Ο θρήνος της Τραπεζούντας

Τα αρχαία τείχη της Τραπεζούντας , 
όπως είναι σήμερα

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,
 εβγαίν’ από την Πόλην,
 ουδέ σ'αμπέλ(ε)α κόνεψεν,
ουδέ σα περιβόλ(ε)α
 επήγεν και εκόνεψεν
 'ς σ'Αγια-Σοφιάς την πόρταν'.

Έσειξεν τ' έναν το φτερόν,
 σο αίμαν βουτεμένον,
 έσειξεν τ άλλο το φτερόν,
 χαρτίν είσχεν γραμμένον.

Σιτ' αναγνώθ' σιτ(ε)ά κλαίει,
σιτ' ανακρούει την καρδ(ε)άν:

-Αϊλί εμάς και βάι εμάς,
'πάρθεν η Ρωμανία!

Μοιρολογούν τα εγκλησ(ε)ας,
 κλαίγ'νε τα μοναστήρ(ε)α
 κι' Αϊ-Γιάννες, ο Χρυσόστομον,
κλαίει στερνοκοπάται.

-Μη κλαίς, μη κλαίς, Αϊ-Γιάννε μου,
 και δερνοκοπισκάσαι.

-Η Ρωμανία 'πέρασεν!
Η Ρωμανία πάρθεν!

-Η Ρωμανία κι' αν πέρασεν,
ανθεί και φέρει κι' άλλο.