Το χρονικο της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής Μέρος 2ο

Μνημειο της γενοκτονιας στη Θεσσαλονικη

Αποτελεί χρέος μας απέναντι στο Θεό και τους ανθρώπους να υπενθυμίζουμε τις τραγικές στιγμές της μεγάλης δοκιμασίας των Ποντίων.
Συνήθως παίρνουμε ως αφετηρία της Γενοκτονίας την 19η Μαΐου 1919, με την άφιξη, δηλαδή, του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα. Τότε, όμως, εγκαινιάζεται η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως αφετηρία της πρώτης φάσης το έτος 1908, τότε, δηλαδή, που οι Νεότουρκοι, ως στρατιωτικοί, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Θα πρέπει, όμως, να θυμίσουμε τον ορισμό της Γενοκτονίας, όπως τον διατύπωσε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Βιέννης Πολύχρονης Ενεπεκίδης:
«Η Γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους είναι Άουσβιτς εν ροή'». Δίνει, δηλαδή, ο καθηγητής βάθος χρόνου στη δολοφονική ενέργεια των Τούρκων, υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι οι δολοφονικές ενέργειες έχουν διάρκεια πολλών αιώνων. Αρκεί να θυμηθούμε το παιδομάζωμα των αγοριών στην τουρκοκρατία, τις δολοφονίες, του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', επισκόπων και πλήθους πολιτών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.
'Ένας σύγχρονος ιστορικός, θυμίζει τη συμμετοχή των Ποντίων νέων σπουδαστών, που συμμετείχαν στη μάχη στο Δραγατσάνι στις 7 Ιουνίου 1821 με τον Ιερό Λόχο. Αλλά και τις σκληρές συνέπειες που είχαν οι γονείς τους στην Αργυρού-πολη, τόπο καταγωγής τους.
Οι βαλκανικοί πόλεμοι έληξαν σε βάρος της Τουρκίας. Είναι κάτι που έθεσε σε αμφισβήτηση την παντοδυναμία των Νεοτούρκων. Έπρεπε να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους.

Εύκολος στόχος ήταν πάντοτε ο ελληνισμός του Πόντου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια απολάμβανε την οικονομική του ακμή και το διεθνές εμπόριο. Οι μεγάλες περιουσίες των Ελλήνων τούς δελέαζαν. Την εποχή εκείνη, πολλοί Γερμανοί στρατηγοί βρίσκονται στην Τουρκία για να ρυθμίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες της συμμαχίας των Τούρκων στον επικείμενο πόλεμο. Μάλιστα, οι Γερμανοί, ως αντάλλαγμα, υποσχόντουσταν στους Τούρκους την επιστροφή όλων των χαμένων εδαφών κατά τους βαλκανικούς πολέμους, δηλαδή της Μακεδονίας και της Ηπείρου.

Αυτή η συνεργασία θα βοηθήσει τους Τούρκους στο έγκλημα της Γενοκτονίας. Ένας από τους Γερμανούς στρατηγούς, ο Λίμαν φον Σάντερς, είχε αναλάβει τη διοργάνωση του τουρκικού στρατού. Είναι ο εμπνευστής ενός σατανικού σχεδίου, που μπήκε σε εφαρμογή αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου.

«Για να προοδεύσει η Τουρκία, πρέπει να εξοντωθεί το ελληνικό στοιχείο». Made in Germany. Στις 29 Οκτωβρίου 1914 και η Τουρκία μπαίνει στον πόλεμο, στο πλευρό των Γερμανών. Η ευκαιρία δόθηκε με τον πόλεμο. Το σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους» γοητεύει και ξεσηκώνει τον απλό λαό.

Την περίοδο αυτή, οι άνθρωποι του κομιτάτου «Ένωσις — Πρόοδος» έχουν την εξουσία και παίρνουν όλες τις συνωμοτικές αποφάσεις σε βάρος των Ελλήνων και αφήνουν τον σουλτάνο να εμφανίζεται ως νομιμόφρων άρχοντας — ηγεμόνας.

Πρώτο μέτρο εξόντωσης, ο λευκός θάνατος. 
Με αφορμή την εμπόλεμη κατάσταση, θεώρησαν ότι έπρεπε να λάβουν κάποια μέτρα, δήθεν, ασφαλείας για τον ελληνικό πληθυσμό. Μετακινούσαν τον πληθυσμό χωριών και πόλεων σε περιόδους με ακραία καιρικά φαινόμενα υψηλής θερμοκρασίας, το καλοκαίρι, και ψύχους, τον χειμώνα. Αυτό το μέτρο είχε ως αποτέλεσμα να πεθαίνουν οι περισσότεροι από την πείνα, το ψύχος και τις αρρώστιες, ενώ τα σπίτια και οι περιουσίες τους καταληστεύονταν.

Η μαρτυρία ενός επιζήσαντος, που τη μεταφέρει ο ιστορικός Γεώργιος Βαλαβάνης στο βιβλίο «Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου», αναφέρει:

«Η πείνα και η αθλιότης, η ασθένεια και η ακαθαρσία — διότι και φυσικαί ανάγκαι ετελούντο εντός του Ναού, του ενόπλου παρά την θύραν χωροφύλακος απαγορεύοντος πάσαν έξοδον — ελυμαίνοντο τους εκεί κλεισμένους και επειδή υπέκυπτον εις τας στερήσεις και τας κακουχίας, ουχί ολιγώτεροι των εκάστοτε εγκλεισμένων, συνέβαινε δυσκόλως να συμπληρώνεται ο ζητούμενος αριθμός. Και η σήψις των πτωμάτων, τα οποία αφήνοντο άταφα εντός του Ναού, προστιθεμένη εις τους υπάρχοντας όρους της αθλιότητος, εγέννων μίαν ατμόσφαιραν αληθινής κολάσεως, την οποίαν ούτε ο Δά-ντης θα ηδύνατο να συλλάβει».

Τελος 2ου Μερους

Παναγιωτης Παπαδοπουλος

Φιλολογος-Συγγραφέας