Το μάζεμα των ξύλων, μετά την συγκέντρωση των χόρτων αποτελούσε την κύρια απασχόληση των γυναικών. Η περιοχή που επιτρεπόταν τα κόψιμο των ξύλων ήταν μακριά, πάνω από δυο ώρες.
 |
| Ακόμαν αέτ'σ κουβαλούν τα χορτάρα |
Η μεταφορά με την πλάτη ήταν δύσκολη και κοπιώδης. Και αυτό γιατί κατά μια περίεργη νοοτροπία, απαγορεύονταν να κόβονται ξύλα από τα γειτονικά δάση, επιτρέπονταν μόνο το κόψιμο θάμνων ή λίγων δέντρων ,όχι όμως ελάτων.
Για να κερδίσουν χρόνο, φορτωμένες τα ξύλα ,έπλεκαν όταν πήγαιναν και όταν επέστρεφαν μάλλινες κάλτσες(ορτάρια), για τις ανάγκες τις οικογενειακές ή για να τα πουλήσουν στους Τούρκους των διπλανών χωριών.
Όλη αυτή η διαδικασία της μεταφοράς των ξύλων, επαναλαμβάνονταν όσο συχνά το επέτρεπε ο χρόνος, για να συγκεντρωθεί η απαιτούμενη ποσότητα για τον χειμώνα και συγκεντρώνονταν σε σωρούς μπροστά στο σπίτι (Καγένιας).
Αν πάλι καμιά φορά η γυναίκα έκοβε ξύλα, παρά την απαγόρευση, από ένα γειτονικό δάσος και γινόταν αντιληπτή από τον δασοφύλακα(γουρουχτσήν), διέτρεχε τον κίνδυνο να τις αφαιρεθεί το σχοινί που είχε για την μεταφορά αλλα και το μικρό τσεκούρι (κροπίν) , που είχε για το κόψιμο των ξύλων.
Σαν θάμνοι υπήρχαν τα κομάρια και τα τσιφίνια(αζαλέα), τα κομάρια είχαν κόκκινα άνθη και τα τσιφίνια κίτρινα . Και τα δυο απέφευγαν να τα φάνε οι αγελάδες, ίσως εξ αιτίας της βαριάς μυρωδιάς που έβγαζαν!!!