Τον θυμάμαι ακόμη να δουλεύει τα σιδερικά του, κάτω από ένα μεγάλο υποστεγο, διπλα
στο σπίτι του, με μια μουτζουρωμένη ποδιά και μαυρισμένες τις παλάμες του.
Πήγα να μου βγάλει ένα δόντι που μέρες το κουνούσα και το κουνούσα, για να το βγάλω μόνη μου, όμως εκείνο επέμενε και με τυραννούσε.
-"Δέβα σον Παύλον πουλόπο μ' μη φοάσαι", μου είπε η μάνα μου και εγώ νίκησα τον φόβο και πήγα.
-"Ντο θέλτ'ς Παρθενίτσα;" μου είπε, αλλά εκείνος ήξερε τι σήμαιναν αυτού του είδους οι επισκέψεις και σκουπίζοντας πρόχειρα τα χέρια του στην ποδιά του, προχώρησε προς το μέρος μου.
-"Θείο,λαΐσκεται το δοντ'ιμ και"...
-"Καλά, καλά, είπε".
Προχώρησε ,πήγε σ' ένα ραφακι, πηρε την τανάλια του και ήρθε κοντά μου.
Εγώ έτρεμα. Το κατάλαβε...
-"Μη φοάσαι. Άνοιξον το στόμα σ',ας τερώ ατο".
Εκείνο σε μια πέτσα κρεμόταν.
-"Άνοιξον, άνοιξον καλά το στόμα σ'... "και ώσπου να το καλοανοιξω, κρατουσε ήδη την τανάλια και το δόντι μου μπροστά στα μάτια μου.
-"Ατοχαααα! Ατό έτον... "Εγώ κοίταζα αποσβολωμένη.
-"Φτύσον, μου είπε". Εφτυσα, αλλα μόλις που μάτωσε λιγο, αφου ήδη ήταν μισοβγαλμένο.
Πήγα κουτσοδόντα και χαρούμενη στο σπίτι και κείνο το βράδυ κοιμήθηκα ήσυχη σαν πουλακι, χωρις πια να ποναω. Απο τότε τον αγαπούσα πολυ. Βεβαια ο οδοντογιατρός μας έβγαζε πολλές φόρες το γερό το δόντι αντί το πονεμένο.
Ξαναπήγαινε ο "δυστυχής παθών" και τότε ο Παύλον έλεγε με σοβαρότητα.
-"Ευλογημένε, εγώ κουσούρ' κι έχω, ατό το δοντ' έδειξες με ατό εξέγκα".
Βέβαια το βράδυ στο καφενείο, όπου τα κουτσόπινε με φιλους , τα έλεγαν και γελούσαν. Κανένας όμως δεν θύμωνε. Ηταν καλός και δεν μπορούσες να θυμώσεις μαζί του.
Ηταν και πολύ καλός πατριώτης. Εννοώ καλός Σανταίος. Η Αργυρώ Κουφατζή-Ιωσηφίδου από την Βεργίνα (Πάρπες) Ημαθίας, μια σεβαστή γερόντισσα, που έχει μερικά χρόνια που πέθανε, μου έλεγε για τον Παύλο:
-"Τα πρώτα χρόνια όταν κάναμε το μνημοσυνο(1968) στην Παναγία Σουμελά εμείς οι Σαντέτ', ο Παύλον εκοβάλ'νενας σο χωρίον κοκκία και σουσάμα και έδιν'νεν και παράδας". Τον θεωρουσε, έναν από τους Σανταίους που βοηθούσαν με μεγάλη προθυμία.
Ένα άλλο περιστατικό που θυμάμαι από τον Παύλο ,ήταν όταν πάντρεψε την εγγονή του. Κουμπάρος ήταν ο ανιψιός μου ο Τριαντάφυλλος Αγγελίδης (τη Χαπιάρ). Έτσι ήρθα κι εγώ στον γάμο με την οικογένεια μου. Ο γιος μου ,παιδί στα 16 βρήκε ευκαιρία και χόρευε με την ψυχή του.
Ο Παύλον,τον είδε να χορεύει τόσο καλά τα ποντιακά, ενθουσιάστηκε, τον πλησίασε και του λέει: -"Εσύ παιδόπον όταν θα 'υναικιείς, τα ρακία και τα κρασία απ'εμέν θα είναι".
Πέρυσι ο γιος μου παντρεύτηκε, αλλά την παραμονή του γάμου θυμήθηκε την υπόσχεση του Παύλονος.
-"Μάνα ,μου είπε, εκείνος ο θειος από το χωριό που θα μας έδινε τα κρασία και τα ρακία, ζει;".
-"Όχι, πουλακι μου, του είπα, άργησες να παντρευτείς, δεν μπορούσε να σε περιμένει".
Έτσι ξαναθυμήθηκα τον Παύλον τον Σιδεράν, οπως τον λέγαμε στο χωριό.
Πήγα να μου βγάλει ένα δόντι που μέρες το κουνούσα και το κουνούσα, για να το βγάλω μόνη μου, όμως εκείνο επέμενε και με τυραννούσε.
-"Δέβα σον Παύλον πουλόπο μ' μη φοάσαι", μου είπε η μάνα μου και εγώ νίκησα τον φόβο και πήγα.
-"Ντο θέλτ'ς Παρθενίτσα;" μου είπε, αλλά εκείνος ήξερε τι σήμαιναν αυτού του είδους οι επισκέψεις και σκουπίζοντας πρόχειρα τα χέρια του στην ποδιά του, προχώρησε προς το μέρος μου.
-"Θείο,λαΐσκεται το δοντ'ιμ και"...
-"Καλά, καλά, είπε".
Προχώρησε ,πήγε σ' ένα ραφακι, πηρε την τανάλια του και ήρθε κοντά μου.
Εγώ έτρεμα. Το κατάλαβε...
-"Μη φοάσαι. Άνοιξον το στόμα σ',ας τερώ ατο".
Εκείνο σε μια πέτσα κρεμόταν.
-"Άνοιξον, άνοιξον καλά το στόμα σ'... "και ώσπου να το καλοανοιξω, κρατουσε ήδη την τανάλια και το δόντι μου μπροστά στα μάτια μου.
-"Ατοχαααα! Ατό έτον... "Εγώ κοίταζα αποσβολωμένη.
-"Φτύσον, μου είπε". Εφτυσα, αλλα μόλις που μάτωσε λιγο, αφου ήδη ήταν μισοβγαλμένο.
Πήγα κουτσοδόντα και χαρούμενη στο σπίτι και κείνο το βράδυ κοιμήθηκα ήσυχη σαν πουλακι, χωρις πια να ποναω. Απο τότε τον αγαπούσα πολυ. Βεβαια ο οδοντογιατρός μας έβγαζε πολλές φόρες το γερό το δόντι αντί το πονεμένο.
Ξαναπήγαινε ο "δυστυχής παθών" και τότε ο Παύλον έλεγε με σοβαρότητα.
-"Ευλογημένε, εγώ κουσούρ' κι έχω, ατό το δοντ' έδειξες με ατό εξέγκα".
Βέβαια το βράδυ στο καφενείο, όπου τα κουτσόπινε με φιλους , τα έλεγαν και γελούσαν. Κανένας όμως δεν θύμωνε. Ηταν καλός και δεν μπορούσες να θυμώσεις μαζί του.
Ηταν και πολύ καλός πατριώτης. Εννοώ καλός Σανταίος. Η Αργυρώ Κουφατζή-Ιωσηφίδου από την Βεργίνα (Πάρπες) Ημαθίας, μια σεβαστή γερόντισσα, που έχει μερικά χρόνια που πέθανε, μου έλεγε για τον Παύλο:
-"Τα πρώτα χρόνια όταν κάναμε το μνημοσυνο(1968) στην Παναγία Σουμελά εμείς οι Σαντέτ', ο Παύλον εκοβάλ'νενας σο χωρίον κοκκία και σουσάμα και έδιν'νεν και παράδας". Τον θεωρουσε, έναν από τους Σανταίους που βοηθούσαν με μεγάλη προθυμία.
Ένα άλλο περιστατικό που θυμάμαι από τον Παύλο ,ήταν όταν πάντρεψε την εγγονή του. Κουμπάρος ήταν ο ανιψιός μου ο Τριαντάφυλλος Αγγελίδης (τη Χαπιάρ). Έτσι ήρθα κι εγώ στον γάμο με την οικογένεια μου. Ο γιος μου ,παιδί στα 16 βρήκε ευκαιρία και χόρευε με την ψυχή του.
 |
| Στα τσίπουρα του Παύλου (Στην άκρη αριστερά διακρίνεται ο Παύλος) |
Ο Παύλον,τον είδε να χορεύει τόσο καλά τα ποντιακά, ενθουσιάστηκε, τον πλησίασε και του λέει: -"Εσύ παιδόπον όταν θα 'υναικιείς, τα ρακία και τα κρασία απ'εμέν θα είναι".
Πέρυσι ο γιος μου παντρεύτηκε, αλλά την παραμονή του γάμου θυμήθηκε την υπόσχεση του Παύλονος.
-"Μάνα ,μου είπε, εκείνος ο θειος από το χωριό που θα μας έδινε τα κρασία και τα ρακία, ζει;".
-"Όχι, πουλακι μου, του είπα, άργησες να παντρευτείς, δεν μπορούσε να σε περιμένει".
Έτσι ξαναθυμήθηκα τον Παύλον τον Σιδεράν, οπως τον λέγαμε στο χωριό.
Φιλόλογου-Συγγραφέως
Μάης 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου