Κάποτε πρέπ να νίφκουμες
Να ανοίγομε το μάτια
Κανείται νντε κοιμέθα με
και αφήστεν τα ινάτια
Και όλ μαζίν με έναν ψύν
Με άναν τρανόν λαλίαν
Να ψαλαφούμ και γράφκεται
Του πόντου η ιστορία
Ατόσα χρόνια επέρασαν
Και ανοίγνε τα τεφτέρεα
Και ας λέγνε πώς εχάσαμε Τεμέτερα τα μέρεα
Τα ψύα που εχάθανε
Ατό όλον ρωτούνε
Και εμείς κι δεν και ξέρομε
Και πώς να απαντούμε
Πόντιοι να λελέβω σας
Υψηλά 'το κιφάλ κρατέστε Τα
α παλαιά αφήστε τα
Και ο μπροστά τερέστε
Όλ εγενέθαμ σε έναν γήν
Και έχομε έναν μάνα
Την Σουμελά λελέβω σας
Ατέν την μυροβάνα
Αγαπημέν και αδελφομέν Γράφνατο τα βιβλία
Εμείς θα ξαναχτίζουμε
Αξάν τη ΡΩΜΑΝΙΑ
Βασίλης Νικολαΐδης