Η Παρέσα και ο Γιόρης

Έναν ημέραν λέει η Συμέλα σόν Κώστην νέπε άριφ ο παιδάς εμούν, θέλ' να παντρέβ, ντο λες κι εσύ.

- Νέπουτσι γάρη, ντό είν ατά ντο λές, ποίον κορίτς θα  πέρ' ατόν τεμέτερον τον σέφτελον. Ατός μόνον τα ζά εγροικά να  οριάζ.

- Κιάρ ντέ ξέρω εγώ Κώστη, είπεμεν, αγαπά την Παρέσαν.

 - Όϊ ναϊλί εμάς ντο έπαθαμε γάρη, δύο νομάτ σέφτελοι πέρκουνταν κι ατήν θα ίνταν οσπίτ, θα φτάγνε νοικοκυριό, ατό κ' ίνεται έβγαλτο ασό νούς.

- Εγώ κι ξέρω Κώστη καλάτσιεψον τον παιδάν.

- Νέπε Γιόρη για έλα αδακά, εκείνε η μάνας, κατ' είπε.

- Ναι πατέρα, είπατεν εγώ, μάνα, θέλω να γυναικίζω αγαπώ την Παρέσαν.

- Γιόρη πούλιμ, μόνο με την εγάπ κ' ίνεται, εσύ ζαντός εκείνε κοντοκάμισος, ντό οσπίτ θα ίνεσνε ;

- Εγώ πατέρα κι εξέρω, κοντόν, μακρύν το καμίσνατς πέρατεν. Και μη θαρείς κι κόφτ' ταχούλνεμουν, εγώ θα οριάζω τα ζά και εκείνε με το σιαλιάκ θα φορτούτε και ξύλα, θα ζούμε και πάμε εκές.

-  Και ας λέγοσεν πατέρα τη Παρέσας το τσιμήδ ας κιάλο πολλά κόφτ. Έναν ημέραν, που εγώ ορίαζα τα ζά η Παρέσα εμάζεβεν ξύλα για το σιαλιάκνατς, επίασεμ βρεσή, πολλά δυνατόν.

-  Και όνταν έρθαμε ση ποταμί την  άκραν κε πόρναμε να περάναματο. Είπα την Παρέσα ας σείρομαι απές το σιαλιάκις και εβγαίνομε και εμείς απάν και περάνομε σήν άκραν.

-  Και εκείνε είπεμεν:ντό λες Γιόρ άμα φουρκίεται το σιαλιάκιμ, ντο θα παίρω και πάω σο σπίτ; Γιατατό λέγωσεν πατέρα άς μεν, να πέρατεν ίνουμες οσπίτ.

- Εγάνεψα πούλιμ πρέπ να τερώ και χτίζω έναν μαντρίν και βάλωσας απές τη δις εσούν πά.

Σοφία Κοραΐδου