Ολοι οι αστοί ηγέτες την ίδια πολιτική εφαρμόζουν.

Αναμενόμενο ήταν να υπάρξει από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραλληλισμός των λαϊκών κινητοποιήσεων που υπάρχουν στην Βραζιλία με αυτές που είναι σε εξέλιξη στην Τουρκία.
Και πραγματικά υπάρχουν πολλά κοινά.
Η λαϊκή έκρηξη και στις δυο χώρες πυροδοτήθηκε από αφορμές που επιφανειακά βλέποντας της κάποιος δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον δυναμισμό και την ένταση της.

 Στην Τουρκία αφορμή του λαϊκού ξεσπάσματος ήταν μια οικολογική καταστροφή στο πάρκο Γκεζί, ενώ στην Βραζιλία η κυβερνητική απόφαση να αυξήσει το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 20%.
Αυτό όμως είναι το φαίνεσθαι. Η πραγματικότητα έχει βαθύτερα αίτια. Οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και σ’ αυτές τις χώρες. 

Ο μισθός ενός μέσου εργαζόμενου στην Τουρκία είναι 350 ευρώ τον μήνα, ενώ στο φτωχότερο 20% των πολιτών της Τουρκίας αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του παραγόμενου ΑΕΠ της χώρας την ίδια ώρα που το  πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία απολαμβάνει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος.
Ποιο δραματική για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η κατάσταση στην Βραζιλία. Περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, με την ανεργία να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και την παιδική θνησιμότητα να θερίζει.  (Στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές, 44,2 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους).

 Αυτό όμως δεν εμποδίζει την κυβέρνηση της Βραζιλίας να σπαταλήσει 15 δισεκατομμύρια δολάρια για την οργάνωση της  Ολυμπιάδα 2016 και του παγκοσμίου κυπέλλου  2014 και την ληστεία του κρατικού χρήματος, από καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Αυτά είναι τα πραγματικά αίτια που πυροδότησαν τις λαϊκές εξεγέρσεις σ’ αυτές τις χώρες. Και φυσικά οι όποιες προσχηματικές κινήσεις των κυβερνήσεων τους δεν πρόκειται να τις καταστείλουν οριστικά.
Μπορεί ο Ερντογκάν να υποχώρησε στους αρχικούς σχεδιασμούς του, μπορεί η πρόεδρος της Βραζιλίας να ανέστειλε τις αυξήσεις των εισιτηρίων στα ΜΜΕ και σε μια κίνηση τακτικής να δήλωσαν και οι δύο τους ότι «πήραν το μήνυμα» των λαϊκών αντιδράσεων, αυτό όμως δεν είναι παρά μια προσωρινή (;) υποχώρηση στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται.
Οι αστικές κυβερνήσεις όποιο όνομα και να έχουν –«φιλελεύθερες», «σοσιαλδημοκρατικές» κλπ- είναι στην φύση τους να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά το ίδιο και οι ηγέτες τους με όποιο προσωπείο και να παρουσιάζονται.
Ο Ερντογκάν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν «ριζοσπάστης», «αντιϊμπεριαλιστής», υπέρμαχος των λαϊκών δικαιωμάτων. Η πρόεδρος της Βενεζουέλας Ντίλμα Βάνα Ρούσεφ βρέθηκε σ’ αυτή την θέση στις προεδρικές εκλογές του 2010, επικεφαλής  στο Κόμμα των Εργατών (Partido dos Trabalhadores) και αφού προηγουμένως ήταν μέλος της παράνομης τότε μαρξιστικής οργάνωση Comando de Libertação Nacional — COLINA (Διοίκηση Εθνικής Απελευθέρωσης), ενώ είχε συλληφθεί και βασανιστή το 1970 από την τότε δικτατορική κυβέρνηση της χώρας της.  Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουν και οι δυο λακέδες των αστικών τάξεων των χωρών τους, να ηγούνται στην εφαρμογή βάρβαρων αντιλαϊκών πολιτικών που εξαθλιώνουν τους λαούς Τουρκίας και Βραζιλίας.
Για τον κόσμο της εργασίας και για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η αναγκαιότητα να κόψουν τον ομφάλιο ρόλο με την αστική πολιτική πρέπει να γίνει καθαρή. Οι αστικές κυβερνήσεις όποια μάσκα και να έχουν είναι υπηρέτες καπιταλιστών. Οι εξελίξεις σε Τουρκία και Βραζιλία είναι ελπιδοφόρες και για έναν ακόμα βασικό λόγο.

 Οι εξεγερμένοι πολίτες, αυτών των χωρών, αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αυτό είναι μια αφετηρία που μας δείχνει ότι οι μορφές πάλης των λαών μπορεί να αποκτήσουν δυναμικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ουσιαστικά προβλήματα στα αστικά καθεστώτα, ανοίγοντας λεωφόρους ελπίδας και προοπτικής για τις λαϊκές τάξεις.