Μετα απο αυτό το τυπικό, που διεξαγόταν σε ατμόσφαιρα οικειότητας και ευθυμίας, ο πατέρα του γαμπρού ή ο ιερέας της ενορίας, αν παραβρισκόταν έβγαζε από κρυστάλλινη κασετίνα με κουφέτα τα δαχτυλίδια και τα περνούσε στα δάχτυλα των αρραβωνιασμένων.
Άλλες φορές, εμφανιζόταν η νύφη, κρατώντας δίσκο με βάζο και γλυκό του κουταλιού, κατά προτίμηση «μαστίχα».
Κάποιος απο την παρέα του γαμπρού, έπαιρνε, συνήθως, τον λόγο, που τον χρωμάτιζε με εύθυμες ιστορίες. Άλλες φορές, ο ιδιος ο πατέρας ή ο κηδεμόνας του γαμπρού δημιουργούσε φανταστικές σκηνές, για να μπει στη συνέχεια στο θέμα των αρραβώνων.
Παραθέτω αυτολεξεί μια τέτοια σκηνή αρραβώνα, στον οποίο παραβρέθηκα:
Μπήκε στο σαλόνι πρώτος ο πατέρας του γαμπρού, σαν να ήταν κατάπληκτος.
«Ποδεδίζω σας, λέει, δότε μεν έναν σκαμνίν ας κάθουμαι και να έρχουμαι ολίγον σον ηαυτόν μ'.
Σήτα έρχουμνες αδά σην γειτονίαν έσουν σκυλία αφορισμένα ερούξανε από πίσ' έμουν και χα έσκ' έτρωγαν εμάς.
Έναν χιλέμορφον κορτσόπον ένοιξεν την πόρταν να τερεί ντο θε να έν' και υλάζ'νε τα σκυλία. Είδε μας αχπαραμέντς και λέει μας: «Ελάτεν απέσ' πίνετε έναν νερον και δαβαίν' τα' αχπάραγμα έσουν».
«Καλόν και ευλοημένον ο λόγο σ', πουλί μ' , είπατεν, και εσέβαμεν σην αυλήν έσουν. ¨Εγκε μας νερόν και ρακόπον. Εγώ χαμάν εσέβα απέσ', εγροίξα την δουλείαν. Ο παιδάς εμουν εχτυπέθεν κατάκαρδα. Το παιδίν εμουν, γνωστικόν και χιλεπρόκοφτον, , και το κορίτσ'ν εσουν πα νόστιμον, πονόκαρδον και ευλογημένον φαίνεται. Άμα ράτα έρθεν ντο λές, αφέντα τ'οσπιτί; Ευτάμε έναν χαϊρλήν δουλείαν και ζευγαρώνομε τα πουλόπα ‘μουν και ο θεον πα να ευλοϊζ' ατα με την ευχήν του ποπά εμουν;».
Οφείλω να προσθέσω ότι οι αρραβώνες αυτοί έγιναν εδώ, στην Καλλιθέα(Αττικής). Ο νοσταλγός πατέρας θέλησε και στην Αθηνά να εφαρμόσει τα πάτρια έθιμα.
Γεώργιος Βαφειάδης(1882-1962)
Ήταν χημικός από την Τραπεζούντα- στο οινοποιείο του πατέρα του.
Μετα την ανταλλαγή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.