ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΜΠΙ

Η εκπροσώπησή μας στο χώρο των ΗΠΑ, της υπερδύναμης που ελέγχει τις τύχες των λαών, έχει μια ιδιαιτερότητα: Εκεί δρα το ελληνικό λόμπι. Ενώ, όμως, φαίνεται ότι είναι ένα το λόμπι, στην ουσία υπάρχουν πέντε οργανώσεις με το όνομα αυτό, που απαρτίζονται από άτομα, τα οποία, είτε γνωρίζουν τα κανάλια της αμερικάνικης βουλής και γερουσίας από προηγούμενη τους θητεία είτε μπορούν να έχουν μια επιρροή σε αυτά και προσπαθούν να ασκήσουν μια πίεση στα νομοθετικά σώματα για ζητήματα που έχουν σχέση με την πατρίδα.
Κατ’ αρχήν μερικές παρατηρήσεις στο ελληνικό λόμπι: Παίρνει ένα μεγάλο μέρος χρημάτων, μοιραία μπορούμε να πούμε και έχει σκοπό να προασπίσει τα εθνικά μας θέματα. Είναι, όμως, πολυάριθμα κι έτσι κινδυνεύουμε από διαφορετικές γνώμες, από αρχομανείς τάσεις. Πρόσφατα μπορώ να αναφέρω ότι, ενώ το ένα λόμπι έλεγε να διατηρήσουμε το επτά προς δέκα, το άλλο έλεγε καθόλου βοήθεια στην Τουρκία. Και έφταναν οι Αμερικανοί να γελάνε πονηρά, ως συνήθως, και να αλλη-λοκοιτιούνται.
Ένα άλλο σημείο αυτών των λόμπι είναι η έλλειψη μαζικότητας και δημοκρατικών διαδικασιών. Δεν έχουν βάση. Είναι λόμπι που κινούνται με αυτοσχέδιες διαθέσεις μέσα στο χώρο, προκηρύσσονται και ανακηρύσσονται από μια μόνον ομάδα ανθρώπων και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να προωθήσουν μοιραία, το λέω και πάλι, μοιραία, γιατί είναι ίσως μια λύση αυτή, τα εθνικά μας θέματα.

Απο τις εργασίες του Συνεδρίου

Σαν συμπλήρωμα έχουμε και την αμερικανική νοοτροπία, η οποία σου λέει, αν θελεις να έρθεις εδώ μπροστά μου και να διαμαρτυρηθείς, δεν θα έρθεις σαν Έλληνας. αλλά σαν Αμερικανός πολίτης, που αγαπά τη χώρα αυτή και βλέπει μέσα από τη διαμαρτυρία σου και το καλό της χώρας αυτής. Οπότε, αναπόφευκτα, το μόνο όπλο που μπορείς να προτείνεις είναι ότι «κοιτάξτε, παιδιά, εμείς πληρώνουμε φόρους σαν Αμερικανοί πολίτες και δεν θα θέλαμε τους φόρους αυτούς να τους δίνετε σε ένα συμμαχικό κράτος, όπως η Τουρκία, η οποία αγοράζει όπλα και τα στρέφει εναντίον άλλου συμμαχικού κράτους, όπως της Κύπρου κι έτσι δημιουργείται ένα πρόβλημα». Αυτό, όμως, το χάπι έχει φέρει πλέον μια ανοσία στον κορμό, στο σώμα της αμερικανικής νοοτροπίας σήμερα. Είναι μεν ένα όπλο, αλλά ίσως δούμε παρακάτω πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Όλα αυτά έχουν ίσως μια αρνητική επίπτωση σε ό,τι αφορά την εκπροσώπησή μας εκεί.
Έτσι πάμε στο μεγάλο ερώτημα, που έχει σχέση με τα εθνικά θέματα: Ποιος, τέλος πάντων, θα μπορέσει να διατηρήσει και προωθήσει αυτό που λέμε «εθνική ταυτότητα», για την οποία όλοι μας αυτή τη στιγμή κοπτόμεθα και λέμε πως πρέπει να διατηρηθεί; Από τη μια μεριά, τα περισσότερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα βρίσκονται κάτω από την ηγεσία της αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής και ορισμένα που έχουν μια αυτονομία έχουν πολύ καλή συνεργασία με την αρχιεπισκοπή.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι διάφοροι σύλλογοι και οι διάφορες ομοσπονδίες, όπως η Παμποντιακή, που έχουν σαν σκοπό πρωταρχικό να κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις όσο το δυνατόν περισσότερες και προσπαθούν συνάμα να διατηρήσουν αυτήν την εθνική ταυτότητα ή μάλλον να δώσουν στους Αμερικανούς να καταλάβουν ότι ο ελληνισμός εκεί είναι ένα ζωντανό κύτταρο, που δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει, που θα ζει και θα πάλλεται μέσα του η εθνική αυτή συνείδηση. Κι αυτό δίνεται μέσα από τις εθνικές παρελάσεις, που ειδικότερα στη Νέα Υόρκη κλείνει η 5η λεωφόρος, για να παρελάσουν οι Έλληνες, η ελληνική ψυχή.
Οι ομοσπονδίες αυτές, που είναι και δημοκρατικά εκλεγμένες και έχουν βάση, μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο. Με μια απόφαση ο κόσμος αυτός μπορεί να ξεχυθεί, όπως ξεχύνεται, να πάει έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών να βρο-ντοφωνάξει γιατί όταν ο Οζάλ βρισκόταν στην Αμερική του δόθηκαν τιμές (ίσως ξέχασαν να του δώσουν και το Νόμπελ Ειρήνης) και να υπερασπιστεί και με αυτόν τον τρόπο την εθνική μας ταυτότητα, για την οποία όλοι κοπτόμεθα.

Γιάννης Κοκτσίδης
Απο την εισήγηση του στο Α' Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο
Θεσσαλονίκη 7-14 Ιούλη 1983