Γραφει ο Ξενοφων γι' αυτα που ειδε και επαθε κατα την επιστροφη του απο την Περσια:
"Την Πέμπτη μέρα όμως, έφτασαν σένα βουνό που λέγεται Θηχης(Γενάρης του 400 π.Χ).Όταν ανεβηκαν οι πρώτοι στην κορυφή του έβγαλαν μεγάλες κραυγές: Θάλαττα - θάλαττα"
(Ξενοφών , Κυρού Ανάβασις)
Οι Μύριοι κατόπιν περνούν μέσα απο τη χώρα των Μακρώνων και στρατοπεδεύουν σε πολλά ορεινά χωριά, που δεν υπήρχε τίποτα το παράξενο, εκτός απο πολλά σμήνη μελισσών.
Όσοι απο τους στρατιώτες έτρωγαν απο τις κερήθρες έχαναν τα λογικά τους, εκαναν εμετό και δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι.
Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι σε αυτά τα χωριά της κοιλάδας της Ματσούκας(τα οποία αποκαλούσαν Χαψίν και Χαψίκιοϊ)φυτρώνει η ποντιακή Αζαλέα απο της οποίας τα άνθη οι μέλισσες τρέφονται και παράγουν μέλι:
Το μεθυστικό μέλι ή οπως το ονομάζει ο Στράβων το "μαινόμενον" μέλι ή το "παλαλόν" μέλι (Σαμουηλιδης 1985).
Μετά την Ζύγανα αναφέρει ο Ξενοφών στη "Κύρου Ανάβαση" "...Πάνω δεξιά τους, ήταν μια τοποθεσία δυσκολοπέραστη και προς τα αριστερά άλλος ποταμός.
Αυτόν έπρεπε να περασουν. Κι ήταν δασωμένος με δέντρα όχι χοντρά, αλλά πυκνά...και στρατοπέδευαν σε πολλά χωριά (χώρα Κολχων).
Μα δεν παραξενεύτηκαν με τίποτα άλλο απο όσα είδαν, μοναχά με ότι εδώ υπήρχαν παρά πολλές κυψελες. Και όσοι στρατιώτες έφαγαν κερήθρες όλοι έχασαν τα λογικά τους κι εκαναν εμετό..."