Άε-Στοφόρον μαναχός ’ς σή ρακανί’ τή ράχαν,
έρημος και παντέρημος και παραπονεμένος.
Έστάθεν και έτέρ’νε μας, έσάσεψεν κ’ έπέμ’νεν
καί να να κλαίει έπόρεσεν και να να καλατσεύ’ μας .
Στέκ ’ έκει απάν’ ασάλευτος, Θεοστερεωμένος,
άνάμεσα Γης και Ουρανόν...
άμον τα κάστρα τα παλαιά, τοί Κομνηνών τα κάστρα.
Στέβος και πόρτας πουθέν ’κ’είν’, άμα, εκείνος στέκει,
ώράζει τα ταφία μουν, τή ρίζαν τό Σαντέτ’κον.
Όλόερα ’ς σό Ίερόν, ’ς σή έγκλησιάς τήν αύλαν,
σκουττουλίζ’νε τά θύμπιρα και τά μανουσακόπα
και τή κοσμί τά ’μάραντα και Παναΐας δάκρα.
Πουλόπα γλυκολάλετα, ούρανικά λαλίας,
κελαηδούνε μελωδικά, Θεού δοξολοΐας
και το κελάϊδεμαν ψαλμός, θνμίαμαν ή μύρα.
Έσέβ’άπέσ’ ’ς σήν έγκλησιάν, έτρόμαξεν τ’άπάν’-ι-μ
τ’όμμάτα μ’ έγομώθανε, φαρμακωμένα δάκρα,
έσούμωσα ’ς σό Ίερόν, έψα δυο κερία.
Κ’ έγώ... άμον έφάν’θεν με, έσείαν τά ταφία,
έχάραν οί άποθαμέν’ και έρθανε τά ψήα
και χαρεμένα ’πέταναν, λόερα ’ς σά κερία.
Στέκω 'ς σό γιάν’ παράμερα, στοχάσκουμαι, νουνίζω:
«Άδα, ’μπροστά ’ς σό Ίερόν, ύπάντρεψεν ή Μάννα μ’,
έφώτ’σανε τ’άδέλφα μου, έσκωσανε τή Γιάγια μ’».
Τά δάκρα μ ’ τρέχ’ν άμον ποτάμ ’ κι από καρδίας κλαίω.
- Ευχαριστώ Σε Ουρανέ! Πολλά ευχαριστώ Σε!
έρημος και παντέρημος και παραπονεμένος.
Έστάθεν και έτέρ’νε μας, έσάσεψεν κ’ έπέμ’νεν
καί να να κλαίει έπόρεσεν και να να καλατσεύ’ μας .
Στέκ ’ έκει απάν’ ασάλευτος, Θεοστερεωμένος,
άνάμεσα Γης και Ουρανόν...
άμον τα κάστρα τα παλαιά, τοί Κομνηνών τα κάστρα.
Στέβος και πόρτας πουθέν ’κ’είν’, άμα, εκείνος στέκει,
ώράζει τα ταφία μουν, τή ρίζαν τό Σαντέτ’κον.
Όλόερα ’ς σό Ίερόν, ’ς σή έγκλησιάς τήν αύλαν,
σκουττουλίζ’νε τά θύμπιρα και τά μανουσακόπα
και τή κοσμί τά ’μάραντα και Παναΐας δάκρα.
Πουλόπα γλυκολάλετα, ούρανικά λαλίας,
κελαηδούνε μελωδικά, Θεού δοξολοΐας
και το κελάϊδεμαν ψαλμός, θνμίαμαν ή μύρα.
Έσέβ’άπέσ’ ’ς σήν έγκλησιάν, έτρόμαξεν τ’άπάν’-ι-μ
τ’όμμάτα μ’ έγομώθανε, φαρμακωμένα δάκρα,
έσούμωσα ’ς σό Ίερόν, έψα δυο κερία.
Κ’ έγώ... άμον έφάν’θεν με, έσείαν τά ταφία,
έχάραν οί άποθαμέν’ και έρθανε τά ψήα
και χαρεμένα ’πέταναν, λόερα ’ς σά κερία.
Στέκω 'ς σό γιάν’ παράμερα, στοχάσκουμαι, νουνίζω:
«Άδα, ’μπροστά ’ς σό Ίερόν, ύπάντρεψεν ή Μάννα μ’,
έφώτ’σανε τ’άδέλφα μου, έσκωσανε τή Γιάγια μ’».
Τά δάκρα μ ’ τρέχ’ν άμον ποτάμ ’ κι από καρδίας κλαίω.
- Ευχαριστώ Σε Ουρανέ! Πολλά ευχαριστώ Σε!
 |
| Αγιος Χριστοφορος Πιστοφαντων Σαντας
Ο Αε-Στοφάρον μοναχός στην πλάτη της ραχούλας,
έρημος και παντέρημος και παραπονεμένος.
Έστεκε και μας κοίταζε κι έμενε σαστισμένος
κι ούτε να κλάψει μπόρεσε κι ούτε να μας μιλήσει.
Στέκει εκειπάν’ ασάλευτος, θεοστερεωμένος...
ανάμεσα Γης και Ουρανού, ανάμεσα στα κάστρα,
τα παλαιά περήφανα των Κομνηνών τα κάστρα.
Στέγη και πόρτες πουθενά, όμως εκείνος στέκει,
φυλάει τους τάφους μας εκεί, την ρίζαν των Σανταίων.
Ολόγυρα στο Ιερόν στης εκκλησιάς «την αύλαν»,
φυτρώνουν μοσχομύριστα, θυμάρια, μανουσάκια,
του κόσμου τα αμάραντα, της Παναγιάς τα δάκρυα.
Πουλάκια γλυκοκέλαϊδα, ουράνιες μελωδίες,
εκεί λαλούν ολόγλυκες Θεού δοξολογίες,
για ψαλμωδιές κελάϊδημα, για θυμιάμα ο μόσχος.
Εμπήκα εις την εκκλησιάν, τρομάζει το κορμί μου,
τα μάτια μου γεμίσανε φαρμακωμένα δάκρυα,
εσίμωσα στο Ιερόν κι άναψα «δύο κερία».
Κι ήταν σαν να μου φάνηκεν πως σείστηκαν οι τάφοι
κ’ οι αποθαμένοι χάρηκαν, και οι ψυχές τους ήρθαν,
χαρούμενα, επέταξαν γύρω από «τά κερία».
Κι εγώ στέκω παράμερα και λέω με το νου μου:
Εδώ μπροστά στο Ιερό παντρεύτηκε η Μάνα,
βαπτίστηκαν τ’ Αδέλφια μου, κηδεύτηκε η Γιαγιά μου.
Τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα, κι απ’ την καρδιά μου κλαίω.
Ευχαριστώ Σε Ουρανέ. Πολλά ευχαριστώ Σε!
Πόπη Τσακμακίδου Κωτίδου
Φιλόλογος-Συγγραφέας
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου