης, εφημέριος στην ενορία Πιστοφάντων- ο τελευταίος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τα βασανισμένα γερατειά του, στα βάθη του Κουρδιστάν..
Φίλιππος Παπα Απ. Χειμωνίδης
Α' Ιστοριογράφος της Σαντάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου