Αν κανείς
από τους ραγιάδες δεν θέλει να υπάρχουν ήρωες την περίοδο της Τουρκοκρατίας,
δεν είναι μόνο για να μας πείσουν ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ένα
φιλελεύθερο καθεστώς, αλλά επίσης ότι δεν υπήρχε ίχνος Ελληνισμού.
Θέλουν δε
θέλουν, ο ηρωισμός είναι συνδεδεμένος με τον Ελληνισμό. Και δεν είναι τυχαίο
ότι ο Churchill έγραψε ότι μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες,
ενώ τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Έτσι το πρόβλημα του ραγιά,
που αποδέχεται την ύπαρξη ενός εχθρού που δεν μπορεί να καταπολεμήσει και
προτιμά λόγω ανάγκης επιβίωσης να είναι σκλάβος του, είναι ότι η ύπαρξη και
μόνο του Ελληνισμού είναι μια βρισιά απέναντί του, αφού σημαίνει ότι υπήρξαν
ήρωες που αντιστάθηκαν, που θυσιάστηκαν και μάλιστα νίκησαν και έδωσαν τέρμα σε
αυτήν την βάρβαρη κατοχή.
Ο Έλληνας δεν φοβάται ούτε τον Κεμαλισμό, ούτε τον
Ναζισμό. Ενώ ο ραγιάς έχει γονατίσει και στις δύο περιπτώσεις για να σώσει το
τομάρι του. Οι προσπάθειες για ν’ αλλάξει το βιβλίο της ιστορίας δεν είναι
τυχαίες και σχετίζονται με το ίδιο θέμα.
Όταν σβήνουν τη γενοκτονία των
Αρμενίων, Ασσυρίων, των Ελλήνων για να μην υπάρξει έγκλημα κατά της
Ανθρωπότητας, διαπράττουν ένα έγκλημα ειρήνης, μια γενοκτονία μνήμης.
Διότι
ξέρουν ότι η μνήμη σχετίζεται με τον ηρωισμό, ενώ η λήθη με τον ραγιαδισμό.
Έτσι αυτή η διαμάχη είναι χαρακτηριστική της δράσης του γενοκτόνου.
Αν δεν
έχεις ιστορία, πώς να έχεις μέλλον; Αν δεν θυμάσαι τις θυσίες των δικών σου για
να είσαι ελεύθερος, πώς να επινοήσεις την αξία της ελευθερίας; Αν δεν ξέρεις
για τον Ελληνισμό, πώς να ξέρεις για τους Έλληνες;
Και εδώ είναι το θέμα του
ραγιαδισμού διότι δεν θέλει να υπάρχουν παραδείγματα αντίστασης. Έτσι
δηλώνοντας μέσω μετάφρασης από τα τουρκικά ότι υπάρχει μόνο και μόνο συνωστισμός
εκεί όπου υπήρξε η Μεγάλη Καταστροφή, δεν έχει ανάγκη να μιλήσει για Έλληνες
σαν τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή.
Στην ουσία θέλουν να μην υπάρχει στοιχείο
Ελληνισμού και παρουσιάζονται όλα μέσα σε ένα κοσμοπολίτικο μοντέλο δίχως ρίζες
όπου δεν υπάρχει καμία διαφορά, διότι ξέρουν ότι η διαφορά κάνει τη διαφορά. Κι
όπως δεν έχουν κανένα έργο να παρουσιάσουν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η
δουλεία είναι δουλειά και ότι το έργο δεν υπάρχει διότι μόνο αυτό αφήνει το
στίγμα του μέσα στην Ανθρωπότητα και το Χρόνο.
Ενώ η δουλειά σβήνει με την
κοινωνία που τη γέννησε δίχως κανένα ίχνος. Αυτή η ανυπαρξία είναι ο στόχος του
ραγιαδισμού διότι με αυτόν τον τρόπο, η τακτική είναι στρατηγική και η δεύτερη
είναι ανούσια. Όλα γίνονται για το προσωπικό συμφέρον, το ατομικό όφελος διότι
οι άλλοι δεν υπάρχουν σε αυτόν το κόσμο.
Έτσι σιγά-σιγά ο ραγιάς οδηγείται ν’
αγαπήσει τον πασά του μέσω του συνδρόμου της Στοκχόλμης αλλιώς δεν έχει πια
κανένα νόημα η ζωή του και βλέπει τον βάρβαρο ως ήρωα της φρίκης του για να
ζήσει μ’ ένα μοντέλο ισχυρού.
Νικος Λυγερος