Ο εκδικητής - εσκιάς Χατζησεμεών αγάς

Ο εκδικητής — εσκιάς  Χατζησεμεών αγάς γεννήθηκε στο χωριό Ναρλίκ της Γάβζας του Πόντου. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας, στον οποίο οι Τούρκοι επέβαλαν να μην ομιλεί την ελληνική γλώσσα, αλλά την τουρκική, χωρίς καμιά πολεμική πείρα, οργάνωσε μια εστία αντιστασιακή κατά των Τούρκων, που έμελλε να καταστεί ο κυριότερος αντίπαλος τους στην περιοχή της Γάβζας, κατά την περίοδο 1720 με 1740.

Συνεχώς μαχόμενος με τους άνδρες του τους καταπιεστές των ελληνοορθοδόξων χριστιανών Τούρκους, κατόρθωσε να προκαλέσει με την πολεμική τακτική του σοβαρά προβλήματα στους ένοπλους του ντερέμπεη της περιοχής και τους υποχρέωσε να είναι πιο προσεκτικοί και πιο αν­θρώπινοι στη συμπεριφορά τους προς τους χριστιανούς.

Όταν τα αποσπάσματα του ντερέμπεη τρομοκρατούσαν  τους Έλληνες της περιοχής του, για να τους εξισλαμίσουν και να τους εκτουρκίσουν, ο Χατζησεμεών αγάς, παίρνοντας μαζί του λίγους συγχωριανούς του και σε συνεργασία με τους εσκιάδες — εκδικητές των γύρω από το χωριό του περιοχών, όπως τα χωριά Σερέφελι, Μαισλού, Ουμουρτσίκ, Τσιριχλί κ. ά., δημιουργούσε μια μικρή στην αρχή, αλλά αρκετά ευέλικτη ομάδα και άρχιζε τα αντίποινα κατά των μουσουλμάνων κατοίκων της επαρχίας Γάβζας.

Συγκρούστηκε πάρα πολλές φορές με ισχυρά αποσπάσματα Τούρκων και τους προξένησε σο­βαρές απώλειες, σε μια προσπάθεια να κρατήσει υψηλό το ηθικό των Ελλήνων, ώστε να μην ενδίδουν στις πιέσεις των Τούρκων για εξισλαμισμό.

Ήταν η πρώτη φορά, στις αρχές του 1720, που οι Τούρκοι συναντούσαν μια τέτοια αντίδραση των Ελλήνων στην περιοχή της Γάβζας και συγκεκριμένα στο χωριό Σερέφελι, όπου, αντιμετωπί­ζοντας εκατοντάδες ενόπλους του ντερέμπεη, ο Χατζησεμεών αγάς έκανε πλέον ανοιχτή επίθεση κατά μέτωπο εναντίον των Τούρκων και όχι όπως συνέβαινε μέχρι τότε ευκαιριακά και σε μια προσπάθεια αποφυγής των συγκρούσεων απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού.

Στη μεγάλη αυτή μάχη του Σερέφελι σκοτώθηκε και ένα από τα πλέον γενναία παλικάρια του, ο Κιάλ πασίν Γιουβάν (ο Γιάννης, ο γιος του φαλακρού). Ο θάνατος του παλικαριού αυτού συ­γκλόνισε τόσο τον αρχιεκδικητή Συμεών αγά όσο και τους συντρόφους του, γιατί ο Γιουβάν ήταν υπόδειγμα τολμηρού και γενναίου παλικαριού, που στις πιο κρίσιμες στιγμές μιας μάχης έδινε τα

πάντα για το νικηφόρο αποτέλεσμα απέναντι στον Τούρκο τύραννο. Η απώλεια του άφησε μεταξύ των εκδικητών αναπλήρωτο κενό. Όλοι όσοι τον γνώριζαν δέχθηκαν την είδηση του θανάτου του με μεγάλη θλίψη και αυτό όχι μόνον στην περιοχή του χωριού του, του Ναρλίκ, αλλά και σε ολόκληρη την επαρχία της Γάβζας, του Βεζίρ Κιοπρού και της Πάφρας.

Σε μια άλλη ενέργειά του ο Χατζησεμεών αγάς, στις αρχές του 1723, αφού υπο­λόγισε τις δυνάμεις και όλες τις δυνατότητες που είχε, επικοινώνησε με τον άλλο εκδικητή της περιοχής, τον Γαράνικολα και αφού συνένωσαν τις δυνάμεις τους, επιτέθηκαν σε μια φάλαγγα των Τούρκων, που κατευθυνόταν για επιθέσεις εναντίον των εκδικητών, που δρούσαν στο βουνό Γιουντάγ της Πάφρας και συγκεκριμένα γύρω από το χωριό Σιχλίχ, όπου υπήρχαν και δρούσαν αρκετοί εσκιάδες — εκδι­κητές, γιατί οι ένοπλοι του ντερέμπεη σε μια από τις επιχειρήσεις τους, στα χωριά αυτά είχαν συλλάβει μεγάλο αριθμό γυναικών και νεαρών κοριτσιών με σκοπό τη μεταφορά τους για πώληση στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής, στην Τρίπολη, τη Βεγγάζη και στα χαρέμια της Ανατολής.

Το 1725, ο Χατζησεμεών αγάς επιτέθηκε εναντίον μεγάλης δύναμης Τούρκων επάνω στη γέφυρα στο ποτάμι Ακ Τσάι (Ασπροπόταμος) της Γάβζας, που ενώνει το χωριό με τα χωριά Τάχνα (αρχαία Δάφνη) και το Γότσοον με το χωριό Αϊτογ- τού του Βεζίρ Κιοπρού. Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στην ξαφνική επίθεση των Ελλήνων, γιατί, καθώς βρίσκονταν επάνω στη γέφυρα, δεν μπορούσαν να διαφύγουν.

Ο Χατζησεμεών με τους άνδρες του, αφού εξουδετέρωσε τους ένοπλους Τούρ­κους, επιτέθηκε κατόπιν στα γύρω τουρκικά χωριά, οι κάτοικοι των οποίων γιόρ­ταζαν το μπαϊράμι και δεν περίμεναν τέτοια ξαφνική επίθεση Ελλήνων ανταρτών. Γνώριζαν ότι στην περιοχή τους υπάρχει για την προστασία τους ισχυρή δύναμη του τουρκικού στρατού και δύναμη ενόπλων του ντερέμπεη.

Οι Τούρκοι, ύστερα από μια πολυήμερη νηστεία (ραμαζάνι), κάθισαν γύρω από το τραπέζι και έτρωγαν. Η επίθεση των Ελλήνων τούς βρήκε να τρώνε. Μερικοί Τούρκοι, όταν άκουσαν τους πυροβολισμούς, πήραν έντρομοι τα παιδιά τους και ότι άλλο μπορούσαν και έτρεξαν να κρυφτούν και να σωθούν στην κοντινή ρεματιά.

Οι Έλληνες εκδικητές κάθισαν και έφαγαν από τα φαγητά των Τούρκων και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στα τουρκικά σπίτια, γιατί οι ένοπλοι του ντερέμπεη είχαν, προηγουμένως, επι­τεθεί εναντίον αθώων και αμάχων γε­ρόντων και γυναικόπαιδων στα γύρω ελληνικά χωριά, σκοτώνοντας Έλληνες και παίρνοντας αιχμαλώτους. Είχαν σκορπίσει οι ένοπλοι του ντερέμπεη τον θάνατο και την καταστροφή. Έπρεπε, επομένως, να τιμωρηθούν, ως αντίποι­να, για τα εγκλήματά τους. Αυτός, άλ­λωστε, ήταν ο σκοπός ύπαρξης των Ελ­λήνων εκδικητών — εσκιάδων. Έπρεπε να βάλουν λίγο μυαλό στους Τούρκους εγκληματίες.

Αυτός ήταν ο μεγάλος εκδικητής Χατζησεμεών αγάς, το παλικάρι από το χωριό Ναρλίκ της Γάβζας του Πόντου, που αποτελούσε το φόβητρο για τους Τούρκους, σε όλη την περίοδο δράσης του, από το 1720 μέχρι το 1740.

Γιώργος Αντωνιάδης 

Οικονομολόγος-Συγγραφέας

Νέα Πάφρα Σερρών

Πηγη: Περιοδικο΄"ΠΟΝΤΙΑΚΑ"