Σα δέκα εφτά (1917) τη χρονίας εγέντον το τρανόν η ταραγμονή απέσ' σην Ρουσίαν. Οι Παλτσοβίκ' εσ'κώθαν σο ποδάρ' γαρσού σοι τσαρικό'πυς. Εντούναν σ' έναν τ' άλλο και μίαν ο είνας ενίκανεν και μίαν ο άλλος. Σκοτωμοί, σακατλούχα, αρρώστιας, περισανλούχα, γιασιρλούχα.
Οι ανθρώπ' εχάναν τ' έναν τ' άλλο. Πολλά στρατός εδέβεν σοι παλτσοβίκ'ς μερέαν. Άλλ' επήγαν με τοι καζάκ'ς π' επίστευαν σον τσάρον.
Οι Έλλενοι π' έταν σον Ρούσικον τον στρατόν, σαλτάτ' και αφίτσεροι, επέμ'ναν ση μέσ' απέσ'. Με τίναν να πάνε; Ακόμαν καλά καλά 'κ' επόρναν να ζυγίζ'νε ποίον έν' κι άλλο καλλίον, η παλτσοβικία γιόκσαμ οι καζάκ' τη Τσάρονος;
Άμα ας' άλλ' το μερέαν πα νουνίζ'νε πώς θα σ'κώνε τα όπλα τουν και θα σύρ'νε απάν' σοι Ρουσάντας.
Ούνταν θέλτς ας έταν. Ατείν' εξέβαν ατ'ς σαγάπ' και εγουρτάρεψαν ατ'ς ασ' σοι Τουρκαντίων τα κάντσας πριν τριάντα εννέα χρόνα. Ρούσος μανάχον τ' έτον εκανείντον.
Αέτσ' πα, ούντες εφύουνταν οι στρατιώτ' σιρία σιρία, οι Έλλενοι εδεβήναν σα χωριά τουν. Είχαν οπίσ' ανθρώπ'ς π' είχαν την γαϊλάν ατουν.
Πολλοί π' έταν αφίτσεροι και είχαν τα οικογένειας ατουν από σουμά, ετέρεσαν να στείλ'νε τη φαμίλιαν σο χωρίον και οι ίδιοι να εβγάλ'νε από πάν' ατουν τα στρατιωτικά τα λώματα, με τα πακόνα και τα χρυσά τα κουμπιά και να φορούν πολιτικά.
'Κ' εξέρτς, κάμερ' τσατεύνε κανείναν π' εγνωρίζ' ατς και δι' ατ'ς σο χέρ', σα λαϊκά δικαστήρια τοι παλτσοβικίων, ποι πολλά 'κ' αναγλαθάζνε για το καπαγιάτ' ή όχι τη καθείνονος, αγληγορούν και χάν' ατον. Τ' έτον αφίτσερος σον στρατόν τη τσάρονος κανείται.
Αέτσ' έτον και τη Ραχήλας ο ταττά. Επέμνεν σο Πάτομ και εκέσ' ερρώστεσεν ασ' σον τύφον και επέθανεν. Η φαμίλια τ', γαρή και πέντε παιδία, έρθαν εξέβαν σο Πεπερέκ (Παπαράκ) κιάν', σ' οσπίτ'ν ατουν και σοι συγγενούς ατουν.
Ο ταττάς ατ'ς ο αφίτσερον είχεν καλόν όνομαν σο χωρίον και ούλ' εγάπαναν κι ελογαρίαζ' ατον. Τ' οσπίτ'ν ατ' έτον σουμά ση Μήλονος. Έναν γειτονίαν έταν. Εκεί απέσ' εσυνορθάεν η μάνα με τ' έναν αγουρόπον και τέσσερα κορτσόπα.
Τη μαχαλάς τα μωρά ετσορολάγαν έξ' ασ' σ' οσπίτ' να ελέπ'νε και να εγνωρίζ'νε τη πολιτείας τα μωρά, ντ' άγνα είναι, ντο τσασίτ' λώματα φορούν, ντ' άγνα καλατσεύ'νε.
Οι ανθρώπ' εχάναν τ' έναν τ' άλλο. Πολλά στρατός εδέβεν σοι παλτσοβίκ'ς μερέαν. Άλλ' επήγαν με τοι καζάκ'ς π' επίστευαν σον τσάρον.
Οι Έλλενοι π' έταν σον Ρούσικον τον στρατόν, σαλτάτ' και αφίτσεροι, επέμ'ναν ση μέσ' απέσ'. Με τίναν να πάνε; Ακόμαν καλά καλά 'κ' επόρναν να ζυγίζ'νε ποίον έν' κι άλλο καλλίον, η παλτσοβικία γιόκσαμ οι καζάκ' τη Τσάρονος;
Άμα ας' άλλ' το μερέαν πα νουνίζ'νε πώς θα σ'κώνε τα όπλα τουν και θα σύρ'νε απάν' σοι Ρουσάντας.
Ούνταν θέλτς ας έταν. Ατείν' εξέβαν ατ'ς σαγάπ' και εγουρτάρεψαν ατ'ς ασ' σοι Τουρκαντίων τα κάντσας πριν τριάντα εννέα χρόνα. Ρούσος μανάχον τ' έτον εκανείντον.
Αέτσ' πα, ούντες εφύουνταν οι στρατιώτ' σιρία σιρία, οι Έλλενοι εδεβήναν σα χωριά τουν. Είχαν οπίσ' ανθρώπ'ς π' είχαν την γαϊλάν ατουν.
Πολλοί π' έταν αφίτσεροι και είχαν τα οικογένειας ατουν από σουμά, ετέρεσαν να στείλ'νε τη φαμίλιαν σο χωρίον και οι ίδιοι να εβγάλ'νε από πάν' ατουν τα στρατιωτικά τα λώματα, με τα πακόνα και τα χρυσά τα κουμπιά και να φορούν πολιτικά.
'Κ' εξέρτς, κάμερ' τσατεύνε κανείναν π' εγνωρίζ' ατς και δι' ατ'ς σο χέρ', σα λαϊκά δικαστήρια τοι παλτσοβικίων, ποι πολλά 'κ' αναγλαθάζνε για το καπαγιάτ' ή όχι τη καθείνονος, αγληγορούν και χάν' ατον. Τ' έτον αφίτσερος σον στρατόν τη τσάρονος κανείται.
 |
| Πάφρα |
Αέτσ' έτον και τη Ραχήλας ο ταττά. Επέμνεν σο Πάτομ και εκέσ' ερρώστεσεν ασ' σον τύφον και επέθανεν. Η φαμίλια τ', γαρή και πέντε παιδία, έρθαν εξέβαν σο Πεπερέκ (Παπαράκ) κιάν', σ' οσπίτ'ν ατουν και σοι συγγενούς ατουν.
Ο ταττάς ατ'ς ο αφίτσερον είχεν καλόν όνομαν σο χωρίον και ούλ' εγάπαναν κι ελογαρίαζ' ατον. Τ' οσπίτ'ν ατ' έτον σουμά ση Μήλονος. Έναν γειτονίαν έταν. Εκεί απέσ' εσυνορθάεν η μάνα με τ' έναν αγουρόπον και τέσσερα κορτσόπα.
Τη μαχαλάς τα μωρά ετσορολάγαν έξ' ασ' σ' οσπίτ' να ελέπ'νε και να εγνωρίζ'νε τη πολιτείας τα μωρά, ντ' άγνα είναι, ντο τσασίτ' λώματα φορούν, ντ' άγνα καλατσεύ'νε.
Θα καταδέχκουνταν να παίζ'νε με τη χωρί' τα μωρά, γιόκσαμ θα τικλαεύ'νε το μουντσούερ' αποκάθεν κιάν' και θα εβγαίν' η μάνα τουν και παστουρεύ' ατ'ς απαδακέσ'.
Τι δέν πα 'κ' εγέντον απ' ατά. Η μάνα ασ' σην καμονήν ατ'ς, ντ' εχάσεν τον άντραν ατ'ς και ντόσο άντραν, 'κ' επέμνεν ατεν άλλο σολούχ' να καταγίνεται και με τοι παιδΐων τα δουλείας.
Εκάτσεν σην οντάν απέσ' σασιρεμέντσα και με χαμελόν λαλίαν εδίνεν τσογάπ' σοι γειτονάδας και τοι συγγενούς, π' έρθαν σην απαντήν ατ'ς.
Τα μωρά τς, άμον τη κωσσούς τα πουλιά, ασ' σο πέσ'ν ατ'ς 'κι αχπάγουνταν και μίαν την μάναν ατουν τερούν κι επεκεί τ' ανθρώπ'ς και τη χωρί τα μωρά ολόερα. Τ' ομμάτα τουν είδαν πολλά κι εγρέθαν τ' ανθρώπ'ς ...
Α. Ι. ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου