Τα προϊόντα αυτά ήταν λίγα και σε είδος και σε ποικιλία. Γι’ αυτό το
γάλα μετά το άρμεγμα μαζεύονταν μέσα σε ξύλινα ανοιχτόστομα
σκευή(καρσάνια) και το τοποθετούσαν σε ευάερο μέρος, οπότε τα λιπαρά
μαζεύονταν στην επιφάνεια και επέπλεαν. Μετά από 24 ώρες αφαιρούσαν το
στρώμα που επέπλεε(θόγαλαν) με την βοήθεια ενός ξύλινου σε σχήμα
φαρασιού σκευάσματος(κενές) και μαζευότανε μέσα σε ξύλινα
δοχεία(κοβλάκια), ενώ το υπόλοιπο γάλα το ζέσταιναν λιγο και με μαγιά
απο ξινισμένο γιαούρτι γινόταν γιαούρτι(μαντζούραν).
Αυτό που είχε συγκεντρωθεί στα κοβλάκια, όταν φυσικά ήταν μεγάλη η ποσότητα, το τοποθετούσαν μέσα σε κυλινδρικό ξύλινο σωληνοειδές δοχείο (δρουβάν) που κρεμόταν από την κορυφή του σπιτιού , σε οριζόντια θέση, και με ρυθμικές κινήσεις μαζεύονταν τα λιποσφαίρια και ετσι έπαιρναν το βούτυρο ,ενώ αυτό που παρέμενε ήταν το Ταν(Αριάνι).
Το γιαούρτι πάλι μαζευόταν μέσα σε τρίχινα σακούλια τα οποία τα τοποθετούσαν σε μια σκάφη με ελαφρύ κλίση, κάτω από μια επίπεδη πέτρα, ώστε με την πίεση να βγαίνουν τα υγρά στοιχεία(τσιοτσιούκ) , το υπόλοιπο το Υλιστόν, αφού το αλατίζανε, το πλάθανε σε μικρά κωνικά σκευάσματα(τσιορτάνια) και τα τοποθετούσαν σε μια σανίδα και τα έβγαζαν σε ευάερο μέρος ώστε να ξηραθούν.
Εννοείται ότι έπαιρναν κάποια μέτρα από τις γάτες και τα κοράκια(κορώνας), που έβρισκαν ευκαιρία και τα αποδεκάτιζαν.
Τα τσιορτάνια ήταν περιζήτητα στην αγορά της Τραπεζούντας, ιδιαίτερα τα κιτρινωπά, γιατί ήσαν περισσότερο λιπαρά, και γενικά χρησιμοποιούνταν σαν προσφάγι με το ψωμι, όπως γίνεται σήμερα με το τυρί.
Είδος τυριού ήταν και το φυτιλιάρ το μιντσίν, που αποτελούνταν από λωρίδες κασεριού, ανακατωμένα με τρίμα αλατισμένης μυζήθρας.
Αυτό το διατηρούσαν μέσα σε σακιά από δέρμα πρόβατου ή κατσικιού.
Βέβαια δεν ήταν σπάνιο , το γάλα που ήταν εκτεθειμένο να ξινίσει ή κάποιος περίεργος ποντικός να πέσει μέσα και να πνιγεί…
Αυτό που είχε συγκεντρωθεί στα κοβλάκια, όταν φυσικά ήταν μεγάλη η ποσότητα, το τοποθετούσαν μέσα σε κυλινδρικό ξύλινο σωληνοειδές δοχείο (δρουβάν) που κρεμόταν από την κορυφή του σπιτιού , σε οριζόντια θέση, και με ρυθμικές κινήσεις μαζεύονταν τα λιποσφαίρια και ετσι έπαιρναν το βούτυρο ,ενώ αυτό που παρέμενε ήταν το Ταν(Αριάνι).
Το γιαούρτι πάλι μαζευόταν μέσα σε τρίχινα σακούλια τα οποία τα τοποθετούσαν σε μια σκάφη με ελαφρύ κλίση, κάτω από μια επίπεδη πέτρα, ώστε με την πίεση να βγαίνουν τα υγρά στοιχεία(τσιοτσιούκ) , το υπόλοιπο το Υλιστόν, αφού το αλατίζανε, το πλάθανε σε μικρά κωνικά σκευάσματα(τσιορτάνια) και τα τοποθετούσαν σε μια σανίδα και τα έβγαζαν σε ευάερο μέρος ώστε να ξηραθούν.
Εννοείται ότι έπαιρναν κάποια μέτρα από τις γάτες και τα κοράκια(κορώνας), που έβρισκαν ευκαιρία και τα αποδεκάτιζαν.
Τα τσιορτάνια ήταν περιζήτητα στην αγορά της Τραπεζούντας, ιδιαίτερα τα κιτρινωπά, γιατί ήσαν περισσότερο λιπαρά, και γενικά χρησιμοποιούνταν σαν προσφάγι με το ψωμι, όπως γίνεται σήμερα με το τυρί.
Είδος τυριού ήταν και το φυτιλιάρ το μιντσίν, που αποτελούνταν από λωρίδες κασεριού, ανακατωμένα με τρίμα αλατισμένης μυζήθρας.
Αυτό το διατηρούσαν μέσα σε σακιά από δέρμα πρόβατου ή κατσικιού.
Βέβαια δεν ήταν σπάνιο , το γάλα που ήταν εκτεθειμένο να ξινίσει ή κάποιος περίεργος ποντικός να πέσει μέσα και να πνιγεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου