Το χωριό Γουλιτσιάντων (ή Γλιτσιάντων)

Το χωριό αυτό ήταν κατοικημένο παλαιόθεν από Ελληνικό πληθυσμό, και είχε άλλη ονομασία. Ύστερα απ' την άλωση οι κάτοικοι του χωριού αυτού αδιαφόρησαν να κα­ταφύγουν στη Σάντα και ανέμεναν το  μοιραίο.

 Ότε κατέφθασαν οι Τούρ­κοι  και   τούς   πρότειναν το  δίλημμα: Ή   θ ά   τουρκέψετε   ή θα σας  σφάξουμε  ,  αυτοί   πρόβαλαν  αντίσταση, άρπαξαν τα όπλα τους και χτυπήθηκαν στα γερά με τούς Τούρκους.

Αφού σκότωσαν εκατοντάδες Τούρκους σκοτώθηκαν κι αυτοί, και από   τότε οι Τούρκοι ονόμασαν το χω­ριό Γουλιτσάντων(σ.σ. ή Γλιτσιάντων) από το Γουλίτσ   ή Κουλίτσ (σπάθη), δηλ. χωριό παρμένο με τη σπάθη. Βρέθηκαν όμως τότε και μερικοί που αλλαξοπίστησαν απ' τη δειλία τους. Θα πει όμως κανείς:   Γιατί  να  υποθέσουμε πως  οι κάτοικοι του χωριού αυτού ήσαν Έλληνες και όχι Αρμένιοι;

 Να γιατί: Οι Αρμένιοι πού εγκαταστάθηκαν στον Πόντο κατά την  εποχή των  Κομνηνών θεωρού­σαν τον εαυτό τους υποδεέστερο των ιθαγενών Ελλήνων και φαντάζονταν πως είναι υπόδουλος λαός, σαν τέτοιοι δε πού ήσαν ποτέ δεν έδειξαν τόλ­μη μπροστά σε κανέναν κίνδυνο  και μόλις αισθάνθηκαν την πρώτη τούρκικη πίεση τούρκεψαν.

Απεναντίας οι Έλληνες του Πόντου θυμόνταν τα περα­σμένα τους μεγαλεία που  τους ενέπνεαν τόλμη και τους φανάτιζαν εναντίον του κατακτητή Τούρκου  και σαν τέτοιοι -που ήσαν οι κάτοικοι του χωριού Γουλιτσάντων πρόβαλαν αντίσταση, σκοτώσανε και σκοτωθήκανε.

 Το παρά­δειγμα λοιπόν του χωριού Γουλιτσάντων μας  αποδεικνύει πως όλα τα με τούρκικη ονομασία χωριά του Πόντου ήσαν κατοικημένα μόνο από Έλληνες στην εποχή των Κομνηνών και πιο μπροστά,   τα δε με Αρμένικη ονομασία χωριά ήσαν κατοικημένα από Αρμένιους που παραμείναν εκεί και ταύρκεψαν. Για τα με ελληνική ονομασία  χωριά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήσαν κατοικημένα αποκλειστικά από Έλληνες.

Από αυτά πού εκθέσαμε βγαίνει τo συμπέρασμα ότι οι Αρμένιοι μετά την άλωση δεν κουνήθηκαν πουθενά, γιατί  η δειλία τους και η αντιπάθεια τους προς το έθνος μας δεν τους επέτρεψαν ν' ακολουθήσουν τους Έλληνες στη φυγή τους και παραμείναν στα χωριά τους, όπου και τούρκεψαν.

Πολύ λίγοι  Αρμένιοι σώθηκαν τότε απ' τη μπόρα του εκτουρκισμού, τους οποίους και είχαμε  στον Πόντο ως τα τελευταία χρόνια.

Μιλτιάδης Νυμφόπουλος

"ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ"

Δράμα 1953