Θυμάμαι, τρεις έλληνες τουρίστες, ψάχναμε τις ρίζες μας στα πανύψηλα παρχάρια του Πόντου. Εσύ και μια Τουρκάλα που 'χε κι αυτή τέσσερα παιδιά, μας καλωσορίσατε στην είσοδο του χωριού Εγριπέλ.
Δε θα ξεχάσω, τα μάτια σου πέταξαν μακριά στο χρόνο, σαν άκουσες πως είμαστε Γιουνάν (Ίωνες - Έλληνες). "Κι εγώ Γιουνάν είμαι!" είπες με πλατύ χαμόγελο και συνέχισες:
"Η μάνα μου, τετράχρονο κοριτσάκι, έχασε τους γονείς της στην εξορία, το 1917. Πεινασμένο και λιπόθυμο το περιμάζεψε ένας Τούρκος, απ' τους λιθόστρωτους δρόμους της Σεβάστειας.
Μεγάλωσε, ξέχασε τις λίγες ελληνικές λέξεις που 'ξερε, παντρεύτηκε έναν Τούρκο.
Ώμως, μέχρι που πέθανε μου 'λεγε: "Μην ξεχνάς· είσαι Γιουνάν". Παντρεύτηκα κι εγώ έναν Τούρκο, μα επαναλαμβάνω κρυφά στα παιδιά μου την ίδια φράση".
Θυμάμαι, έφυγες απότομα από κοντά μας! Ίσως συλλογίστηκες τις συνέπειες απ' την αποκάλυψη του μυστικού σου!
Λίγο πιο πέρα, κάτω απ' το ξύλινο μπαλκόνι του φτωχικού σπιτιού σου, μας κοιτούσες απελπισμένα και απ' τα μάτια σου έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου