Απο 'δω και πέρα τι κάνουμε;

Από 'δω και πέρα τι κάνουμε; Είναι η ερώτηση — επι­πολαιότητα των ατόμων που δεν διδάχτηκαν και δεν δι­δάσκονται από την ιστορία. Διερωτώνται και επιβάλλουν την ερώτησή τους και στους άλλους, γιατί αγνοούν ότι δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει σωστά από εδώ και πέρα, αν δεν γνωρίζει τι προηγήθηκε για να φτάσει η κατάσταση στην Ελλάδα στη σημερινή οικτρή της πραγματικότητα.

Κανείς δεν αναφέρει στις τηλεοπτικές συζητήσεις ή στα άρθρα στις εφημερίδες τα όσα με πολλή σοβαρότητα και ιδιαίτερο στόμφο έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμαν­λής Α' για την ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συ­ναλλαγών), την ΟΚ (Οικονομική Κοινότητα), την ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα), την EE (Ευρωπα­ϊκή Ένωση), (ποιοι χρησιμοποιούν πολλά ονόματα, αλή­θεια!).

Κανείς δεν μιλάει για τα προηγούμενα ευρωπαϊκά δά­νεια, που τα πληρώνουν ακόμη οι Έλληνες, για τα δάνεια για την αποκατάσταση των προσφύγων (την οποία πλή­ρωσαν πανάκριβα οι πρόσφυγες — δηλαδή οι γονείς μας — με το αίμα και τον ιδρώτα τους), για τα δάνεια που έκαναν οι δικτάτορες και τα πρόσφεραν μποναμά στους ξύπνιους για να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα.

Και για τα πολύ πρόσφατα, που δεν μπορεί να ξεχά­στηκαν, όπως είναι τα δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004, για τις εκδηλώσεις για τα «2.300 χρόνια της Θεσσαλονίκης», το 1984, για τα άχρηστα σίδερα με τα οποία γέμισαν την περιοχή της Θεσσαλονίκης κάποιοι ξύπνιοι για τη «Θεσ­σαλονίκη — Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» το 1997 και δεν έκαναν κανένα έργο ουσίας ... κτλ... κτλ. Για όλα αυτά κανείς δεν λογοδότησε, κανείς δεν πήγε στη φυλακή.

Αυτά είναι ιστορία, τώρα τι κάνουμε; Αλλά αυτό που πρέπει να κάνει η Ελλάδα σήμερα συνδέεται άμεσα με αυτό που έγινε χθες. Πώς θα λυθούν σημερινά προβλή­ματα, αν δεν μελετηθούν τα χθεσινά λάθη και οι χθεσινές κλοπές του δημόσιου χρήματος; Γιατί εξαρτήθηκε η Ελ­λάδα πάλι τόσο πολύ από τους ξένους; Γιατί ξαναστήθηκαν τα συσσίτια, όπως το 1922 — 1923, και το 1941 - 1946;

Αν δεν γνωρίζει κάποιος την ιστορία, πώς θα ξέρει τι έφταιξε και ποιοι έφταιξαν, για να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη και να μην αφήσει στους ξύπνιους να επαναλάβουν τις απάτες και κλεψιές του μακρινότερου, αλλά και του πολύ πρόσφατου παρελθόντος;

Μετά τον β' παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο, η Ελλάδα βγήκε κατεστραμμένη και οι «σύμμαχοι» της την άφησαν να κλαίει τους ανθρώπους της, ενώ οι ίδιοι κατάκλεβαν τα πλούτη της, πουλώντας της πανάκριβο οπλι­σμό, για να αντιμετωπίσει, στην αρχή τους προαιώνιους βόρειους εχθρούς Βουλγάρους και Σλάβους και στη συ­νέχεια τον προαιώνιο εχθρό Τούρκο.

Οι απλοί Έλληνες μάθαιναν για τη μεγάλη κλοπή του Σχεδίου Μάρσαλ, αλλά δεν έκαναν τίποτε, γιατί —μάλλον — πίστευαν πως θα έρθουν και καλύτερες μέρες. Οι καλύτερες μέρες, που περίμεναν, ήρθαν, πραγματικά, στη δεκαετία του 1950, για τους αετονύχηδες, όμως, που πλούτισαν και από το Σχέδιο Μάρσαλ, ενώ τα παιδιά των απλών Ελλήνων αναγκάζονταν να πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης ή να ζήσουν στην ... πατρίδα μέσα στην ανέχεια.

Την 1 Ιανουαρίου 1981, μετά από διαπραγματεύσεις που άρχισαν στις 8 Ιουνίου του 1959 με την τότε ΕΟΚ, «εισήλθομεν εις την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν», γιατί ως χώρα «ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως έλεγε ο συχωρεμένος Κων­σταντίνος Καραμανλής Α'. Η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση χαιρετίστηκε με τυμπανοκρουσίες, αφού η χώρα έμπαινε στην τροχιά της ανάπτυξης και της προόδου, με τα δισεκατομμύρια που θα «εισέρεαν» από τους Ευρωπαίους. Ηταν, πλέον, βέβαιο ότι οι Έλληνες και οι άλλοι Ευρωπαίοι θα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια! Η περιβόητη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών, που αποτελούσε λύση των μεγάλων οικονομικών προβλη­μάτων, τους χαντάκωσε. Ως και η ΔΕΗ — πού να το φα­νταστεί κανείς! — κατάντησε προβληματική!

Για να βγει η χώρα από την κρίση, πρέπει να προχω­ρήσει στην ανάπτυξη, λένε. Πώς θα αναπτυχθεί η χώρα με τις κλοπές — περικοπές των μισθών και των συντάξεων και τον περιορισμό σε πολύ χαμηλά επίπεδα της αγοραστι­κής δύναμης της πλειοψηφίας των Ελλήνων; Πώς θα γί­νει ανάπτυξη, όταν οι τράπεζες δεν έχουν χρήμα (να πάνε τους τραπεζίτες για ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια!), για να δανείσουν! Όταν είχαν (...), πριν από μερικά χρόνια, πάλι οι παραγωγικές, λεγόμενες, τάξεις κατήγγειλαν τις τράπεζες για πολύ ακριβό χρήμα. Η μικρή αποταμίευση, από Μεσσίας που θα έσωζε κατά τη δεκαετία του 1960, συμβάλλοντας στην παραγωγική διαδικασία, έγινε από τις τράπεζες αποδιοπομπαίος τράγος, γιατί, τάχα, αποτε­λούσε τροχοπέδη στην ανάπτυξη, και δεν τη δέχονταν οι τράπεζες, απαιτώντας, μάλιστα, «φύλακτρα» για τις μικρές αποταμιεύσεις, αντί να δίνουν κάποιον τόκο. Αν αξιοποι­ούνταν τα δεκάδες χιλιάδες ακίνητα που έχει στην κατοχή της, από κατασχέσεις, κάθε τράπεζα, θα μπορούσε να λυθεί ένα μέρος του προβλήματος. Αντί για αυτό, ο Γεώργιος Παπανδρέου Β' πήρε το πρώτο δάνειο και το πρόσφερε μποναμά στις τράπεζες, γιατί τον στήριξαν! Στηρίγματα του δικομματικού συστήματος αποτελούν και όλοι αυτοί που βγάζουν δισεκατομμύρια σε ξένες τράπεζες.

Μέσα σε τριάντα χρόνια από τότε που «εισήλθομεν εις την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν» έφτασε η χώρα να ζητιανεύει από τα αφεντικά της Ευρώπης, τους Γάλλους και τους Γερμανούς, και οι εκκλησίες και άλλοι φιλάνθρωποι να ξαναστήνουν συσσίτια, για να μην πεθάνουν κάποιοι Έλ­ληνες από την πείνα.

Για αυτήν την πραγμα­τικότητα δεν μιλάει κανείς σήμερα. Οι καθημερινές ανιαρές και ανεύθυνες συ­ζητήσεις στην τηλεόραση αφορούν το μνημόνιο, τους αντιπροσώπους της τρόικας και τους ελέγχους και τις υποδείξεις τους πώς θα μειώσουν ακόμη περισσότερο το μεροκά­ματο και τη σύνταξη των απλών Ελλήνων, πότε θα πάρει η Ελλάδα την τάδε δόση του δανείου, που καθεμιά την σπρώχνει ακόμη βα­θύτερα στην εξαθλίωση και στην υποταγή στους Γάλλους και τους Γερμανούς, τα αφεντικά της Ευρώπης, τι γίνεται με το Πι Ες Αι (PSI)—αλήθεια, τι είναι αυτό; — κ. τ. λ. κ. τ. λ..

Δεν κάνουν καθόλου λόγο για τα δισεκα­τομμύρια της Ευρώπης (που τα πλήρωσαν οι απλοί άνθρωποι της Ευρωπαϊκής Ένω­σης), που φαγώθηκαν από τους ξύπνιους, οι αξιότιμοι δημοσιογράφοι και οι πολιτι­κοί και οι οικονομολόγοι και όλοι οι άλλοι, που παίζουν το παιχνίδι εκείνων που κάνουν σήμερα περιουσίες εκατομμυρίων, όπως έκα­ναν κατά τη γερμανική κατοχή, 1941-1944, οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι.

Συχνά ακουγόταν ότι η Ελλάδα δεν «απορρόφησε τα κονδύλια» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εκτέλεση έργων και, έτσι, χάνονταν εκεί­να τα χρήματα ή επιβάλλονταν στη χώρα μας βαρύτατα πρόστιμα, παρμένα πάλι από τον ιδρώτα και το αίμα των απλών Ελλήνων.

Κανένας δεν μιλάει για τους φταίχτες της μη απορρόφησης, κανένας δεν ζητάει να μάθει πού διατέθηκαν τα κονδύλια της Ευρωπαϊ­κής Ένωσης, για να μην συνεχιστούν οι ίδιες κομπίνες και σήμερα.

Οι σοβαροφανείς οι­κονομολόγοι και δημοσιογράφοι δεν λένε λέξη για το πώς θα παράγει η Ελλάδα βα­σικά προϊόντα, ανταγωνιστικά απέναντι στα ξένα, πώς θα σταματήσουν οι ανεξέλεγκτες αθρόες εισαγωγές προϊόντων που παράγει η Ελλάδα.

Δεν τα γνωρίζουν αυτά; Τα γνωρίζουν και τα παίζουν στα δάχτυλα! Τα γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, αλλά η εξάρτησή τους από τους οικονομικά ισχυρούς, ντό­πιους και ξένους, των οποίων τα συμφέροντα υπηρετούν, τους κάνει να φαίνονται ανενη­μέρωτοι, άσχετοι, ανίκανοι να καταλάβουν και τα πιο απλά πράγματα.

Όσοι πίστεψαν στην «Ευρώπη των λαών και της προόδου» έχουν οικτρά διαψευστεί, όχι γιατί μια τέτοια ένωση είναι κακή, αλλά γιατί και την ένωση αυτή κάποιοι ισχυροί τη θέλουν δική τους και τους άλλους τους θέ­λουν κορόιδα να πληρώνουν!

Οι απλοί άνθρωποι της Ευρώπης μπο­ρούν να πάνε μπροστά με δημοκρατία, χωρίς κηδεμόνες και κλέφτες ηγέτες. Όλες οι χώρες έχουν ανεξάντλητες πλουτοπαρα­γωγικές πηγές. Και η Ελλάδα πάρα πολλές. Και μπορούν να ανακαλυφθούν και άλλες, φτάνει να αποτινάξουν από πάνω τους τους εκμεταλλευτές τους, είτε είναι πρώην(;) ναζι­στές είτε Εβραίοι σιωνιστές είτε άλλα ευρω­παϊκά λουλούδια (τσιτσέκια, ιστέ!).

Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας