«Εμείς τι θα γίνουμε;»

Από το πλούσιο αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών δανείζομαι ορι­σμένα χαρακτηριστικά ντοκουμέντα που καταγράφουν τις τραγικές μαρτυρίες των προσφύγων της πρώτης γενιάς που επέ­ζησαν και έφτασαν στην Ελλάδα.

«Η αδερφή μου έμεινε στην Τουρκία. Η αδερφή μου πιάστηκε όταν σταμάτησε ο πόλεμος με τους Τούρκους.

Ήρθε ο τουρκικός στρατός στο Νεπιέν, όπου ή­μασταν. Στο Νεπιέν είχε ένα δρόμο που πήγαινε στην Πάφρα. Ήρθε ένας αξιωμα­τικός και λέει: "Αφήστε με να περάσω". Έγινε ανακωχή.

Αλλά οι Παφραλήδες δεν έφυγαν. Πιάστηκαν στη μάχη. Εκεί στη μάχη πιάστηκε αιχμάλωτη η αδερφή μου - λίγων χρονών κοριτσάκι. Ένας φούρνα­ρης από το Καβάκ την πήρε και την υιοθέ­τησε. Τη μεγάλωσε, και σαν παιδί του, την πάντρεψε.

Σαμψούντα: Όπως φαίνεται  η παραλία σήμερα...

»Το 1961, που πήγα στη Σαμψούντα, τη βρήκα... Έχει τρία κορίτσια κι ένα αγό­ρι. Το αγόρι τελείωσε το Γυμνάσιο και υ­πηρετεί στρατιώτης στα Άδανα.

 Το μεγά­λο κορίτσι μου ζήτησε πληροφορίες για τη γενιά μας, τον παππού, τη γιαγιά, για τ' αδέρφια της μητέρας της. Όλοι όμως σκοτώθηκαν.

Στο τέλος μου λέει: “Αχ, θείο! η μητέρα μας ήταν Ελληνίδα κι έγι­νε Τουρκάλα. Εμείς τι θα γίνουμε;”»

Από το βιβλίο «Γ' Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνικής Αυτογνωσίας».

Βέροια 1996.