Τσ' εγάπ'ς ο θεόν

Εμέρωσεν καλά όντες έφτασαν σην Ματσούκαν. Παρχάρ' αέρας εφύσεξεν, η Πελαΐα εθαρρείς ενεστέθεν, άμον ντ' εξέβεν ας σο ταφίν. Δεκαπέντε χρονιάς αδαπάν' 'κ' επάτεσεν, ένοιξεν η καρδία τ'ς, εκαθάρ'σεν ο νους ατ'ς.
Εσίμωσαν σο χωρίον. Η Πελαΐα νουνίζ'.
-Ατσάπαν θα δέχκεται με η Χατούνα*, γιόξαμ' θ' εβγάλ' το μουρμουλεκένεν το στουράκ' και θα κατακλαδεύ' με. Αν διέχ' με;
Η καρδία τ'ς λιβωμένον κι ο ουρανόν ελίβωνεν κ' επελίβωνεν, αναχάπαρα επάτεσεν κα τη βρεχήν, επεβρεχίαν, όντες εντώκεν την πόρταν τη Χατούνας, λουλούτσα, τα νερά ίλιζαν απάν' ατουν.
Απτούλτς εδέκεν χαπέρ' τη Χατούναν, ενεμένεν ... θα έρται ... θα έρται η Πελαΐα ... μάνα έν' ... θα έρται.

Πόσα φοράς οραματιάουτον ατό το συναπάντεμαν. Θα χαίρουμαι, έλεεν, θα κρούω ταούλια ... να πουσμανεύ', να ρούζ' σα ποδάρα μ', 'κι θα σ'χωρώ ατεν ...
Ποίον ποτάμ' εθολωσεν και 'κ' εκατέντσεν;

Ιασώνειο Ακρωτήριο

—Μάνα, εκατερέθες με, μάνα, έπαρ' οπίσ' τα κατάρας ...
—Η τσούνα η μάνα ντο καταράται το παιδίν ατ'ς, γίνταν γιουλτουρούμ' και καίγ'νε την καρδίαν ατ'ς ...
Εντώκαν κ' εγκαλιάσταν. Κλαίγ'νε ...και 'κ' επορούν ν' αποχωρίζ'ν ατ'ς ...
—Μη στεναχωρεύκεσαι, είπεν ατεν η Χατούνα, Αϊσέ επήεν σην Παναγίαν σην Κρεμαστήν. Απτούλτς έγκε μας το χαπέρ'. Εμέντσα και τον Στάθιον, θα έρται και πάτεν όλ' εντάμαν.
Σο μέρωμαν κέσ' εντώκεν η πόρτα. Ένοιξεν η Χατούνα. Εσέβεν απέσ' ο Στάθιον και τέσσερα πέντε παιδία, όλια αρματωμένα άρμα πίρμα, με τα σιλαχλούκια και τα φισέκια. «Θα σκοτών' ατεν, έλεεν, θα σκοτών' ατεν, εμπροστά μ' να μη ευρίεται ... επάτεσεν τον Σταυρόν ... εποίκε μας ρεζίλ'» ... άμα το αίμαν νερόν 'κι γίνεται ... ερρούξεν σην εγκάλιαν τη Πελαΐας και κλαίγ'νε ...

—Σ'χωρ'με, Στάθιε, σ'χώρ'με ... το κακόν ντ' έποικα σε ... σ'χωράτε με ... εγώ πα πολλά έσυρα και φοούμαι τα τέρτια μ' τελεμονήν 'κι θα έχ'νε ...

—Στάθιε, είπαν τα παιδία, καιρόν μη χάνουμε, προφτάν' Ομέρ'ς. Ακόμαν 'κ' εμέρωσεν, με τη νύχτα να ας φεύουμε.

Η Χατούνα ξαν' επέμ'νεν μαναχέσα. 'Κ' έκλαψεν. Η καρδία τ'ς ετογραεύτεν, άμα δάκριον 'κ' έσταξεν. Έσπιγγ'σεν τα χείλια τ'ς ...

—Η Παναγία ας ανοί' τη στράταν εσουν, σο καλόν και άμον ντο πάτεν σην Ρουσίαν, γράψ'τεν εμέναν πα έναν γραμμόπον ... μαναχόν τα κορτσόπα ωρία, Πεαΐα, πουλί μ' ... 'κ' εχάρα σε ...

Μαύσα** Χατούνα, εστάθεν σην πόρταν απάν' και τερεί τα παιδία τ'ς ντ' επεμακρύναν ... Εξέβαν ας σο χωρίον κ' εταράαν σην σκοτίαν. Όλ' εκοιμούσαν, τιδέν πουδέν 'κί λαγκάζ'. Έσκισαν τ' ορμάνια. Ορμάν' ορμάν' με τη σκοτίαν ερρούξαν ση Θέρσαν και ας ση Θέρσαν σ' έναν κάρτον σο μαναστήρ' τη Παναγίας τη Κρεμαστής.

*χατούνα = οικοδέσποινα, κυρά (προσαγόρευση προς σεβάσμια μεγάλη γυναίκα. Ο Άνθιμος Παπαδόπουλος αγνοεί τη λέξη σκόπιμα στο Λεξικό του, επειδή τη θεωρεί τουρκική)

**μαύσα = μαύρεσα, μαύρη, κακόμοιρη. (Ούτε τη λέξη αυτή περιέλαβε ο Άνθιμος Παπαδόπουλος στο Λεξικό του).

Βέρα Αντωνιάδου