Ο Καρασακαλίδης Αγαμέμνονας διηγείται:
Γεννήθηκα στο Νεπιέν Αλάτσαμ το 1912. Ο πατέρας μου Χαράλαμπος πέθανε το 1914 στη μάχη του Σαρίκαμης. Το ίδιο και ο παππούς μου Γιώργης. Η μάνα μου Θεοδοσία πέθανε το 1918 στο πακίρ τερέ. Είχε άλλες έξι αδελφές. Στο βουνό μας πιάσανε και μας πήγανε εξορία στο Γιουζκάτ. Μας επέστρεψαν οι Αμερικάνοι με την ανακωχή στην Πάφρα και μείναμε 10 μέρες σε σχολείο. Τελικά με πήρε η παπαδιά του παπα-Γιάννη Καρασακαλίδη και με έφερε στην Ελλάδα.
Οι Παφραίοι κλήθηκαν να διαλέξουν ένα από τα δύο, πίστη η γλώσσα. Αυτοί διάλεξαν την πίστη τους και χάσανε τη γλώσσα. Γι' αυτό λίγοι ξέρανε Ελληνικά να μιλούνε.
Οι Παφραίοι χόρευαν στα πανηγύρια με ζουρνάδες και νταούλια. Δύο ήταν τα μεγάλα μας πανηγύρια. Η γιορτή του Αγίου Νικολάου, που γιόρταζε ο Ναός του χωριού μας Νεπιέν Αλάτσαμ και η γιορτή της Παναγίας στις 15 Αυγούστου. Ταΐζαμε όλους τους επισκέπτες του πανηγυριού με το πατροπαράδοτο φαγητό Κεσκέκι. Οι δυο ζουρνάδες και τα δυο νταούλια δίνανε ιδιαίτερο τόνο χαράς και γλεντιού στις ειρηνικές μέρες. Στη δεύτερη περίοδο των εχθροπραξιών με τους Τούρκους κλήθηκε στο στρατό ο Καρασακαλίδης Ιωάννης (Μπαρπαγιάννης, Ακόρ), ο Καρασακαλίδης Παναγιώτης, ο
Καρασακαλίδης Αναστάσιος (Φιχιλάχ), και ο Σελβιέρης Ιωάννης (Κατής). Όλοι τους ήταν από το χωριό μου Νεπιέν. Και όλοι τους φύγανε και γύρισαν πίσω. Διότι όσοι μένανε στο στρατό δεν γύριζαν πίσω. Άλλοι πεθαίνανε από την πείνα, άλλοι από τις κακουχίες, άλλοι στον πόλεμο κ.λ.π.
Ο Ταστσόγλου, ο μεγάλος καπετάνιος, έσωσε πολύ κόσμο με την τόλμη του.
Εγώ στον καλό καιρό βοηθούσα τον παπα-Γιάννη στα Ιερατικά του Καθήκοντα.
Το 1924 μαζί με άλλους ήρθα στην Ελλάδα και παντρεύτηκα την κυρία Ελένη από το Βατούμ Τραπεζούντας.
Θυμάμαι και με πιάνει φρίκη ότι το 1921 στο ρέμα μεταξύ Νεπιέν και Κιρεσλού έχουν γίνει πολλές σφαγές Ελλήνων. Έχω ακούσει πως ο Ηρακλής και ο Μάρκος και οι δυο από το Νεπιέν της Πάφρας είδαν στο ρέμα τον Τοπάλ-Αναστάς τον οποίον οι Τούρκοι τον σκότωσαν με φρικτό τρόπο. Του πέρασαν από το σώμα δυο μακριά ξύλα σταυρωτά και τον τοποθέτησαν για γέφυρα στο ρέμα. Η εχθρική κατάσταση που επικρατούσε μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων μας ανάγκαζε να παίρνουμε πάντα τα μέτρα μας. Στο βουνό της Παναγιάς για το σκοπό αυτό, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων είχαμε κρυμμένα κάτω στη γη, κάτω από πλάκες πέτρινες, τρόφιμα για κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Γεννήθηκα στο Νεπιέν Αλάτσαμ το 1912. Ο πατέρας μου Χαράλαμπος πέθανε το 1914 στη μάχη του Σαρίκαμης. Το ίδιο και ο παππούς μου Γιώργης. Η μάνα μου Θεοδοσία πέθανε το 1918 στο πακίρ τερέ. Είχε άλλες έξι αδελφές. Στο βουνό μας πιάσανε και μας πήγανε εξορία στο Γιουζκάτ. Μας επέστρεψαν οι Αμερικάνοι με την ανακωχή στην Πάφρα και μείναμε 10 μέρες σε σχολείο. Τελικά με πήρε η παπαδιά του παπα-Γιάννη Καρασακαλίδη και με έφερε στην Ελλάδα.
Οι Παφραίοι κλήθηκαν να διαλέξουν ένα από τα δύο, πίστη η γλώσσα. Αυτοί διάλεξαν την πίστη τους και χάσανε τη γλώσσα. Γι' αυτό λίγοι ξέρανε Ελληνικά να μιλούνε.
Οι Παφραίοι χόρευαν στα πανηγύρια με ζουρνάδες και νταούλια. Δύο ήταν τα μεγάλα μας πανηγύρια. Η γιορτή του Αγίου Νικολάου, που γιόρταζε ο Ναός του χωριού μας Νεπιέν Αλάτσαμ και η γιορτή της Παναγίας στις 15 Αυγούστου. Ταΐζαμε όλους τους επισκέπτες του πανηγυριού με το πατροπαράδοτο φαγητό Κεσκέκι. Οι δυο ζουρνάδες και τα δυο νταούλια δίνανε ιδιαίτερο τόνο χαράς και γλεντιού στις ειρηνικές μέρες. Στη δεύτερη περίοδο των εχθροπραξιών με τους Τούρκους κλήθηκε στο στρατό ο Καρασακαλίδης Ιωάννης (Μπαρπαγιάννης, Ακόρ), ο Καρασακαλίδης Παναγιώτης, ο
 |
| Σελβιέρης Ιωάννης από το Νεπιέν Αλάτσαμ |
Ο Ταστσόγλου, ο μεγάλος καπετάνιος, έσωσε πολύ κόσμο με την τόλμη του.
Εγώ στον καλό καιρό βοηθούσα τον παπα-Γιάννη στα Ιερατικά του Καθήκοντα.
Το 1924 μαζί με άλλους ήρθα στην Ελλάδα και παντρεύτηκα την κυρία Ελένη από το Βατούμ Τραπεζούντας.
Θυμάμαι και με πιάνει φρίκη ότι το 1921 στο ρέμα μεταξύ Νεπιέν και Κιρεσλού έχουν γίνει πολλές σφαγές Ελλήνων. Έχω ακούσει πως ο Ηρακλής και ο Μάρκος και οι δυο από το Νεπιέν της Πάφρας είδαν στο ρέμα τον Τοπάλ-Αναστάς τον οποίον οι Τούρκοι τον σκότωσαν με φρικτό τρόπο. Του πέρασαν από το σώμα δυο μακριά ξύλα σταυρωτά και τον τοποθέτησαν για γέφυρα στο ρέμα. Η εχθρική κατάσταση που επικρατούσε μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων μας ανάγκαζε να παίρνουμε πάντα τα μέτρα μας. Στο βουνό της Παναγιάς για το σκοπό αυτό, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων είχαμε κρυμμένα κάτω στη γη, κάτω από πλάκες πέτρινες, τρόφιμα για κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου