Σκόπιμα οι συντηρητικοί ιστορικοί δεν τους αναφέρουν και κυρίως οι Πόντιοι συγγραφείς τους αγνοούν. Αγνοούν τον «νέο Παπαφλέσσα», τον Ιωακείμ Αποστολίδη, τον Πόντιο ιερωμένο από το Ορτάκιοϊ της Βιθυνίας, που ιεράρχησε στη Μητρόπολη Κοζάνης και Σερβίων,την πρώτη περίοδο από το 1923 έως το 1926 και τη δεύτερη από το 1927 έως το 1942.
Γεννήθηκε το 1883 στο Ορτάκιοϊ. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης Μετά σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε χειροτονήθηκε ιερέας και το 1914 επίσκοπος. Κατόπιν εκλέχτηκε μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων.
Το 1923, ένα έτος μετά τη μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Ελλάδα και διορίστηκε μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης.
Το 1926 το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έστειλε μητροπολίτη στην Αυστραλία.Επειδή δεν μπόρεσε να μείνει στην Αυστραλία, μετά από δύο μήνες παραμονή, παραιτήθηκε και γύρισε στην Ελλάδα. Το 1927 η τότε κυβέρνηση τον αποκατέστησε στη Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης.
Ο Ιωακείμ δεν το έβαλε κάτω ανέβηκε στο βουνό μαζί με τους αντάρτες και συμμετείχε ως
αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου στην προσωρινή κυβέρνηση του βουνού ΠΕΕΑ. Το 1942 ανέβηκε στο βουνό.Λίγο αργότερα, η Ιερά Σύνοδος τον κήρυξε έκπτωτο. Ο Ιωακείμ παρέμεινε πιστός στις ιδέες του μέχρι τον θάνατό του στις 2 Απριλίου 1962.
Πώς μάθαμε ότι ήταν Πόντιος
Για τον αγωνιστή και θερμό πατριώτη μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδη μάθαμε ότι ήταν Πόντιος από τον Ρίζο Μπόκοτα, ο οποίος, στο βιβλίο του «Μια παγίδα για τον Άρη» (Βελουχιώτη), που είχε την καλοσύνη να μας στείλει ο πολύ καλός φίλος, ποιητής Δημήτρης Μαστροδήμος από τη Δρυμώνα Μαγνησίας, που γράφει στη σελίδα 51: «Ο Μητροπολίτης Κοζάνης περνούσε τώρα την παιδική ηλικία στην πολιτική. Άργησε πολύ να δαμάσει τον ενθουσιασμό του! Και είχε και μια φωνή! Και μια ευγλωττία! (Στον λόγο του στο συνέδριο, που έγινε στο χωριό Βλαχοκαστανιά Καλαμπάκας τον Ιούλιο του 1943 για τη συγκρότηση του Κοινού Βαλκανικού Στρατηγείου)
Το ίδιο έκαμε και πριν κάμποσες μέρες στην Αβδέλα (Γρεβενών), όταν του έγινε επίσημη υποδοχή απ’ το Στρατηγείο Θεσσαλίας (του ΕΛΑΣ) για την έξοδό του στο βουνό. Μας είχε βάψει κατακόκκινους κι εδώ.
Και μάλιστα σε μια συγκέντρωση, που έπαιρναν μέρος κι αρκετοί συντηρητικοί. Κοντόβλαχοι παραθεριστές από δω και το Περιβόλι και που ήταν παρόντες και οι Εγγλέζοιι. Προσπάθησα, ύστερ’ από εντολή του Καραγιώργη, να ξεχρωματίσσω την ομιλία του, με μια ‘γαλάζια’ δική μου, μα πού! Ως τα σήμερα ακόμα θα είναι χρωματισμένη κόκκινη η πλατεία της Αβδέλας, από κείνον το λόγο του φλογερού Πόντιου Δεσπότη!».
Προς άπαντα τα μέλη των πολιτικών εθνικών οργανώσεων ΕΑΜ και των ανταρτικών τοιούτων ΕΛΑΣ.
Αναγνωσθήτω επ’ εκκλησίας.
Αδέλφια
Όταν ο άνευ προηγουμένου φοβερός και τριπλούς κατακλυσμός εξέσπασεν εις τον ελληνικόν ουρανόν τω 1941 και εσάρωσε τους στρατούς, τον πληθυσμόν, τας περιουσίας και ότι ηύρεν εις τον δρόμον του, το Έθνος ολόκληρον κατελήφθη από κατάπληξιν προ του φοβερού θεάματος.
Εμείς τότε από του αρχιερατικού θρόνου της Μητροπόλεώς μας Κοζάνης και των κορυφών του Ολύ-μπου και άλλοι αλλαχόθεν υπέδειξαν τι έπρεπε να γίνη.
Και εις την κραυγήν μας και την κραυγήν όλων των ηγετών «εις τα όπλα Έλληνες», εγέμισαν τα βουνά από αντάρτες όλων των τάξεων του Λαού, ώστε να πραγματοποιηθή και πάλιν το «κάθε κλαρί και αντάρτης».
Δυο χρόνια πέρασαν έκτοτε και ο εθνικός ανεμοστρόβιλος, η θύελλα διά το σάρωμα των καταχτητών, έλαβεν ορισμένα σχήματα κανονικά. Το αντάρτικο έγινε στρατός ελληνικός με τους προπολεμικούς σχηματισμούς του, οι πυρήνες του εθνικού αγώνος πλησιάζουν να μεταβληθούν εις Κυβέρνησιν του αγωνιζομένου Έθνους. Και η ήμερα της απολυτρώσεώς μας, υπό τα βαρέα πλήγματα των Συμμάχων μας και των εξεγερθέντων εθνών πλησιάζει καθ’ εκάστην.
Τώρα είναι καιρός ν’ απευθύνωμεν ως πνευματικός αρχηγός και συναγωνιστής σας, προς πάντας τους μετέχοντας του απελευθερωτικού αγώνος μας κληρικούς, λαϊκούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς και αντάρτας, μερικάς σκέψεις και συστάσεις μας, διά την σωτηρίαν όλων και την ωφέλειαν του αγώνος, αφού μάλιστα πρόκειται να συνεχισθή ούτος και μετά την απελευθέρωσιν επί άλλων βάσεων ειρηνικών και δημιουργικών την φοράν αυτήν.
Δεν είναι μυστικόν αλλά εξηγγέλθη εις όλους τους τόνους και τας γενικάς συνελεύσεις των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ κ.λπ., ότι ο απελευθερωτικός αγών έχει και κοινωνικόν περιεχόμενον την διεκδίκησιν μεταπολεμικώς των πραγματικών ελευθεριών του Λαού και την εξασφάλισιν εν τω πλαισίω της ελλαδικής δυναμικότητας παραγωγής και της εθνικής οικονομίας μας του επιούσιου άρτου του Λαού και επαρκούς βιοτικού επιπέδου, πολυμερούς μορφώσεως πνευματικής και ηθικής προόδου και ανθρωπιστικής ψυχαγωγίας αυτού, διότι η μέχρι τούδε κατάστασίς του, ως απείχθη εκ της ενσκυψάσης συμφοράς ήτο απελπιστική.
Το κήρυγμα αυτό, οι αφελείς και ασυνήθιστοι εις κοινωνικούς αγώνας και βιοπάλην, αλλά και οι εχθροί εξωτερικοί και εσωτερικοί του Λαού εσυκοφάντησαν ως ανατρεπτικόν θρησκείας, πατρίδος, οικογενείας, περιουσίας και ανθρωπισμού, ενώ ακριβώς ο απελευθερωτικός αγών, αυτών και κοινωνικών αξιωμάτων την εξασφάλισιν έχει σκοπόν και στόχον.
Τούτο απέδειξεν άλλωστε η διαγωγή των αγωνιζομένων εις όλα τα μέτωπα αγωνιστών αδελφών μας και η διαγωγή του εχθρού και της αντιδράσεως. Απεδείχθη τρανώς, τίνες είναι οι πραγματικοί χριστιανοί και τίνες οι αντίχριστοι.
Και δεν ήτο δυνατόν να γίνη άλλως. Διότι αι σήμερον εις ολόκληρον την ανθρωπότητα και εις την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον, αντηχούσαι ιδέαι υπέρ λαϊκών φιλολάων νόμων και οργανισμών διά την βελτίωσιν της θέσεως των εργαζομένων, των γυναικών και των παιδιών των ασθενών και των γερόντων, των συνταξιούχων, αναπήρων και μη, προέρχονται κατ’ ευθείαν εκ των Ιερών Ευαγγελίων και εκ της διδασκαλίας του Αρχηγού της πίστεως ημών, του οποίου ολόκληρος η τριετής δημοσία δράσις εις αυτό το αίμα κατηναλώθη επί Σταυρού διά τον Λαόν.
Αλλά τόσον ανεπαρκής είναι η θρησκευτική διαπαιδαγώγησις της κοινωνίας μας, ώστε και οι αποτελούντες το πλήρωμα της Εκκλησίας, οι αποκαλούμενοι χριστιανοί και οι εκτός αυτής, αγνοούσι την προέλευσιν αυτών και παραξενεύονται διά τας στοιχειώδεις ανωτέρω αλήθειας και αρχάς.
Διά τούτο, κομμουνιστάς χαρακτηρίζουν οι εχθροί του Έθνους μετά των αμαθών, ως αθρήσκους και αθέους και αντίχριστους ενώ οι Γερμανοί στρατιώται εισερχόμενοι εις τους ναούς μας κατά τας επιχειρήσεις εις την ύπαιθρον πυροβολούσι κατά των εικόνων του Χριστού κράζοντες με μίσος «Κομμουνίστε».
Ώστε και οι Γερμανοί μαρτυρούν ότι ο Αρχηγός της φιλολαϊκής ιδεολογίας των κομμουνιστών είναι ο Χριστός. Αυτό διαπιστούμεν και ημείς που ζώμεν δύο χρόνια τώρα, μεταξύ των Ελλήνων κομμουνιστών και έχομεν ν’ αναφέρωμεν υπέροχα παραδείγματα ευσεβείας αυτών κατά πλειοψηφίαν. Ο καλός εννοούμενος Κομμουνισμός και Σοσιαλισμός είναι η πρακτική εφαρμογή των κοινωνικών δογμάτων του Χριστιανισμού, η Βασιλεία του θεού επί της γης.
Ακούσατε τον μέγα Απόστολον των Εθνών, Παύλον, τι λέγει: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι άρσεν ουδέ θήλυ, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». Τι περισσότερον θέλει ο σύγχρονος Κομμουνισμός; Είτε λοιπόν το ξεύρετε ή όχι, είτε το θέλετε ή όχι, χριστιανοί και κομμουνισταί, ο Χριστός είναι ο κοινός Αρχηγός και Σωτήρας μας. «Ιησούς δε Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Κατά συνέπειαν ημπορεί να είναι κανείς άριστος χριστιανός και άριστος κομμουνιστής και τανάπαλιν.
Και αυτό πρέπει να κατανοήσουν καλά όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι πάντοτε έχουν διαφωνίας και διαιρέσεις λόγω ασυνεννοησίας των, διότι δεν προσπαθεί να εννοήση ο ένας τον άλλον ενώ είναι σύμφωνοι κατ’ ουσίαν.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου