2η Ημέρα
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011
Η βραδιά πέρασε γρήγορα και γύρω στις 08:00 βρισκόμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με άλλους Έλληνες από τη Φλώρινα και τη Θεσσαλονίκη για να πάρουμε το πλούσιο πρωινό που μας παρέχει το ξενοδοχείο αλλά και για να ανταλλάξουμε τις εντυπώσεις μας από το πρώτο βράδυ στη βασιλεύουσα.
Η ώρα είναι ήδη 09:00 και το λεωφορείο με τους αργοναύτες μπαίνει στους δρόμους της πόλης. Η Χούλια μας καλημερίζει με το «καλημέρα όλη μέρα» και χωρίς χρονοτριβές αρχίζει την ξενάγηση με πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την πόλη των πόλεων, την Κωνσταντίνου Πόλις.
Η πόλη που ιδρύθηκε τον 7ο π.χ. από τον Βύζα και πιθανών και νωρίτερα να υπήρχαν κάποιοι οικισμοί στα παράλια του Βοσπόρου και του Κεράτιου Κόλπου, μετά από 1000χρόνια ζωής και δημιουργίας ανακηρύσσεται το 324μ.χ. από τον Μέγα Κωνσταντίνο σε πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος σε ηλικία 25 ετών καταγόμενος από Πόντια μητέρα την Αγία Ελένη εκ Δρεπάνου Βιθυνίας και από πατέρα ευγενή Έλληνα της Σερβίας τον Κωνστάντιο τον Χλωρό, αντιμετωπίζει δύο θηρία το Μαξιμίνο και τον Λικίνιο που επιβουλεύονται τη ζωή και την ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά και τη χριστιανική πίστη, της μητέρας του. Μέρα μεσημέρι καταφέρνει να τους συντρίψει βλέποντας το “Εν τούτω νίκα” σε σχήμα σταυρού στον ουρανό.
Αυτό το γεγονός και η μητέρα του είναι οι αιτίες που ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος που διοικεί το ρωμαϊκό κράτος από το 306μ.χ. μεταφέρει την πρωτεύουσα από την αμαρτωλή Ρώμη και στις 11 Μαΐου του 324μ.χ. εγκαινιάζει την “Κωνσταντίνου Πόλις”, τη Νέα Ρώμη και την ορίζει νέα πρωτεύουσα του κράτους. Τον τίτλο Μέγας του προσάπτουν κατ’ αρχάς οι Αρμένιοι χριστιανοί για τις επιτυχίες στους πολέμους κατά των Περσών αλλά και για την εύστοχη κίνηση συγκάλεσης της Α’ οικουμενικής συνόδου, όπου 318 θεοφόροι πατέρες κατατροπώνουν την αίρεση του Άρειου.
Τα Θεοδοσιανά τείχη του 5ου μ.Χ. αιώνα αλλού μονά και αλλού διπλά και η περιμετρική τάφρος δημιουργήματα του Μεγάλου Θεοδόσιου, η Κερκόπορτα, το Σιναϊτικό μετόχι με την Αγία Αικατερίνη, η Βουλγάρικη εκκλησία όλη μεταλλική, η Μεγάλη του γένους σχολή εμφανώς εγκαταλειμμένη, η πύλη Αδριανού, η μονή Βλαχερνών από όπου παίρνουμε αγίασμα και ψάλουμε το “Τη Υπερμάχω Στρατηγό”, η μονή Ζωοδόχου Πηγής ή Μπαλουκλί, η μονή χώρας όπου αναπαυόμαστε και για 30 λεπτά, το υδραγωγείο και η Αγιά Σοφιά θα είναι ελάχιστα από το μνημεία που θα επισκεφθούμε και θα θαυμάσουμε, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα δύο τελευταία δημιουργήματα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού τον 6ομ.χ. αιώνα.
Η υπέροχη Κωνσταντινούπολη που τη στόλισαν τόσοι αιώνες φιλοπονίας, εργατικότητας, φιλοπατρίας και φιλότιμου, λέξη που όπως μας λέει η ξεναγός δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα, ισοπεδώνεται κατ΄ αρχάς με τις σταυροφορίες των Φραγκολατίνων δυτικών και στη συνέχεια από τους Οθωμανούς.
Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου του 1453 μ.χ. βρίσκει τους Οθωμανούς κατακτητές να έχουν ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο που άρχισαν οι Φραγκολατίνοι από το 1054μ.χ. και ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παραδίδει την Πόλη λέγοντας “Την πόλη συ δούναι ουκ εμόν εστί ου άλλου τινός. Ου φεισόμεθα της ζωής ημών και αυτοπροαιρέτως αποθανόμεν”.
Κανείς δεν έμαθε το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορα. Το πέπλο σιγής και μύθου περιμένει να ξυπνήσει και πάλι για να κυνηγήσει τους Τούρκους μέχρι την κόκκινη μηλιά.
Ο χρόνος τρέχει γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε είναι ήδη μεσημέρι. Το Kapali Garci όμως δεν κλείνει και έτσι είναι ευκαιρία να το επισκεφτούμε, να ψωνίσουμε ότι θέλει ο καθένας και να κάνουμε τα καθιερωμένα παζάρια με τους καταστηματάρχες, κάτι που το θέλουν και οι ίδιοι. Με αυτά και μ’ αυτά η ώρα πέρασε και γύρω στις 18:00 επιστρέφουμε στο CRYSTAL HOTEL για λίγη ξεκούραση και χαλάρωση στα φιλόξενα δωμάτια του ξενοδοχείου.
3η Ημέρα
Σαββάτο 30 Ιουλίου 2011
Οι δύο πρώτες μέρες είναι παρελθόν. Οι διανυκτερεύσεις μας στην Κωνσταντίνου Πόλις ήταν άνετες και δροσερές, καθότι ο καιρός μας βοηθάει να περνάμε χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερη ζέστη, παρά του ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού.
Πιστεύω πως για να γνωρίσεις την Πόλη δεν αρκούν ούτε δύο χρόνια. Αυτό που είναι όμως σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός είναι η συνεχής κίνηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων καθόλο το 24ωρο. Η Πόλη δεν κοιμάται ποτέ, η έντονη δραστηριότητα δεν σταματάει ούτε τα ξημερώματα. Κοιτάζοντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου και παρά του ότι η ώρα είναι μόλις 06:00 ο κόσμος κινείται, μιλάει, τρώει, κ.τ.λ. Το μελίσσι σε όλο του το μεγαλείο. Απίστευτο!
Η ώρα είναι όμως ήδη 07:00 και σιγά – σιγά ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε για την Κασταμονή. Το ταξίδι είναι μεγάλο, γύρω στα 550χλμ. Και πρέπει να πάρουμε δυνάμεις. Αυτό το σπουδαίο πρωινό που μας προσφέρει το ξενοδοχείο είναι ότι καλύτερο.
Περνώντας πάνω από τη γέφυρα του Βοσπόρου πραγματικό στολίδι που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία θα βρεθούμε στην Ασιατική Τουρκία. Η πόλη όμως συνεχίζεται και εδώ. Η συνολική απόσταση για να διασχίσεις την Πόλη ξεπερνά τα 150χλμ. Η πορεία του λεωφορείου προς τον τελικό αντικειμενικό σκοπό συνεχίζεται επί του αυτοκινητόδρομου Κων/πολης-Άγκυρας και τον λόγο για δύο ώρες τον έχει η ξεναγός. Μας ενημερώνει γενικά για την Τουρκία, την χώρα με τα 75.000.000 κατοίκους και τα 780.000 τετρ. Χιλ.
Η χώρα αυτή δημιούργημα του Μουσταφά Κεμάλ που εμπνέεται από την ιδεολογία του ναζισμού και του παντουρκισμού συγκροτείται στις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα με εθνικές εκκαθαρίσεις και γενοκτονίες.
Από εδώ και πέρα θα κινηθούμε στη βόρεια Τουρκία και πρώτα – πρώτα συναντάμε την περιοχή της αρχαίας Παφλαγονίας. Τα ελληνικά χωριά, Τατάριον, Πελεκάνιον και Αρετσού είναι πλέον μόνο στοιχεία ιστορίας και έχουν εξαφανισθεί πλήρως από τα παράλια του Βοσπόρου. Οι πόλεις Γκέπτσε – Κορφέζ – Κοτσαελί και Νικομήδεια(ISMIT) θα βρεθούν στο διάβα μας μέχρι να σταματήσουμε στις 10:20 στο ISMAELIN YERIN για ξεκούραση, λίγο έξω από το Ατάπαζαρ (SAKARYA).
Εδώ στην περιοχή της Νικομήδειας, άφησαν την ιστορία τους οι Χετταίοι γύρω στο 1200πχ., οι Φρύγες το 750π.χ., οι Ίωνες τον 7ο αιώνα π.χ., οι Πέρσες τον 6ο π.χ. αιώνα, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι και αργότερα οι βυζαντινοί με τους τελευταίους τους Οθωμανούς και τους Τούρκους, με τον “ιδιαίτερο “ πολιτισμό τους. Η λίμνη Δοάνη (κατά την Άννα Κομνηνή) ή με το σημερινό Σαπάντζια, το βουνό Κάρτ Τεπέ, ο Σαγγάριος ποταμός με τις μνήμες της μικρασιάτικης καταστροφής, θα μας συντροφεύουν καθώς πλησιάζουμε στα όρια του Δυτικού Πόντου.
Μετά την 20λεπτη στάση στο εξυπηρετικό και φθηνό πολυκατάστημα, ξεκινάμε και πάλι. Ο δρόμος είναι καλός ενώ το τοπίο σιγά – σιγά γίνεται έντονα ζωηρό και πράσινο από τα ψηλά βουνά, τα ποτάμια και τις λίμνες που είναι πολλές στην περιοχή. Η πόλη Δούντζε γνωστή για τα γαλακτοκομικά της προϊόντα, η Βιθυνία (Μπόλου) πατρίδα του Αντίνοου και ένας απέραντος κάμπος με σιτηρά θα είναι τα επόμενα οπτικά μας ερεθίσματα μέχρι να φθάσουμε στις 12:20 στο πολυκατάστημα METRO, που μας παρέχει καλή εξυπηρέτηση σε καλές τιμές. Η προηγούμενη χρονική περίοδος πέρασε με τραγούδια της παρέας και το Γιώργο Νικηφορίδη να παίζει ασταμάτητα παραδοσιακούς σκοπούς του Πόντου.
Η ώρα είναι περίπου 13:00 και ξεκινάμε για τη Σαφράμπολη. Μετά από 10 λεπτά βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί προς Άγκυρα και ακολουθούμε την πινακίδα που γράφει Κασταμονή. Στο διάβα μας θα συναντήσουμε την πόλη Φλαβιούπολη (Γκέρετε), Εσκίπαζαρ και γύρω στις 15:00 θα φτάσουμε στη Σαμφάμπολη. Ο καιρός είναι ζεστός και υγρός με τους Τούρκους αλλά και πολλούς επισκέπτες να κινούνται σε όλη την όμορφη πόλη ή τον διατηρητέο οικισμό, όπως μας λέει η ξεναγός. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πλέον τζαμί, αλλά στην είσοδό του παραμένουν δύο μαρμάρινες πλάκες με ελληνική γραφή, το χαμάμ στο κέντρο της πόλης, η μικρή αγορά και η εγκαταλελειμμένη ελληνική συνοικία είναι τα βασικά γνωρίσματα της πόλης του κρόκου.
Μέχρι τις 16:00 καθόμαστε ή τριγυρνάμε σε όλη την κωμόπολη, ψωνίζοντας ή τρώγοντας τα εύγεστα παγωτά τους. Ανεβαίνοντας στο λεωφορείο για την Κασταμονή η κούραση είναι εμφανής στα πρόσωπα όλων και καθώς το λεωφορείο κινείται στους κακοσυντηρημένους δρόμους της περιοχής οι περισσότεροι βρίσκουν την ευκαιρία για να συναντήσουν τον Μορφέα, μια και το λεωφορείο λικνίζεται καλύτερα και από κούνια.
Στις 18:00 φθάνουμε στην πόλη των Κομνηνών. Η πόλη του Ισαάκ Κομνηνού αλλά και ολόκληρης της οικογένειας των Κομνηνών θυμίζει Ελλάδα. Οι 91.000 κάτοικοι της πόλης είναι χαλαροί, ήρεμοι και απολαμβάνουν την απογευματινή τους βόλτα γύρω από την κεντρική πλατεία του διοικητηρίου και έναν ποταμό κόσμημα που διασχίζει την πόλη. Τα αρχαία Δάδιβρα και τώρα Κασταμονή χάριν των Casta Comulni μας φέρνει στη μνήμη την Ελλάδα διότι έχει πραγματικά άρωμα Ελλάδας.
Εδώ στα όρια του Πόντου όπως λέει ο Ευστάθιος Πελαγίδης δεν συναντάμε καθόλου Έλληνες πόντιους αλλά μόνο το φρούριο των Κομνηνών ψηλά στην κορυφή του λόφου, την παπαζόγλειο σχολή , τα ελληνικά μνημεία πολιτισμού στο μουσείο της πόλης αλλά και το Atabey τζαμί στην πρώην ελληνική συνοικία.
Όλα αυτά μας φορτίζουν συναισθηματικά και μας δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα φθάνοντας στο KURSUNI UHAN HOTEL όπου θα διανυκτερεύσουμε. Το ξενοδοχείο είναι ένα παλιό χάνι , που διαμορφώθηκε στο ξενοδοχείο με παραδοσιακούς τοίχους, ξύλινες κατασκευές και παρεμβάσεις αρχιτεκτονικές για τις ανάγκες λειτουργικότητας του.
Στις 20:00 δίνουμε το ραντεβού μας για το δείπνο, το οποίο προσφέρεται στον υπαίθριο κήπο του ξενοδοχείου. Είναι ποιοτικό και πλούσιο καθώς και πολλά ευχάριστα θα συμβούν αυτό το βράδυ.
Νίκος Τουμπουλίδης
Αύγουστος 2011
πηγη:http://www.elverias.gr/
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011
Η βραδιά πέρασε γρήγορα και γύρω στις 08:00 βρισκόμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με άλλους Έλληνες από τη Φλώρινα και τη Θεσσαλονίκη για να πάρουμε το πλούσιο πρωινό που μας παρέχει το ξενοδοχείο αλλά και για να ανταλλάξουμε τις εντυπώσεις μας από το πρώτο βράδυ στη βασιλεύουσα.
Η ώρα είναι ήδη 09:00 και το λεωφορείο με τους αργοναύτες μπαίνει στους δρόμους της πόλης. Η Χούλια μας καλημερίζει με το «καλημέρα όλη μέρα» και χωρίς χρονοτριβές αρχίζει την ξενάγηση με πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την πόλη των πόλεων, την Κωνσταντίνου Πόλις.
Η πόλη που ιδρύθηκε τον 7ο π.χ. από τον Βύζα και πιθανών και νωρίτερα να υπήρχαν κάποιοι οικισμοί στα παράλια του Βοσπόρου και του Κεράτιου Κόλπου, μετά από 1000χρόνια ζωής και δημιουργίας ανακηρύσσεται το 324μ.χ. από τον Μέγα Κωνσταντίνο σε πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος σε ηλικία 25 ετών καταγόμενος από Πόντια μητέρα την Αγία Ελένη εκ Δρεπάνου Βιθυνίας και από πατέρα ευγενή Έλληνα της Σερβίας τον Κωνστάντιο τον Χλωρό, αντιμετωπίζει δύο θηρία το Μαξιμίνο και τον Λικίνιο που επιβουλεύονται τη ζωή και την ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά και τη χριστιανική πίστη, της μητέρας του. Μέρα μεσημέρι καταφέρνει να τους συντρίψει βλέποντας το “Εν τούτω νίκα” σε σχήμα σταυρού στον ουρανό.
Αυτό το γεγονός και η μητέρα του είναι οι αιτίες που ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος που διοικεί το ρωμαϊκό κράτος από το 306μ.χ. μεταφέρει την πρωτεύουσα από την αμαρτωλή Ρώμη και στις 11 Μαΐου του 324μ.χ. εγκαινιάζει την “Κωνσταντίνου Πόλις”, τη Νέα Ρώμη και την ορίζει νέα πρωτεύουσα του κράτους. Τον τίτλο Μέγας του προσάπτουν κατ’ αρχάς οι Αρμένιοι χριστιανοί για τις επιτυχίες στους πολέμους κατά των Περσών αλλά και για την εύστοχη κίνηση συγκάλεσης της Α’ οικουμενικής συνόδου, όπου 318 θεοφόροι πατέρες κατατροπώνουν την αίρεση του Άρειου.
Τα Θεοδοσιανά τείχη του 5ου μ.Χ. αιώνα αλλού μονά και αλλού διπλά και η περιμετρική τάφρος δημιουργήματα του Μεγάλου Θεοδόσιου, η Κερκόπορτα, το Σιναϊτικό μετόχι με την Αγία Αικατερίνη, η Βουλγάρικη εκκλησία όλη μεταλλική, η Μεγάλη του γένους σχολή εμφανώς εγκαταλειμμένη, η πύλη Αδριανού, η μονή Βλαχερνών από όπου παίρνουμε αγίασμα και ψάλουμε το “Τη Υπερμάχω Στρατηγό”, η μονή Ζωοδόχου Πηγής ή Μπαλουκλί, η μονή χώρας όπου αναπαυόμαστε και για 30 λεπτά, το υδραγωγείο και η Αγιά Σοφιά θα είναι ελάχιστα από το μνημεία που θα επισκεφθούμε και θα θαυμάσουμε, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα δύο τελευταία δημιουργήματα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού τον 6ομ.χ. αιώνα.
Η υπέροχη Κωνσταντινούπολη που τη στόλισαν τόσοι αιώνες φιλοπονίας, εργατικότητας, φιλοπατρίας και φιλότιμου, λέξη που όπως μας λέει η ξεναγός δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα, ισοπεδώνεται κατ΄ αρχάς με τις σταυροφορίες των Φραγκολατίνων δυτικών και στη συνέχεια από τους Οθωμανούς.
Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου του 1453 μ.χ. βρίσκει τους Οθωμανούς κατακτητές να έχουν ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο που άρχισαν οι Φραγκολατίνοι από το 1054μ.χ. και ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παραδίδει την Πόλη λέγοντας “Την πόλη συ δούναι ουκ εμόν εστί ου άλλου τινός. Ου φεισόμεθα της ζωής ημών και αυτοπροαιρέτως αποθανόμεν”.
Κανείς δεν έμαθε το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορα. Το πέπλο σιγής και μύθου περιμένει να ξυπνήσει και πάλι για να κυνηγήσει τους Τούρκους μέχρι την κόκκινη μηλιά.
Ο χρόνος τρέχει γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε είναι ήδη μεσημέρι. Το Kapali Garci όμως δεν κλείνει και έτσι είναι ευκαιρία να το επισκεφτούμε, να ψωνίσουμε ότι θέλει ο καθένας και να κάνουμε τα καθιερωμένα παζάρια με τους καταστηματάρχες, κάτι που το θέλουν και οι ίδιοι. Με αυτά και μ’ αυτά η ώρα πέρασε και γύρω στις 18:00 επιστρέφουμε στο CRYSTAL HOTEL για λίγη ξεκούραση και χαλάρωση στα φιλόξενα δωμάτια του ξενοδοχείου.
 |
uzungol |
Σαββάτο 30 Ιουλίου 2011
Οι δύο πρώτες μέρες είναι παρελθόν. Οι διανυκτερεύσεις μας στην Κωνσταντίνου Πόλις ήταν άνετες και δροσερές, καθότι ο καιρός μας βοηθάει να περνάμε χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερη ζέστη, παρά του ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού.
Πιστεύω πως για να γνωρίσεις την Πόλη δεν αρκούν ούτε δύο χρόνια. Αυτό που είναι όμως σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός είναι η συνεχής κίνηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων καθόλο το 24ωρο. Η Πόλη δεν κοιμάται ποτέ, η έντονη δραστηριότητα δεν σταματάει ούτε τα ξημερώματα. Κοιτάζοντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου και παρά του ότι η ώρα είναι μόλις 06:00 ο κόσμος κινείται, μιλάει, τρώει, κ.τ.λ. Το μελίσσι σε όλο του το μεγαλείο. Απίστευτο!
Η ώρα είναι όμως ήδη 07:00 και σιγά – σιγά ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε για την Κασταμονή. Το ταξίδι είναι μεγάλο, γύρω στα 550χλμ. Και πρέπει να πάρουμε δυνάμεις. Αυτό το σπουδαίο πρωινό που μας προσφέρει το ξενοδοχείο είναι ότι καλύτερο.
Περνώντας πάνω από τη γέφυρα του Βοσπόρου πραγματικό στολίδι που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία θα βρεθούμε στην Ασιατική Τουρκία. Η πόλη όμως συνεχίζεται και εδώ. Η συνολική απόσταση για να διασχίσεις την Πόλη ξεπερνά τα 150χλμ. Η πορεία του λεωφορείου προς τον τελικό αντικειμενικό σκοπό συνεχίζεται επί του αυτοκινητόδρομου Κων/πολης-Άγκυρας και τον λόγο για δύο ώρες τον έχει η ξεναγός. Μας ενημερώνει γενικά για την Τουρκία, την χώρα με τα 75.000.000 κατοίκους και τα 780.000 τετρ. Χιλ.
Η χώρα αυτή δημιούργημα του Μουσταφά Κεμάλ που εμπνέεται από την ιδεολογία του ναζισμού και του παντουρκισμού συγκροτείται στις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα με εθνικές εκκαθαρίσεις και γενοκτονίες.
Από εδώ και πέρα θα κινηθούμε στη βόρεια Τουρκία και πρώτα – πρώτα συναντάμε την περιοχή της αρχαίας Παφλαγονίας. Τα ελληνικά χωριά, Τατάριον, Πελεκάνιον και Αρετσού είναι πλέον μόνο στοιχεία ιστορίας και έχουν εξαφανισθεί πλήρως από τα παράλια του Βοσπόρου. Οι πόλεις Γκέπτσε – Κορφέζ – Κοτσαελί και Νικομήδεια(ISMIT) θα βρεθούν στο διάβα μας μέχρι να σταματήσουμε στις 10:20 στο ISMAELIN YERIN για ξεκούραση, λίγο έξω από το Ατάπαζαρ (SAKARYA).
Εδώ στην περιοχή της Νικομήδειας, άφησαν την ιστορία τους οι Χετταίοι γύρω στο 1200πχ., οι Φρύγες το 750π.χ., οι Ίωνες τον 7ο αιώνα π.χ., οι Πέρσες τον 6ο π.χ. αιώνα, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι και αργότερα οι βυζαντινοί με τους τελευταίους τους Οθωμανούς και τους Τούρκους, με τον “ιδιαίτερο “ πολιτισμό τους. Η λίμνη Δοάνη (κατά την Άννα Κομνηνή) ή με το σημερινό Σαπάντζια, το βουνό Κάρτ Τεπέ, ο Σαγγάριος ποταμός με τις μνήμες της μικρασιάτικης καταστροφής, θα μας συντροφεύουν καθώς πλησιάζουμε στα όρια του Δυτικού Πόντου.
Μετά την 20λεπτη στάση στο εξυπηρετικό και φθηνό πολυκατάστημα, ξεκινάμε και πάλι. Ο δρόμος είναι καλός ενώ το τοπίο σιγά – σιγά γίνεται έντονα ζωηρό και πράσινο από τα ψηλά βουνά, τα ποτάμια και τις λίμνες που είναι πολλές στην περιοχή. Η πόλη Δούντζε γνωστή για τα γαλακτοκομικά της προϊόντα, η Βιθυνία (Μπόλου) πατρίδα του Αντίνοου και ένας απέραντος κάμπος με σιτηρά θα είναι τα επόμενα οπτικά μας ερεθίσματα μέχρι να φθάσουμε στις 12:20 στο πολυκατάστημα METRO, που μας παρέχει καλή εξυπηρέτηση σε καλές τιμές. Η προηγούμενη χρονική περίοδος πέρασε με τραγούδια της παρέας και το Γιώργο Νικηφορίδη να παίζει ασταμάτητα παραδοσιακούς σκοπούς του Πόντου.
Η ώρα είναι περίπου 13:00 και ξεκινάμε για τη Σαφράμπολη. Μετά από 10 λεπτά βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί προς Άγκυρα και ακολουθούμε την πινακίδα που γράφει Κασταμονή. Στο διάβα μας θα συναντήσουμε την πόλη Φλαβιούπολη (Γκέρετε), Εσκίπαζαρ και γύρω στις 15:00 θα φτάσουμε στη Σαμφάμπολη. Ο καιρός είναι ζεστός και υγρός με τους Τούρκους αλλά και πολλούς επισκέπτες να κινούνται σε όλη την όμορφη πόλη ή τον διατηρητέο οικισμό, όπως μας λέει η ξεναγός. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πλέον τζαμί, αλλά στην είσοδό του παραμένουν δύο μαρμάρινες πλάκες με ελληνική γραφή, το χαμάμ στο κέντρο της πόλης, η μικρή αγορά και η εγκαταλελειμμένη ελληνική συνοικία είναι τα βασικά γνωρίσματα της πόλης του κρόκου.
Μέχρι τις 16:00 καθόμαστε ή τριγυρνάμε σε όλη την κωμόπολη, ψωνίζοντας ή τρώγοντας τα εύγεστα παγωτά τους. Ανεβαίνοντας στο λεωφορείο για την Κασταμονή η κούραση είναι εμφανής στα πρόσωπα όλων και καθώς το λεωφορείο κινείται στους κακοσυντηρημένους δρόμους της περιοχής οι περισσότεροι βρίσκουν την ευκαιρία για να συναντήσουν τον Μορφέα, μια και το λεωφορείο λικνίζεται καλύτερα και από κούνια.
Στις 18:00 φθάνουμε στην πόλη των Κομνηνών. Η πόλη του Ισαάκ Κομνηνού αλλά και ολόκληρης της οικογένειας των Κομνηνών θυμίζει Ελλάδα. Οι 91.000 κάτοικοι της πόλης είναι χαλαροί, ήρεμοι και απολαμβάνουν την απογευματινή τους βόλτα γύρω από την κεντρική πλατεία του διοικητηρίου και έναν ποταμό κόσμημα που διασχίζει την πόλη. Τα αρχαία Δάδιβρα και τώρα Κασταμονή χάριν των Casta Comulni μας φέρνει στη μνήμη την Ελλάδα διότι έχει πραγματικά άρωμα Ελλάδας.
Εδώ στα όρια του Πόντου όπως λέει ο Ευστάθιος Πελαγίδης δεν συναντάμε καθόλου Έλληνες πόντιους αλλά μόνο το φρούριο των Κομνηνών ψηλά στην κορυφή του λόφου, την παπαζόγλειο σχολή , τα ελληνικά μνημεία πολιτισμού στο μουσείο της πόλης αλλά και το Atabey τζαμί στην πρώην ελληνική συνοικία.
Όλα αυτά μας φορτίζουν συναισθηματικά και μας δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα φθάνοντας στο KURSUNI UHAN HOTEL όπου θα διανυκτερεύσουμε. Το ξενοδοχείο είναι ένα παλιό χάνι , που διαμορφώθηκε στο ξενοδοχείο με παραδοσιακούς τοίχους, ξύλινες κατασκευές και παρεμβάσεις αρχιτεκτονικές για τις ανάγκες λειτουργικότητας του.
Στις 20:00 δίνουμε το ραντεβού μας για το δείπνο, το οποίο προσφέρεται στον υπαίθριο κήπο του ξενοδοχείου. Είναι ποιοτικό και πλούσιο καθώς και πολλά ευχάριστα θα συμβούν αυτό το βράδυ.
 |
| Τραπεζούντα |
Γύρω στις 21:00 όλο γινόμαστε μια παρέα, ένα τραπέζι και η κατανάλωση του ρακιού βοηθάει στη συμμετοχή όλων στο Παρακάθ’ που νωρίς νωρίς ξεκινάει. Το βραδινό τοπίο είναι υπέροχο στο φιλόξενο ξενοδοχείο, τα γκαρσόν πρόθυμα και εξυπηρετικά και οι παραδοσιακοί σκοποί του πόντου με πρωταγωνιστή τη λύρα θα μας συντροφεύσουν μέχρι τις 00:30 περίπου.Η διάθεση όλων ανεβαίνει καθώς μπήκαμε ουσιαστικά στα όρια του Πόντου και είναι σίγουρο πως αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, μια μέρα που θα μας φέρει πιο κοντά στο όνειρο. Αλλά το βράδυ στην Κασταμονή είναι υπέροχο και δεν θέλουμε να πλησιάσουμε στα δωμάτια μας. Η ζωή όμως στην πόλη κοιμάται από νωρίς το βράδυ και θαρρείς πως η πόλη των 91.000 κατοίκων έχει σταματήσει ξαφνικά. Στους δρόμους δεν κινείται ούτε άνθρωπος, ούτε αυτοκίνητο παρά μόνο κάποια ζώα σπάνε τη μονοτονία της νύχτας. Η σκέψη για κάποια βόλτα εκτός ξενοδοχείου δεν βρίσκει ανταπόκριση από κανέναν της μεγάλης παρέας και από τις 23:00 ένας – ένας οδεύει προς ύπνο.
Αύγουστος 2011
πηγη:http://www.elverias.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου