Εγώ είμαι Σαντάς παιδίν σην δείσαν μαθεμένον.
Σ' έναν έμορφον κόρασσον είμαι σουμαδεμένον.
Ας είχα χίλια πρόατα και πεντακόσσ αρνία,
και ας είχα την τρυγόνα μου ση Σαντάς τα ραχχία.
Αγάπην που κ εγάπεσεν φιλίαν που 'κ εποίκεν,
χαϊβάν έρθεν κ' επέρασεν, γαλαπαλούχ εποίκεν.
Αδά σόν κατακέφαλον λιθάρια θα κυλίζω,
κι ατου σα λεγνά τα μέσα σ τα χχέρια μ θα τυλίζω.
Αέρη μ κι ΑεΘόδωρε μ με τ' άσπρον τ' αλογόπον
έπαρ και δέβα κρέμψο με σ' αγάπης τ' εγγκαλόπον.
Αέτς εν ρίζα μ και πουλί μ αέτς άμον ντο λέγω,
την ώραν ντό 'κ ελέπωσε κάθουμαι κά και κλαίω.
Ακείνα τ' άστρια τ' ουρανού να' σαν λεφτοκαρόπα,
θα βάλν άτα σήν τσσέπια μου θα κόμπωνα κορτσόπα.
Ανάθεμα, ανάθεμα, ανάθεμα το σόϊσ
έκαψεν και - ν - εμάντζε με το τσσιλβιαλήν το πόϊ σ.
Ανάθεμα, ανάθεμα άλλο 'κ είδα αοίκον,
το κρεββατόπο μ εύκαιρον, το μαξιλάρ γαρίπκον.
Ανάθεμα, ανάθεμα και διπλαναθεμά σε
τ' ομμάτια μ αραεύνε σε κ' η ψψή μ αρωθυμά σε.
Ανάθεμα ανάθεμα τη λύρας -i - σ τ' ωτία
ευτάγνε με και κλώσκουμαι μεσανυχτί σκοτία.
Ανάθεμα ανάθεμα το πέραγκιαν τ' αλάτια,
εκείνα πα 'γροικούν ατο ντό 'κ επαίρα μουράτια.
Ανάθεμα και τά μακρά όθεν κι πάει λαλίαν
έκαψεν και εχάσεμε τ' εγάψ αρωθυμία.
Ανάθεμα τη γενεά σ αλάϊ μαλάϊ το σόϊ σ
έκαψεν και - ν - εμάντζε με το τσσιλβιαλήν το πόϊ σ.
Ανάθεμα τη μάνα σου και την αφορισμέντζαν
'κ εφέκε με να 'λέπω σε μίαν αναλλαγμέντζαν.
Ανάθεμα τη μάνα σου την τσούναν την εβραίισαν
'κ εφέκε με να χχαίρουμαι και με τ' εσέν την νέϊσαν.
Ανάθεμα σε νέ κουτσσή, έ τσσιακλιαρομματία,
άς σά τσσιακλιάρια τ' ομμάτια σ εκάεν η καρδία μ.
Ανάθεμα το χωρίο σ άναβα τά εικόνας,
εγώ εθάρνα τ' εμόν ές κ' εσύ έσνε τη χώρας.
Άνοιξον το ταφάπο μου τρία, τέσσερα πήχεις,
κούντα και κρέμψο με απές να βλαστημώ την τύχη σ.
Απάν σήν ποδαρέα σου αρνί μ θα πάω χάμαι
άλλο αέτς αν θα 'φτας με, ατώρα δέβα κι άμε.
Απ' αδακιάν ντ' εράευες, πλαγκιάν κατ' εδεβαίνες,
έρθες κ' εδέβες, είδα σε κι άλλ' άς σό νου μ 'κ εξέβες.
Απ' αδακιάν ντ' εράευες, πλαγκιάν κατ' εδεβαίνες,
έρθες κ' εδέβες, είδα σε κι άλλ' άς σό νου μ 'κ εξέβες.
Απουράταν ασσιαγά τρέχχ ολίγον νερόπον
έπαρ με, κόρ, έπαρ με είμαι καλόν παιδόπον.
Απόψ η νύχτα δίπλασεν κι ο φέγγον επιάστεν,
τη παραδείς - μ το πουλίν σά ξένα εβραδιάστεν.
Αρνί μ οντάν 'κ εγάπανες, αρνί μ' οντάν 'κ εθέλνες,
σόν πολυέλεον αφκά μετ' έμεναν ντ' επέγνες;
Αρνί μ τρώγω την καρδία μου πως εχάσες την ύα σ
ποίος θα σύρ την καμονή σ και την αρωθυμία σ.
Αρνί μ το δαχτυλίδι σου και το χαλκωματένεν,
ατό ογώ κι αλλάζ' άτο σ' έναν μαλαματένεν.
Αρνόπο μ οντάν πας σ' ορμάν κ' ευτάς το σσιαλιακόπο σ
τά δέντρα κι ορωτούνε σε που εν τ' άλλο τ' εσσιόπο σ;
Πηγή: Από το βιβλίο Ιστορία και Λαογραφία της Σάντας
του Πόντου, Στάθη Αθανασιάδη.