Για τον Βίκτωρα Σιβετίδη

Στα μισά του αιώνα μας ακούγονται για πρώ­τη φορά οι φωνές των Κιλκισιωτών στον χώρο της λογοτεχνίας. Το παράδοξο είναι ότι η πρώτη φωνή έρχεται από έναν Κιλκισιωτη της διασποράς. Πρόκειται για τον πολιτικό πρόσφυγα - εξόριστο στη Ρουμανία Βίκτορα Σιβετίδη.

Ο Βίκτορας Σιβετίδης, γεννημένος στο Τιβίκ του Καυκάσου, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922 - 1923 εγκαθίσταται και κατοικεί στην Πηγή Αξιούπολης. Παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση και μετά την απελευθέρωση καταδιώκεται και κατόπι καταλήγει στη Ρουμανία, όπου δημιουργεί το πρω­τότυπο έργο του, που, δυστυχώς, είναι άγνωστο στη χώρα μας.

Η ποίηση του Βίκτορα Σιβετίδη είναι διδαχτική. Με ζωντάνια καυτηριάζει και σατιρίζει εύστοχα, πρό­σωπα και καταστάσεις, χωρίς να θίγει. Το ύφος του είναι απλό και ανεπιτήδευτο και έχει μια οξύτατη αί­σθηση, που δεν μοιάζει με τους άλλους. Δανείζεται θέματα λαϊκά και από τη μυθολογία και τα σατιρίζει, χωρίς να τα εκχυδαΐζει. Είναι ο έμμε­τρος Αίσωπος του νομού Κιλκίς, με γνήσια ελληνι­κότητα, χωρίς απογόνους και μιμητές.
Κάνει την προδρομική του εμφάνιση με τη συλλογή «Με λόγια και χωρίς λόγια> στα 1950. Την ίδια αν­θρωπιστική και διδαχτική του ποίηση συνεχίζει και στις επόμενες συλλογές του:

«Το πρώτο ιχνογράφημα», 1961, «Ο ήλιος και το καντήλι», 1962, «Με το μύθο συντροφιά», 1964, «Θάλασσα», 1967, «Ο μαγικός καθρέπτης», 1969, «Ελιά», 1968, «Μύθοι και επιμύθια», 1972, «Νανου­ρίσματα ζώων», 1974, «Κατοχή και αντίσταση», 1973 - αναμνήσεις και αφηγήσεις.

Φόρης Παροτίδης