Η ιδέα του ξεσηκωμού κατά των Τούρκων δεν ήταν για τους Παφραίους του Πόντου μια στιγμιαία έξαρση, ένας κάποιος ενθουσιασμός ή η ανάγκη να ανταποκριθούν σε κάποιο κάλεσμα ή παρότρυνση, αλλά υπήρχε μέσα τους από εκατοντάδες χρόνια και δεν είχαν πάψει να πολεμούν τους Τούρκους και τους ανθρώπους τους, τους Ντερεμπέηδες, στα περίφημα και πρόσφορα για ανταρτοπόλεμο βουνά της περιοχής.
Για να προλάβει ένα ενδεχόμενο ξεσηκωμό και των κατοίκων των περιοχών αυτών, έστειλε ο Σουλτάνος, στις αρχές του 1800, φιρμάνι, με αντίγραφο το «Ιερού Φετβά», με εντολή για εκτέλεση στους Ντερεμπέηδες, σύμφωνα με το οποίο ετίθετο εκτός νόμου «το άπιστο κοι βρομερό έθνος των Γκιαούρηδων».
Με βάση το φιρμάνι αυτό και με τη δικαιοδοσία που είχαν οι Ντερεμπέηδες στη ζωή και την περιουσία των χριστιανών, (από το 1665 ακόμη, που τους το είχε εκχωρήσει ο σουλτάνος), οι Ντερεμπέηδες και οι άνθρωποι τους αρχίζουν και συλλαμβάνουν από τα χωριά της Πάφρας και ειδικότερα κατά μήκος του ποταμού Άλυ από Πάφρας μέχρι Κιοπρού και Κάβζας, χιλιάδες Ελλήνων ηλικίας 15 μέχρι 50 χρόνων, με τη δικαιολογία ότι διατάχθηκαν από το σουλτάνο να τους στρατεύσουν στον τουρκικό στρατό, για να πάνε να πολεμήσουν τους άπιστους Γκιαούρηδες σε διάφορες περιοχές της τότε απέραντης οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Με την πρόφαση αυτή, λοιπόν, συνέλαβαν οι άνθρωποι του Ντερέμπεη περισσότερους από 4.000 Έλληνες από τα χωριά και τις κωμοπόλεις της Πάφρας. Τους βιαίως λοιπόν στρατολογηθέντες Έλληνες της περιοχής Πάφρας τους μετέφεραν στη συνέχεια στην πόλη της Πάφρας και στη Σαμψούντα* για να καταταχθούν, όπως είπαν, στον τουρκικό στρατό. Τους έδεσαν λοιπόν ανά δύο πισθάγκωνα με σύρμα και τις νύχτες, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, τους μετέφεραν στον ποταμό Άλυ και τους έριχναν ζωντανούς στο ρεύμα του ποταμού, όπου πνίγονταν με τον πιο φρικιαστικό τρόπο.
Τούρκοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η ενέργεια αυτή των Ντερεμπέηδων ήταν εν αγνοία του σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης.
Έτσι θανατώθηκαν ομαδικά 4.000 κάτοικοι των χωριών της Πάφρας.
Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια περίμεναν οι Παφρηνοί την επιστροφή των δικών τους, ώσπου ο Άγγλος ιστορικός Ainsworth Γουλιέλμος Χάριστον ανακάλυψε τυχαία τους ομαδικούς τάφους των Παφραίων σε διάφορα σημεία του ποταμού Άλυος. Συγκεκριμένα, βρήκε σωρούς από κόκαλα ανθρώπων με δεμένα τα άκρα των χεριών τους με σύρματα!
* Βλ. Τανιμανίδης-Αντωνιάδης: «Το αντάρτικο του Πόντου», Θεσ/νίκη 1992 σ. 154.
Αχιλ. Ανθεμίδη :"Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24".
Για να προλάβει ένα ενδεχόμενο ξεσηκωμό και των κατοίκων των περιοχών αυτών, έστειλε ο Σουλτάνος, στις αρχές του 1800, φιρμάνι, με αντίγραφο το «Ιερού Φετβά», με εντολή για εκτέλεση στους Ντερεμπέηδες, σύμφωνα με το οποίο ετίθετο εκτός νόμου «το άπιστο κοι βρομερό έθνος των Γκιαούρηδων».
Με βάση το φιρμάνι αυτό και με τη δικαιοδοσία που είχαν οι Ντερεμπέηδες στη ζωή και την περιουσία των χριστιανών, (από το 1665 ακόμη, που τους το είχε εκχωρήσει ο σουλτάνος), οι Ντερεμπέηδες και οι άνθρωποι τους αρχίζουν και συλλαμβάνουν από τα χωριά της Πάφρας και ειδικότερα κατά μήκος του ποταμού Άλυ από Πάφρας μέχρι Κιοπρού και Κάβζας, χιλιάδες Ελλήνων ηλικίας 15 μέχρι 50 χρόνων, με τη δικαιολογία ότι διατάχθηκαν από το σουλτάνο να τους στρατεύσουν στον τουρκικό στρατό, για να πάνε να πολεμήσουν τους άπιστους Γκιαούρηδες σε διάφορες περιοχές της τότε απέραντης οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Με την πρόφαση αυτή, λοιπόν, συνέλαβαν οι άνθρωποι του Ντερέμπεη περισσότερους από 4.000 Έλληνες από τα χωριά και τις κωμοπόλεις της Πάφρας. Τους βιαίως λοιπόν στρατολογηθέντες Έλληνες της περιοχής Πάφρας τους μετέφεραν στη συνέχεια στην πόλη της Πάφρας και στη Σαμψούντα* για να καταταχθούν, όπως είπαν, στον τουρκικό στρατό. Τους έδεσαν λοιπόν ανά δύο πισθάγκωνα με σύρμα και τις νύχτες, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, τους μετέφεραν στον ποταμό Άλυ και τους έριχναν ζωντανούς στο ρεύμα του ποταμού, όπου πνίγονταν με τον πιο φρικιαστικό τρόπο.
Τούρκοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η ενέργεια αυτή των Ντερεμπέηδων ήταν εν αγνοία του σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης.
Έτσι θανατώθηκαν ομαδικά 4.000 κάτοικοι των χωριών της Πάφρας.
Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια περίμεναν οι Παφρηνοί την επιστροφή των δικών τους, ώσπου ο Άγγλος ιστορικός Ainsworth Γουλιέλμος Χάριστον ανακάλυψε τυχαία τους ομαδικούς τάφους των Παφραίων σε διάφορα σημεία του ποταμού Άλυος. Συγκεκριμένα, βρήκε σωρούς από κόκαλα ανθρώπων με δεμένα τα άκρα των χεριών τους με σύρματα!
* Βλ. Τανιμανίδης-Αντωνιάδης: «Το αντάρτικο του Πόντου», Θεσ/νίκη 1992 σ. 154.
Αχιλ. Ανθεμίδη :"Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου