Μαρτυρια ενος προσφυγα

"Έβλεπα από το παράθυρο που μετέφεραν τους Ρωμιούς από το διοικητήριο προς το σχολείο. Τότε ακούστηκε μια πιστολιά και στη συνέχεια και άλλες. Φαινεται ότι ήταν το σύνθημα και άρχισαν να ρίχνουν στο ψαχνο. Δεν άντεξα και πήγα μέχρι το κρεβάτι μου. Εκλεισα τα αυτιά μου , για να μην ακουω. Επειτα αποκοιμήθηκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Την επόμενη πήγα στο παράθυρο και είδα νεκρούς που τους μετέφεραν με τα καρα. Ηταν ένα πρωινό τον Ιουνη του 1920 στο Καβακ της Σαμψούντας και πήγαινα τότε τρίτη δημοτικού".
Ο Κυριάκος Ποιμενιδης, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είναι σήμερα 88 χρόνων και ζει στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Καθως διηγείται η συγκίνηση τον κυριευει. Γεννημένος στο Καβακ, αναγκάστηκε μετά την γενοκτονία να φύγει από εκει και να φτάσει βαδίζοντας επί δυο συνεχείς μήνες-στο Κορκσιν, όπως του ειχαν διαμηνύσει οι «τσανταρμαδες», δηλαδή οι Τουρκοι χωροφύλακες.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών άρχισε η οδύσσεια του ανά τον κοσμο. Καραμαν, Μαρασι, Αντιόχεια, Χαλεπιο, Τρίπολη και από κει με το καράβι στο Μεσολλογγι. Ομως και στην Ελλάδα η οδύσσεια θα συνεχιστεί. Το 1964 αφού πέρασε στο Αίγιο, τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, το Καταχλωρο και τα Σέρβια, θα μπορέσει να αγοράσει ένα οικόπεδο στον Εύοσμο όπου και τον συναντήσαμε..

Νίκος Οικονόμου

Εφημ. «Αγγελιοφόρος»