Κατά το 1901, ο καθηγητής Φιλ. Χειμωνίδης μαζί με τον Ευστάθιο Μουρατχανίδη δημοσίεψαν την πρώτη μικρή συλλογή ποιημάτων, από τα οποία τα πιο ενδιαφέροντα ήταν :Ο φουκαράς και Η αντάρα.
Ο φουκαράς
Ογώ οντάν έιμ μικρός εμ και πολλά καρδιακός,
’κ' εφοούμ ζατί θερία νιά αρκούδια, νιά σσκυλία.
Ας έξερετεν παιδία, ντο εποίκα την δουλείαν.
Επήγα σο καβενείον, σή Σαντάς σ’ έναν χωρίον,
Αρ εκάτσα εκαικά και είπα ’γώ φιλικά.
- Φέρεν ’ναν ποτήρ κρασάπον και έναν οκάν ρακάπον.
Ειμπρια 'μ έναν στολ εθέκεν κ’ εμέν μονάχον εφέκεν,
καί είπε με: Φά καί πία, είχαμε πολλά ρακία.
Άρ ’κι ξέρω πόσον έπα και εσκώθα και ευχέθα:
Τάη, είπα ο θεός, να χαρίει σε και τον γιό 'σ.
Ντο λές, είπε με χαμένε τραβωδείς τσσιλτουρεμένε,
Αλήγορα τα παράδας, θα ’φτάγω σε χχίλ’ παρτσσιάδας.
Έχάλασα σό τσσεπόπο 'μ κ’ εύρα έναν καπεκόπον,
έπλωσα τον την παράν μέ τ’ έναν τρανόν χαράν.
Έπες κρασίν βαρελέας και μέλ τρία πουλουλέας
και κεράσσια τρία τάγια κ' εκατόν πενήντα τσσιάγια
και δί'ς με έναν καπέκ τερ' εσύ καί τον κιοπέκ'
τα παράδας άν ’κί δί'ς θα βάλω σε σό χαπίς.
Ουΐ, λελεύω σε ταή, γιά άς έμέν τό παιδίν,
όγ' άν πάγω σό χωρίον πουλώ τη κυρού 'μ τό βίον,
καί παρόπον άπ' ολίγον το χακόπο σ' όλεν δίγω.
-Έλ, ας παίρω το παλτό 'σ κ’ εσύ δέβα σο καλό 'σ.
Ας παίρω και την κουκούλα 'σ άν ’κ εν' αχπάνω τη γούλα 'σ.
Εβγάλ’ δάμα τα τσσιαρούχχια 'σ άς άχπάουνταν τα νύχχια 'σ.
Εφέκε με τσσιρτσσιπλάχ κιαπιαζιάν κι άμον χορτλάχ.
Εγέμ πολλά μασκαράς για του είμαι φουκαράς.
Εδέκε με εναν λάχταν να πάω οντάν έχπάστα.
Ωι, μάνα, ογώ εκούξα κι απάν σο κιφάλ ερούξα,
το κιφάλ 'μ εταράεν άμα κείνος πα ’χπαράεν.
Η ΑΝΤΑΡΑ
Έναν καιρόν ση Σαντά εντώκεν τρανόν ποράν
ουρανόν καθαρόν έτον λείβος πα πουθέν ’κ εφαίντον.
’Αλλ επέγνανε σά ξύλα αλλ' εποίνανε τα φύλλα
άλλ’ εσέρευαν χορτάρια, άλλ’ ττα έπλεκαν ορτάρια.
Τ' ουρανού τα καταρράχτρια πως ενοίγαν με μιας
κι ως να ’κούζναν ’λοί εμάς:
Ντο εν άβουτο αντάρα και τη θεού η κατάρα,
Ντο εν άβουτο γουρπάντζ, θα φουρκίζ -και τοι τσσιοπάντζ.
 |
| ΠΙΣΤΟΦΑΝΤΩΝ |
Ο φουκαράς
Ογώ οντάν έιμ μικρός εμ και πολλά καρδιακός,
’κ' εφοούμ ζατί θερία νιά αρκούδια, νιά σσκυλία.
Ας έξερετεν παιδία, ντο εποίκα την δουλείαν.
Επήγα σο καβενείον, σή Σαντάς σ’ έναν χωρίον,
Αρ εκάτσα εκαικά και είπα ’γώ φιλικά.
- Φέρεν ’ναν ποτήρ κρασάπον και έναν οκάν ρακάπον.
Ειμπρια 'μ έναν στολ εθέκεν κ’ εμέν μονάχον εφέκεν,
καί είπε με: Φά καί πία, είχαμε πολλά ρακία.
Άρ ’κι ξέρω πόσον έπα και εσκώθα και ευχέθα:
Τάη, είπα ο θεός, να χαρίει σε και τον γιό 'σ.
Ντο λές, είπε με χαμένε τραβωδείς τσσιλτουρεμένε,
Αλήγορα τα παράδας, θα ’φτάγω σε χχίλ’ παρτσσιάδας.
Έχάλασα σό τσσεπόπο 'μ κ’ εύρα έναν καπεκόπον,
έπλωσα τον την παράν μέ τ’ έναν τρανόν χαράν.
Έπες κρασίν βαρελέας και μέλ τρία πουλουλέας
και κεράσσια τρία τάγια κ' εκατόν πενήντα τσσιάγια
και δί'ς με έναν καπέκ τερ' εσύ καί τον κιοπέκ'
τα παράδας άν ’κί δί'ς θα βάλω σε σό χαπίς.
Ουΐ, λελεύω σε ταή, γιά άς έμέν τό παιδίν,
όγ' άν πάγω σό χωρίον πουλώ τη κυρού 'μ τό βίον,
καί παρόπον άπ' ολίγον το χακόπο σ' όλεν δίγω.
-Έλ, ας παίρω το παλτό 'σ κ’ εσύ δέβα σο καλό 'σ.
Ας παίρω και την κουκούλα 'σ άν ’κ εν' αχπάνω τη γούλα 'σ.
Εβγάλ’ δάμα τα τσσιαρούχχια 'σ άς άχπάουνταν τα νύχχια 'σ.
Εφέκε με τσσιρτσσιπλάχ κιαπιαζιάν κι άμον χορτλάχ.
Εγέμ πολλά μασκαράς για του είμαι φουκαράς.
Εδέκε με εναν λάχταν να πάω οντάν έχπάστα.
Ωι, μάνα, ογώ εκούξα κι απάν σο κιφάλ ερούξα,
το κιφάλ 'μ εταράεν άμα κείνος πα ’χπαράεν.
 |
| ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ-ΖΟΥΡΝΑΤΣΑΝΤΩΝ |
Η ΑΝΤΑΡΑ
Έναν καιρόν ση Σαντά εντώκεν τρανόν ποράν
ουρανόν καθαρόν έτον λείβος πα πουθέν ’κ εφαίντον.
’Αλλ επέγνανε σά ξύλα αλλ' εποίνανε τα φύλλα
άλλ’ εσέρευαν χορτάρια, άλλ’ ττα έπλεκαν ορτάρια.
Τ' ουρανού τα καταρράχτρια πως ενοίγαν με μιας
κι ως να ’κούζναν ’λοί εμάς:
Ντο εν άβουτο αντάρα και τη θεού η κατάρα,
Ντο εν άβουτο γουρπάντζ, θα φουρκίζ -και τοι τσσιοπάντζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου