Ενα επεισοδιακό ταξίδι στον Πόντο και τη Γεωργία

Υπάρχουν ταξίδια και ταξίδια, ανάλογα με το ποιος είναι ο σκοπός και σε τι αποβλέπει η πραγματοποίησή τους. Συνηθισμένα είναι τα ταξίδια της αναψυχής, που αποτελούν τον κανόνα.

 Και τέτοια έχω κάμει πολλά, την τελευταία τριακονταετία, σ' όλην την Ευρώπη, στην Αίγυπτο και στην Τυνησία. Και όμως δεν έκρινα σκόπιμο να καταγράψω, να δη­μοσιεύσω τις εντυπώσεις μου, παρά έμμεσα, μονάχα, για το Καζανλίκ της Βουλγαρίας και για την Κύπρο, όπου συμμετείχα ως δημοτικός σύμβουλος.

Μεγάλη, μέγιστη σημασία για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας και για την αντιμετώπιση του εθνικού προβλήματος του χειμαζόμενου και κινδυνεύοντος Ελληνισμού είναι οι απόδημοι συμπατρι­ώτες μας, «όπου γης», αφού ο αριθμός τους είναι όσος και των ελλαδιτών, λαμβανόμενης υπόψη και της διαπιστωμένης αλήθειας, ότι είναι κακόφημα τα προαναγγελλόμενα και επερχόμενα γεγονότα για τη χώρα μας. Είμαστε δε έθνος «ανάδελφον», όπως είπε κάποτε και ο (αποτυχών πλήρως) πρόεδρος της Ελ­ληνικής Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης.

Συνεπώς, είναι απόλυτα αναγκαίο να συσπειρωθούμε  ως Έλληνες το γένος, είτε κατοικούμε στην Ελ­λάδα είτε στο εξωτερικό. Και προϋπόθεση, για να επιτύχει αυτό είναι να γνωρίσουμε από κοντά το παρόν των ομογενών μας, της αλλοδαπής.

Αυτό προϋποθέτει να εγκύψουμε στα βιβλία για να γνωρίσουμε το όποιο παρελθόν τους, την πορεία τους στην ιστορία, και στη συνέχεια να πλουτίσουμε και τις απαραίτητες γνώσεις μας για «τα παλαιά καλά χρό­νια και τα νέα, που είναι διηγώντας τα να κλαις», για να παραφράσω και τους γνωστούς στίχους του εθνικού μας ποιητή, (σ. σ. του Διονυσίου Σο­λωμού).

Αν η υποχρέωση αυτή υπάρχει για όλους τους κατοίκους της Ελ­λάδας, γιατί - επανα­λαμβάνω - έρχονται, πάλι, «δίσεκτα χρόνια» για τη χώρα μας, γίνεται σαν «κατηγορική προσταγή» (του Καντ) για όσους ελλαδίτες έλκουν την καταγωγή τους από τις «Χαμένες Πατρίδες», όπως χαρακτηρίσθηκαν, δυστυχώς, γεγονός το οποίο προκαλεί τη δι­αμαρτυρία πολλών, που θεωρούν την έκφραση αυτή ηττοπαθή ...

Σαντά του Πόντου

Ετσι, η πρόσκληση (με ομόφωνη απόφαση του Δ. Σ. της Πανελλή­νιας Ομοσπονδίας Πο­ντιακών Σωματείων και της Πολιτιστικής Πρω­τεύουσας της Θεσσα­λονίκης, 1997), να συμ­μετάσχω στην πρώτη, επίσημη, πολυπρόσωπη αποστολή, ήταν μια αναπάντεχη, απρόσμενη ευκαιρία, προκειμένου να γνωρίσω από κοντά τους τόπους γεννήσεως του πατέρα μου (που καταγόταν από το χω­ριό Ζουρνατσάντων της Επτάκωμης Σάντας) ή, έστω, την πρωτεύουσα της ευρύτερης διοικητι­κής περιοχής, την ένδοξη και ιστορική Τραπεζούντα, δεδομένου ότι στο πε­ρίφημο «Φροντιστήριόν» της μαθήτευσε ο δάσκαλος πατέρας μου Χαράλαμπος (Χαραλάμπης, Λάμπον), από το οποίο αποφοίτησε και ο αδελφός του Κοσμάς, δάσκαλος και ύστερα καθηγητής στην Ελλάδα. Και, βέβαια, να προσκυνήσω στη Μονή Σουμελά.

Εξάλλου, το πρόγραμμα (λες κι έγινε για εμένα!) προέβλεπε επίσκεψη και στην περιοχή των ελληνι­κών χωριών της Τάκβας και έτσι μου δημιουργείτο η ελπίδα ότι θα επισκεφθώ και το γειτονικό χωριό Κβίρικα, όπου γεννήθηκε (το 1906) η μητέρα μου Μαγδαληνή και παντρεύτηκε τον πατέρα μου, ο οποίος ήλθε δάσκαλος εκεί.

Συνεπώς, πετύχαινα, έτσι, «μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια». Και στρώθηκα, λοιπόν, στο διάβασμα πάλι μερικών δεκάδων βιβλίων, κρατώντας σημειώσεις 92 σελίδων (χειρόγραφες) και παίρνοντας μαζί μου ειδικά αφιερώματα της «Καθημερινής» και του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», όπως και μερικά ολιγοσέλιδα βιβλία, αναβάλλοντας δε τις θερινές διακοπές μου. Και έμεινα «εργένης» μετά από γάμο 35 ετών, γνωρίζοντας έτσι τα κακά και τα μερικά καλά των «χωριστών διακοπών» ...

Γιώργος Χ. Χιονίδης