Τή Σάντας τ' όσπίτ'

'Εκεί 'ψηλά  'ς σο  Βέρμιον, 'ς ευλοημένον τόπον,
'ς σήν Παναΐαν Σουμελά, 'ς σή Έγκλησιάς τήν αύλαν,
στέκ 'έμορφον περήφανον, απάν' 'ς σο ρακανόπον, 
πρωτόχτιστον, πρωτόλαμπον, «Τή Σαντάς τ'όσπιτόπον».
 Έφτά άλάτα έμορφα, ας 'ς ση Σαντά φερμένα,
λαμπάδας όλοπράσινα, 'ς σήν αύλαν φυτεμένα,
τριγύλ' 'ς σο «κενοτάφιον», άγγέλ' ντο παραστέκ'νε.
Έφτά όσα τά χωρία 'μουν, τά κοσμολαλεμένα,
με τά δάκρα ποτίζ'-ν-άτα, τά παραπονεμένα.
Άτο έχτ'σανε οι γονέοι, με τρανόν έφτωχείαν,
γιά τήν άγάπην τή Σαντάς και την άροθυμίαν.
Φωλέα  έέντονε χουλέν, γιά τή Σαντάς τον κόσμον,
φωλέα και θεμέλιον, Σαντάς έφτά χωρία.
Όσπίτ' και «κενοτάφιον», άστρεν φωσφωταγμένον,
θά ίστορίζ'νε και θά λέγ'ν
Σαντάς τήν Ιστορίαν!

Εκεί ψηλά στο Βέρμιο σ' ευλογημένο τόπο,
στην Παναγία Σουμελά, μέσ' στον αυλόγυρο της,
στέκει όμορφο, περήφανο, επάνω στη ραχούλα, 
πρωτόχτιστο, ηλιόφωτο, «Το Σπίτι των Σανταίων».
Εφτά έλατα όμορφα, απ' τη Σαντά φερμένα,
λαμπάδες καταπράσινες, στην αυλή φυτεμένα,
γύρω απ' το κενοτάφιο, σαν άγγελοι προστάτες.
Εφτά, όσα και τα χωριά, τα πολυξακουσμένα,
με πονεμένα δάκρυα τα έχουν ποτισμένα.
Οι γονείς μας το χτίσανε, με όλη τους τη φτώχεια,
από αγάπη στη Σαντά και από νοσταλγία.
Φωλίτσα έγινε ζεστή, για της Σαντάς τον κόσμο,
φωλίτσα και θεμέλιο, για τα εφτά χωριά μας.
Σπίτι και κενοτάφιο, ολόλαμπρο αστέρι,
θα λένε και θα διαλαλούν
«Σαντάς την Ιστορίαν!»

Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου

Φιλόλογος-Συγγραφέας