μάνα, παρακάλ’ τον Θεόν, διπλά την Παναγίαν
να δί’ με, μάνα, δύναμιν πάντα μπροστά να πάγω
και τον στρατόν τη Μουσολίν’ ταρ ματαγάν να ευτάγω.
Ο Μουσολίντς εθάρρεσεν πως ’ς σην Ελλάδαν τ’ είναι
οι Πόντιοι, οι πρόσφυγες, πολεμιστάδες ’κ’ είναι ...
Εμέν’ Ακρίταν λέγ’νε με, τον Ντούτσε ’κι φογούμαι
κι αντίς να είμαι σκλάβος ατ’, καλλίον να σκοτούμαι.
Κανείται, μάνα, ντ’ έσυρεν ο κύρη μ’ ’ς σην Τουρκίαν,
εγώ ραγιάς ’κι γίνουμαι αδά ’ς σην Ιταλίαν.
Λέγω και ξαν θα λέγ’ ατο ’ς σον πόλεμον θα πάγω
τον Μουσολΐν’ ’κι προσκυνώ και τεμενάν ’κ’ ευτάγω.
Με τη σημαίαν τη Σταυρού θα γίνουμαι φαντάρος,
τη Μουσολίν’ το στράτεμαν θα κόφτω άμον χάρος.
Ψηλά ’ς σ’ αλβανικά ραχιά θα χτίζω κοιμητήρα
να ελέπ’ ατα ο Μουσολίντς να κλαίει με τα μαντήλα.
Εποίκα όρκον ’ς σον Θεόν, μάνα, κι αν αποθάνω
τη Μουσολίν’ την γενεάν απαδακέσ’ να χάνω.
Εθάρρεσεν ο κεπαζές οι Πόντιοι κοιμούνταν
κι άμον πουλόπα ’ς σο καφέσ’ πιασμένα θα σκλαβούνταν.
Για άκ’σον, νέπαι Μουσολίν’, μη κρους Ελλάδας πόρτας,
τ’ ιντέρα σ’ Πόντιοι φααντάρ’ θ’ ευτάγ’ν ’ς σην λύρα μ’ κόρδας.
Δημητρης Παρασκευοπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου