Ας διαβαστούν αυτές οι σημειώσεις χωρίς να αμφισβητούνται τα στοιχεία τους. Ναι, υπήρξαν στην περιοχή του Πόντου ανθρωποφάγοι! Την πληροφορία δίνουν αρχαίοι γεωγράφοι — ιστορικοί, όπως ο Πτολεμαίος, ο Στράβων, ο Ξενοφών, ο Αρριανός, ακόμη και ο Όμηρος.
Πριν από τη μετανάστευση των Ελλήνων στις ακτές της Μικράς Ασίας κατά τον 8ο αιώνα π. Χ., νομάδες ημιάγριοι ή ανθρωποφάγοι περιφέρονταν ανάμεσα στη Χερσώνα, την Ιβηρία, τον Καύκασο, την Αλβανιτία, στις ακτές της Κασπίας θάλασσας, την Αρμενία, την Τραπεζούντα, την Αργυρούπολη και ιδίως στην περιοχή της Κολχίδας.
Τα φύλα αυτά ζούσαν από το κυνήγι και τους καρπούς της γης. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι ανήκαν στην Ασσυροειδή φυλή, μιλούσαν κοινή γλώσσα. Όμως, επειδή ζούσαν νομαδικά, σκορπίστηκαν και επειδή τα μέσα για την επιβίωσή τους προέρχονταν από τη φύση, την άγρια και πολλές φορές εχθρική, κατάντησαν αγριάνθρωποι και πολλοί από αυτούς ανθρωποφάγοι.
Οι έως τότε απολίτιστοι Μήδοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι και άλλοι, έκαναν επιδρομή, γύρω στον 6ο αιαώνα π. Χ., εναντίον των φυλών αυτών. Ο πόλεμος κράτησε περίπου 28 χρόνια. Έτσι, λίγο λίγο «χάθηκαν» οι αγριάνθρωποι.
Οι πιο γνωστές φυλές ήταν περίπου 23. Από αυτούς, οι ισχυροί Λαζοί και πιο ήμεροι, κατάφεραν να κάνουν όσους διασώθηκαν από την εξαφάνιση, πιστούς υπηκόους τους. Από εκείνους που δεν υποτάχθηκαν, οι αγριότεροι και πιο πολεμοχαρείς ήταν οι Μάκρωνες ή Μακροκέφαλοι ή Σκυλοκέφαλοι.
Κατά τη σφαγή τους τον 6ο αιώνα π. Χ., πολλοί Μάκρωνες επέζησαν καταφεύγοντας σε σπηλιές και ανήλιες χαράδρες. Ήταν πολύ άσχημοι, με δόντια που προεξείχαν από τα στόμα τους, δασύτριχοι, γίγαντες, πολλοί από τους οποίους ξεπερνούσαν, μερικές φορές και τα τρία μέτρα. Διασώθηκαν συνολικά γύρω στα τρεις χιλιάδες άτομα, που ίδρυσαν την πόλη τους κοντά στα Σούρμενα του Πόντου. Της έδωσαν το όνομα Βαθαχθάνα.
Όταν εμφανίστηκαν οι Έλληνες και κατοίκησαν τον Πόντο, οι αγριάνθρωποι της Βαθαχθάνας κατασπάραζαν εκείνους που έπεφταν στα χέρια τους. Και τους έτρωγαν!
Περνούσαν τα χρόνια και ο σπόρος του χριστιανισμού ανθίζει και δίνει καρπούς. Γύρω στο έτος 249 μ. Χ., βασιλιάς των Μακροκέφαλων είναι ο Ρέπροβος, του οποίου το πρόσωπο ήταν μακρύ σαν του αλόγου, τα φρύδια του πυκνά, τα μαλλιά του σγουρά και τα δόντια έξω από τα σαρκώδη χείλη του.
Ο Ρέπροβος είναι ο πιο σοφός, ο ισχυρότερος και ο πιο άσχημος «άνθρωπος» της περιοχής. Στη θέα του μπορούσε κανείς να μείνει στον τόπο!
Αφού συγκέντρωσε όλους τους υπηκόους του, τους ανακοίνωσε ότι ο Ρωμαίος διοικητής των Σουρμένων έστειλε τρεις απεσταλμένους του και ζητά να παραδοθούν. Μετά από μακρά συζήτηση, αποφάσισαν να κρυφτούν οι ηλικιωμένοι και τα γυναικόπαιδα και οι άνδρες πολεμιστές να αντισταθούν στους Ρωμαίους, τους οποίους θεωρούσαν καλομαθημένους και ασκληραγώγητους. Γνωρίζουν ότι οι Ρωμαίοι έχουν στρατό τριών χιλιάδων ανδρών, ενώ οι ίδιοι είναι μόνον τριακόσιοι.
Μάχονται για τρεις ημέρες και γυρίζουν νικητές, αλλά χωρίς τον βασιλιά τους, που τον παγίδεψαν! Τον έχουν φυλακίσει οι Ρωμαίοι σε φοβερή φυλακή των Σουρμένων. Ο βασιλιάς, αφού το σκέφτηκε πολύ, αποφάσισε να δραπετεύσει. Με δυο τρεις κλοτσιές, σπάζει την πόρτα και δραπετεύει από το άνοιγμα. Αρχίζει να τρέχει και τα πόδια του σχίζονται στο κακοτράχαλο έδαφος και τα φαρμακερά αγκάθια. Φτάνει σε ένα μικρό κοπάδι αρνιών, που το βόσκαγε μια μικρή. Η όρεξή του ανοίγει για φρέσκο κρέας. Η βοσκοπούλα είναι ό,τι πρέπει! Η μικρή, όμως, βγάζει από τον κόρφο της έναν ξύλινο σταυρό, τον φιλάει και παρακαλεί: «Χριστέ μου, σώσε με από τον Σατανά!». Τη στιγμή, λοιπόν, που απλώνει το χέρι του ο βασιλιάς να αρπάξει το κορίτσι, ένας κεραυνός τον κάνει να χάσει το φως του!
Έντρομος παραδέχεται ο βασιλιάς ότι ο θεός Ταούρτ, που σέβεται και υπεραγαπά, δεν τον βοηθά να ξαναβρεί το φως του. Η μικρή χριστιανή τον σταυρώνει με τον ξύλινο σταυρό και του λέει ότι ο δικός της Θεός, ο Ιησούς Χριστός, έκανε να βρουν το φως τους τυφλοί που πίστεψαν σε αυτόν. Τον ρωτά, ακόμη, αν πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός της Αγάπης και του δίνει να φιλήσει το σύμβολο του χριστιανισμού. Ο Ρέπροβος ετοιμάζεται να φιλήσει τον σταυρό, αλλά, και πάλι, μια αστραπή, που τη συνοδεύει βροντή, τρομάζει και τους δύο και ο ανθρωποφάγος φωνάζει αμέσως: «Βλέπω! Βλέπω!»
Ο βασιλιάς ζητάει από τη βοσκοπούλα να τον πάει στον ιερέα Ευστόχιο τον Αντιοχέα. Στη συζήτησή του με τον Ευστόχιο, μαθαίνει ο Ρέπροβος ότι οι Ρωμαίοι κατέσφαξαν τους κατοίκους της Βαθαχθάνας. Το γεγονός τον συγκλονίζει. Και αφού, μετά την κατήχηση, βαφτίζεται, αρχίζει να διαδίδει τον λόγο του Χριστού.
Σε μια εκκλησία, παρακολούθησε τη λειτουργία και κατόπιν βγήκε με τα γόνατα και παρακαλούσε τον Χριστό να δεχθεί ακόμη και τη θυσία της ζωής του, προκειμένου να διαδοθεί το κήρυγμα του χριστιανισμού. «Κύριε», παρακαλεί, «δείξε μου τη θέλη-σή σου και κάνε να ανθίσει το ραβδί μου, όπως και του Ααρών».
Όταν σηκώνεται, έκθαμβος βλέπει να έχει γεμίσει το ραβδί του φύλλα και άνθη. Ο ιερέας του συνιστά να επισκεφθεί την Αντιόχεια για να μιλήσει εκεί για τον Ιησού Χριστό και τη χάρη του. Χιλιάδες τον ακούν και γίνονται χριστιανοί. Μαθαίνει, όμως, ότι ο σκληρός διώκτης των χριστιανών Ρωμαίος αυτοκράτορας Δέκιος διέταξε τη σύλληψή του. Ο Ρέπροβος πρέπει να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Στην πορεία του, βρέθηκε στην όχθη ενός ποταμού, που είναι βαθύς, πλατύς και φουσκωμένος.
Σκέφτεται πώς θα περάσει απέναντι, για να συνεχίσει την αποστολή του. Ακούει κάποιον θόρυβο και όταν γυρίζει, βλέπει ένα τρίχρονο αγοράκι. Το ρωτάει τι γυρεύει εκεί και το αγοράκι λέει ότι θέλει να περάσει το ποτάμι και δεν μπορεί. «Καλά», του λέει ο Ρέπροβος, «θα σε περάσω εγώ. Στάσου, όμως, να προσευχηθώ στον παντοδύναμο Θεό, στον Χριστό, να χαμηλώσει το ποτάμι, για να μην πνιγείς». Γονατίζει και προσεύχεται θερμά ο Ρέπροβος.
Και το θαύμα γίνεται! Λες και η γη ρουφά το νερό και πέφτει η στάθμη. Ο Ρέπροβος παίρνει το μικρό αγοράκι στον ώμο και κρεμά τα ποδαράκια του στο στήθος, κρατώντας ψηλά το θαυματουργό του ραβδί. Καθώς βρίσκεται στη μέση του ποταμού, αισθάνεται το βάρος του παιδιού να μεγαλώνει τόσο, που φτάνει το βάρος ενός μεγάλου. Μένει έκπληκτος. Τότε ακούει μια γλυκιά φωνή να του λέει: «Στο εξής, το όνομά σου θα είναι Χριστόφορος, γιατί αξιώθηκες να φέρεις στους ώμους σου εμένα, τον Κύριο και Θεό σου». Μετά, ο Ιησούς Χριστός γίνεται άφαντος και ο Χριστόφορος βρίσκεται στην απέναντι ξηρά.
Ο Χριστόφορος, πλέον, συνεχίζει την πορεία του προς τη Νικόπολη και την Αλεξανδρέττα. Κατόπιν φτάνει στα πρώτα σπίτια της Αντιόχειας, όπου συναντά ένα ζευγάρι αμαρτωλών. Ο άνδρας είναι ο Γρηγόριος, που προσπαθεί να απαλλαγεί από την αμαρτωλή σχέση με τη γυναίκα του αδελφού του.
Πραγματικά, με θαύμα, λυτρώνεται. Ο Χριστόφορος δουλεύει κοντά στον Γρηγόριο ως περιβολάρης. Περνά ένας χρόνος και χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν στον Χριστό. Είναι το έτος 251 μετά τον Χριστό.
Με διαταγή του τοπικού άρχοντα της Αντιόχειας, μια μεγάλη δύναμη στρατού έρχεται να συλλάβει τον Χριστόφορο. Εκείνος τους λέει να έρθουν την άλλη μέρα και θα τους ακολουθήσει. Μέσα στον ιππόδρομο, όπου τον οδήγησαν, χιλιάδες άνθρωποι θέλουν να τον δουν και να τον ακούσουν να κηρύττει. Πολλοί πιστεύουν. Αλλά οι Ρωμαίοι τον στέλνουν στον αυτοκράτορα Δέκιο, στη Ρώμη.
Ακολουθεί σειρά δοκιμασιών, κατά τις οποίες ένας συνηθισμένος άνθρωπος θα πέθαινε. Ο Χριστόφορος, όμως, άντεξε στην αντιμετώπιση θηρίων και άλλων δοκιμασιών. Στο τέλος ο Δέκιος, επειδή φοβήθηκε να μην ρεζιλευτεί εξαιτίας του Χριστόφορου και, επιπλέον, να μην πολλαπλασιαστούν οι πιστοί του Χριστού, διέταξε να τον κατακρεουργήσουν μέσα στην αρένα. Οι πιστοί έτρεξαν να αποκτήσουν έστω και λίγους κόκκους άμμου από τη ματοβαμμένη αρένα. Πραγματικά, όσοι είχαν την άμμο, έβλεπαν τη θαυματουργή χάρη της!
Ο Χριστόφορος, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα, παρακάλεσε τον Χριστό να βρίσκουν τη χάρη και τη βοήθειά του όσοι προσεύχονται σε αυτόν. Ο Χριστόφορος συναντήθηκε με τον Χριστό στις 9 Μαΐου. Τότε τιμάται και η μνήμη του. Και η εικόνα του, που τον παρουσιάζει να μεταφέρει τον μικρούλη Χριστό, για να τον περάσει από το φουσκωμένο ποτάμι, συνοδεύει την κονσόλα σχεδόν όλων των οδηγών αυτοκινήτων, που τον έχουν προστάτη τους.
Αφροδίτη Παπαδοπούλου-Τελίδου
Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
Τα ενυπόγραφα άρθρα απηχούν τις απόψεις του υπογράφοντα και όχι του blog..
Πριν από τη μετανάστευση των Ελλήνων στις ακτές της Μικράς Ασίας κατά τον 8ο αιώνα π. Χ., νομάδες ημιάγριοι ή ανθρωποφάγοι περιφέρονταν ανάμεσα στη Χερσώνα, την Ιβηρία, τον Καύκασο, την Αλβανιτία, στις ακτές της Κασπίας θάλασσας, την Αρμενία, την Τραπεζούντα, την Αργυρούπολη και ιδίως στην περιοχή της Κολχίδας.
Τα φύλα αυτά ζούσαν από το κυνήγι και τους καρπούς της γης. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι ανήκαν στην Ασσυροειδή φυλή, μιλούσαν κοινή γλώσσα. Όμως, επειδή ζούσαν νομαδικά, σκορπίστηκαν και επειδή τα μέσα για την επιβίωσή τους προέρχονταν από τη φύση, την άγρια και πολλές φορές εχθρική, κατάντησαν αγριάνθρωποι και πολλοί από αυτούς ανθρωποφάγοι.
Οι έως τότε απολίτιστοι Μήδοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι και άλλοι, έκαναν επιδρομή, γύρω στον 6ο αιαώνα π. Χ., εναντίον των φυλών αυτών. Ο πόλεμος κράτησε περίπου 28 χρόνια. Έτσι, λίγο λίγο «χάθηκαν» οι αγριάνθρωποι.
Οι πιο γνωστές φυλές ήταν περίπου 23. Από αυτούς, οι ισχυροί Λαζοί και πιο ήμεροι, κατάφεραν να κάνουν όσους διασώθηκαν από την εξαφάνιση, πιστούς υπηκόους τους. Από εκείνους που δεν υποτάχθηκαν, οι αγριότεροι και πιο πολεμοχαρείς ήταν οι Μάκρωνες ή Μακροκέφαλοι ή Σκυλοκέφαλοι.
Κατά τη σφαγή τους τον 6ο αιώνα π. Χ., πολλοί Μάκρωνες επέζησαν καταφεύγοντας σε σπηλιές και ανήλιες χαράδρες. Ήταν πολύ άσχημοι, με δόντια που προεξείχαν από τα στόμα τους, δασύτριχοι, γίγαντες, πολλοί από τους οποίους ξεπερνούσαν, μερικές φορές και τα τρία μέτρα. Διασώθηκαν συνολικά γύρω στα τρεις χιλιάδες άτομα, που ίδρυσαν την πόλη τους κοντά στα Σούρμενα του Πόντου. Της έδωσαν το όνομα Βαθαχθάνα.
Όταν εμφανίστηκαν οι Έλληνες και κατοίκησαν τον Πόντο, οι αγριάνθρωποι της Βαθαχθάνας κατασπάραζαν εκείνους που έπεφταν στα χέρια τους. Και τους έτρωγαν!
Περνούσαν τα χρόνια και ο σπόρος του χριστιανισμού ανθίζει και δίνει καρπούς. Γύρω στο έτος 249 μ. Χ., βασιλιάς των Μακροκέφαλων είναι ο Ρέπροβος, του οποίου το πρόσωπο ήταν μακρύ σαν του αλόγου, τα φρύδια του πυκνά, τα μαλλιά του σγουρά και τα δόντια έξω από τα σαρκώδη χείλη του.
 |
| Αγιος Χριστόφορος (κυνοκέφαλος) |
Αφού συγκέντρωσε όλους τους υπηκόους του, τους ανακοίνωσε ότι ο Ρωμαίος διοικητής των Σουρμένων έστειλε τρεις απεσταλμένους του και ζητά να παραδοθούν. Μετά από μακρά συζήτηση, αποφάσισαν να κρυφτούν οι ηλικιωμένοι και τα γυναικόπαιδα και οι άνδρες πολεμιστές να αντισταθούν στους Ρωμαίους, τους οποίους θεωρούσαν καλομαθημένους και ασκληραγώγητους. Γνωρίζουν ότι οι Ρωμαίοι έχουν στρατό τριών χιλιάδων ανδρών, ενώ οι ίδιοι είναι μόνον τριακόσιοι.
Μάχονται για τρεις ημέρες και γυρίζουν νικητές, αλλά χωρίς τον βασιλιά τους, που τον παγίδεψαν! Τον έχουν φυλακίσει οι Ρωμαίοι σε φοβερή φυλακή των Σουρμένων. Ο βασιλιάς, αφού το σκέφτηκε πολύ, αποφάσισε να δραπετεύσει. Με δυο τρεις κλοτσιές, σπάζει την πόρτα και δραπετεύει από το άνοιγμα. Αρχίζει να τρέχει και τα πόδια του σχίζονται στο κακοτράχαλο έδαφος και τα φαρμακερά αγκάθια. Φτάνει σε ένα μικρό κοπάδι αρνιών, που το βόσκαγε μια μικρή. Η όρεξή του ανοίγει για φρέσκο κρέας. Η βοσκοπούλα είναι ό,τι πρέπει! Η μικρή, όμως, βγάζει από τον κόρφο της έναν ξύλινο σταυρό, τον φιλάει και παρακαλεί: «Χριστέ μου, σώσε με από τον Σατανά!». Τη στιγμή, λοιπόν, που απλώνει το χέρι του ο βασιλιάς να αρπάξει το κορίτσι, ένας κεραυνός τον κάνει να χάσει το φως του!
Έντρομος παραδέχεται ο βασιλιάς ότι ο θεός Ταούρτ, που σέβεται και υπεραγαπά, δεν τον βοηθά να ξαναβρεί το φως του. Η μικρή χριστιανή τον σταυρώνει με τον ξύλινο σταυρό και του λέει ότι ο δικός της Θεός, ο Ιησούς Χριστός, έκανε να βρουν το φως τους τυφλοί που πίστεψαν σε αυτόν. Τον ρωτά, ακόμη, αν πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός της Αγάπης και του δίνει να φιλήσει το σύμβολο του χριστιανισμού. Ο Ρέπροβος ετοιμάζεται να φιλήσει τον σταυρό, αλλά, και πάλι, μια αστραπή, που τη συνοδεύει βροντή, τρομάζει και τους δύο και ο ανθρωποφάγος φωνάζει αμέσως: «Βλέπω! Βλέπω!»
Ο βασιλιάς ζητάει από τη βοσκοπούλα να τον πάει στον ιερέα Ευστόχιο τον Αντιοχέα. Στη συζήτησή του με τον Ευστόχιο, μαθαίνει ο Ρέπροβος ότι οι Ρωμαίοι κατέσφαξαν τους κατοίκους της Βαθαχθάνας. Το γεγονός τον συγκλονίζει. Και αφού, μετά την κατήχηση, βαφτίζεται, αρχίζει να διαδίδει τον λόγο του Χριστού.
Σε μια εκκλησία, παρακολούθησε τη λειτουργία και κατόπιν βγήκε με τα γόνατα και παρακαλούσε τον Χριστό να δεχθεί ακόμη και τη θυσία της ζωής του, προκειμένου να διαδοθεί το κήρυγμα του χριστιανισμού. «Κύριε», παρακαλεί, «δείξε μου τη θέλη-σή σου και κάνε να ανθίσει το ραβδί μου, όπως και του Ααρών».
Όταν σηκώνεται, έκθαμβος βλέπει να έχει γεμίσει το ραβδί του φύλλα και άνθη. Ο ιερέας του συνιστά να επισκεφθεί την Αντιόχεια για να μιλήσει εκεί για τον Ιησού Χριστό και τη χάρη του. Χιλιάδες τον ακούν και γίνονται χριστιανοί. Μαθαίνει, όμως, ότι ο σκληρός διώκτης των χριστιανών Ρωμαίος αυτοκράτορας Δέκιος διέταξε τη σύλληψή του. Ο Ρέπροβος πρέπει να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Στην πορεία του, βρέθηκε στην όχθη ενός ποταμού, που είναι βαθύς, πλατύς και φουσκωμένος.
Σκέφτεται πώς θα περάσει απέναντι, για να συνεχίσει την αποστολή του. Ακούει κάποιον θόρυβο και όταν γυρίζει, βλέπει ένα τρίχρονο αγοράκι. Το ρωτάει τι γυρεύει εκεί και το αγοράκι λέει ότι θέλει να περάσει το ποτάμι και δεν μπορεί. «Καλά», του λέει ο Ρέπροβος, «θα σε περάσω εγώ. Στάσου, όμως, να προσευχηθώ στον παντοδύναμο Θεό, στον Χριστό, να χαμηλώσει το ποτάμι, για να μην πνιγείς». Γονατίζει και προσεύχεται θερμά ο Ρέπροβος.
Και το θαύμα γίνεται! Λες και η γη ρουφά το νερό και πέφτει η στάθμη. Ο Ρέπροβος παίρνει το μικρό αγοράκι στον ώμο και κρεμά τα ποδαράκια του στο στήθος, κρατώντας ψηλά το θαυματουργό του ραβδί. Καθώς βρίσκεται στη μέση του ποταμού, αισθάνεται το βάρος του παιδιού να μεγαλώνει τόσο, που φτάνει το βάρος ενός μεγάλου. Μένει έκπληκτος. Τότε ακούει μια γλυκιά φωνή να του λέει: «Στο εξής, το όνομά σου θα είναι Χριστόφορος, γιατί αξιώθηκες να φέρεις στους ώμους σου εμένα, τον Κύριο και Θεό σου». Μετά, ο Ιησούς Χριστός γίνεται άφαντος και ο Χριστόφορος βρίσκεται στην απέναντι ξηρά.
Ο Χριστόφορος, πλέον, συνεχίζει την πορεία του προς τη Νικόπολη και την Αλεξανδρέττα. Κατόπιν φτάνει στα πρώτα σπίτια της Αντιόχειας, όπου συναντά ένα ζευγάρι αμαρτωλών. Ο άνδρας είναι ο Γρηγόριος, που προσπαθεί να απαλλαγεί από την αμαρτωλή σχέση με τη γυναίκα του αδελφού του.
Πραγματικά, με θαύμα, λυτρώνεται. Ο Χριστόφορος δουλεύει κοντά στον Γρηγόριο ως περιβολάρης. Περνά ένας χρόνος και χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν στον Χριστό. Είναι το έτος 251 μετά τον Χριστό.
Με διαταγή του τοπικού άρχοντα της Αντιόχειας, μια μεγάλη δύναμη στρατού έρχεται να συλλάβει τον Χριστόφορο. Εκείνος τους λέει να έρθουν την άλλη μέρα και θα τους ακολουθήσει. Μέσα στον ιππόδρομο, όπου τον οδήγησαν, χιλιάδες άνθρωποι θέλουν να τον δουν και να τον ακούσουν να κηρύττει. Πολλοί πιστεύουν. Αλλά οι Ρωμαίοι τον στέλνουν στον αυτοκράτορα Δέκιο, στη Ρώμη.
Ακολουθεί σειρά δοκιμασιών, κατά τις οποίες ένας συνηθισμένος άνθρωπος θα πέθαινε. Ο Χριστόφορος, όμως, άντεξε στην αντιμετώπιση θηρίων και άλλων δοκιμασιών. Στο τέλος ο Δέκιος, επειδή φοβήθηκε να μην ρεζιλευτεί εξαιτίας του Χριστόφορου και, επιπλέον, να μην πολλαπλασιαστούν οι πιστοί του Χριστού, διέταξε να τον κατακρεουργήσουν μέσα στην αρένα. Οι πιστοί έτρεξαν να αποκτήσουν έστω και λίγους κόκκους άμμου από τη ματοβαμμένη αρένα. Πραγματικά, όσοι είχαν την άμμο, έβλεπαν τη θαυματουργή χάρη της!
Ο Χριστόφορος, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα, παρακάλεσε τον Χριστό να βρίσκουν τη χάρη και τη βοήθειά του όσοι προσεύχονται σε αυτόν. Ο Χριστόφορος συναντήθηκε με τον Χριστό στις 9 Μαΐου. Τότε τιμάται και η μνήμη του. Και η εικόνα του, που τον παρουσιάζει να μεταφέρει τον μικρούλη Χριστό, για να τον περάσει από το φουσκωμένο ποτάμι, συνοδεύει την κονσόλα σχεδόν όλων των οδηγών αυτοκινήτων, που τον έχουν προστάτη τους.
Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
Τα ενυπόγραφα άρθρα απηχούν τις απόψεις του υπογράφοντα και όχι του blog..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου