Από το Τραγούδι του Ευκλείδη

Σκοτία πίσσα έτονε

ο καιρόν λιβωμένος,

 αφκά σο κάρον έκειτον

 Ευκλείδης ματωμένος.

Ατός που κι εφοβούτονε

 σπαθία νε μαχαίρια

 πώς έποικεν και έμπαισεν

 ση Χάρονος τα χέρια.

Εφτά χρόνια σ' αντάρτικα

 ση Σάντας τα ραχία

 Ευκλείδης επολέμανεν

τα τούρκικα τα ψύα.

Εσύ που εκυνήγανες

Τούρκους με τα μαχαίρια

 πώς εγέντονε κ' ερούξες

 ση Χάρονος τα χέρια.

Ευκλείδη μ', τα παλικάρια σ'

εσέναν αραεύνε

όθεν κες πάγνε, πορπατούν

για τ' εσέν πάντα λέγνε.

Τα ραχία εγούγγιζαν

 εμούγκριζαν τ' ορμία

ο Χάρων εκαβάλκεψεν

σ' Ευκλείδη τα ωμία.

Ευκλείδη μ', κι αν εσκοτώθες

 η λαλία σ' κι ακουσκάται,

τ' όνεμα σ' ζει και βασιλεύ',

καμίαν 'κι θα χάται.

 Ευκλείδη μ' καπιτάνε!·