Όταν οι Έλληνες Πόντιοι, ξεριζωμένοι από το πάτριον έδαφος, τον αλησμόνητο Πόντο, ύστερα μάλιστα από τρομερές σφαγές και διώξεις, και ταλαιπωρημένοι από κακουχίες, αποδεκατισμένοι από αρρώστιες, πέσανε με την ψυχή στο στόμα στην θερμή αγκαλιά της ελεύθερης Πατρίδος, ήσαν τότε πραγματικά ερείπια σωματικά και οικονομικά.
Αλλά μαζί τους έφεραν ακέραιον το πνεύμα, αγνή την καρδιά και δυνατό το αίσθημα. Μεταφέρανε όλα τα προτερήματα, τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα της Ποντιακής ελληνικής ράτσας, με τα οποία οι πρόγονοί τους επί χιλιετηρίδες τίμησαν και δόξασαν το ελληνικό όνομα στην απόμερη εκείνη ελληνική γη.
Και με την εργατικότητα που τους διακρίνει, την νοικοκυροσύνη, το θάρρος, την ζωντάνια, την επιμονή, την υπομονή και την φιλαλληλία, γρήγορα μπόρεσαν όχι μόνον να ριζώσουν και να φουντώσουν, αλλά και να διακριθούν σε όλους τους τομείς, σαν σύνολον και σαν άτομα. Από το άλλο μέρος υπήρξαν οι φορείς στην Ελλάδα των ωραίων ποντιακών παραδόσεων και θρύλων, των αγνών ελληνοποντιακών ηθών και εθίμων, που με πίστη τα διατήρησαν και με πείσμα τα μετέδωσαν στους νεωτέρους.
Έτσι στην σημερινή ποντιακή γενεά καταλείπεται πατρογονική κληρονομιά η ποντιακή διάλεκτος, η ποντιακή λύρα, τα ποντιακά τραγούδια και οι χοροί.
Και ιερή παρακαταθήκη ο αγνός πατριωτισμός, η θεοσέβεια, ο στενός οικογενειακός δεσμός, η κοινωνική αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία, η ανδρεία, η τιμιότητα, η φιλοξενία και η άμιλλα για έργα ευποιΐας. Όμως, ύστερα από σαράντα περίπου χρόνια, φυσικό είναι η πρώτη γενεά να αρχίσει να απέρχεται. Άλλωστε έκανε το καθήκον της
Η νέα όμως που την διαδέχεται πρέπει αποφασιστικά και θαρραλέα να παραλάβει την σκυτάλη. Φροντίζοντας να συγκρατεί ό,τι καλόν έχει κληρονομήσει, ενωμένη σε μια προσπάθεια να φανεί ισάξια των παλαιοτέρων και παραμερίζοντας κάθε τι που τυχόν την διαιρεί, να παίξει αποφασιστικό ρόλο μέσα στην νεοελληνική αναζύμωση.
Να αποτελέσει το καλύτερο λουλούδι απ’ όπου η δημιουργημένη νεοελληνική γενεά θα πάρει το νέκταρ και την γύριν, αποκτώντας έτσι περισσότερη δύναμη και σφρίγος για να σταθεί αντάξια των μεγάλων πεπρωμένων της Φυλής.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψις, αλλά και αδικία, αν μια εκλεκτή μερίδα του Έθνους — από ένα εκατομμύριο ψυχές — αν ένα στοιχείο δυναμικό, δημιουργικό, ζωντανό, θετικό, όπως είναι το ποντιακό, δεν αποτελέσει σοβαρό παράγοντα στην νεοελληνική κοσμογονία.
Αλλά για μια τέτοια προσπάθεια είναι απαραίτητο ένα μέσον επικοινωνίας και ψυχικής επαφής, ένα όργανο συντονισμού και καθοδηγήσεως των ενεργειών και της δράσεως όλων των Ποντίων, ώστε η δυναμικότης και αι ικανότητές των να διοχετεύονται πάντα για το καλό της ελληνικής Πατρίδος.
Ύστερα χρειάζεται να δημιουργηθεί ο καλύτερος τρόπος διαφυλάξεως και μεταδόσεως των υψηλών ποντιακών παραδόσεων, των πόθων και των ονείρων.
Ακόμα χρειάζεται να δημιουργηθεί το βήμα από όπου θα προβάλλονται όλα τα επιτεύγματα των Ποντίων και όλο το πνεύμα το ποντιακό.
Η έκδοση της εφημερίδος μας αυτούς τους σκοπούς επιδιώκει.
Και πιστεύομε πως με την συμπαράσταση των συμπατριωτών μας, των φίλων μας και την ενίσχυση όλων των αρμοδίων θα τους φέρωμεν εις πέρας.
Αρθρο του Χαράλαμπου Λυσαρίδη
για την έκδοση το 1960 της εφημερίδας
"ΤΟ ΒΗΜΑ" της Ευξείνου Λέσχης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου