Είναι μακρύ μανικωτο φόρεμα και αποτελείται από ένα φύλλο πίσω στην πλάτη και μπροστά με κατακόρυφο κόψιμο χωρίζεται σε δυο φυλλα. Τα δυο πλαϊνά είναι ελεύθερα κάτω από τον μηρό.
Ήταν φοδραρισμένη με λεπτό πανί και κούμπωνε μπροστά, κάτω από το στήθος με πολλα μικρά κουμπάκια.
Ένα μεταξωτό ή χρυσό σιρίτι πλαισίωνε περιγραμμικα ολόκληρο το ρούχο. Παράλληλα με το σιρίτι έμπαινε στις παρυφές του ρούχου μεταξωτό γαϊτάνι στην απόχρωση του υφάσματος της ζουπουνας και απ’ αυτό το γαϊτάνι γίνονταν οι θηλιές για τα κουμπιά και οι διακοσμητικές θηλιτσες γύρω από την λαιμοκοψη.
Τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή της νυφικής και γιορτινής ζουπουνας ήσαν συνήθως:
Α.Η Μουαρά , μεταξωτό μονόχρωμο ή ζακάρ.
Β. Το Σεβαϊν, χρυσοΰφαντο μεταξωτό με ενυφασμένα χρυσά σχέδια(φυτά, λουλούδια, πουλιά).
Γ. Το Κουτνίν, το σατέν με τις πολύχρωμες ρίγες.
Δ.Το Γουμάσ’, μεταξωτό ύφασμα.
Ε. Η Κατιφά, βελούδο μονόχρωμο ή με σχέδια.
Από «σεβαϊν και «μουαρά» σε χρώμα ιβουαρ ή λευκό έραβαν τα νυφικά. Τα αλλά υφάσματα τα χρησιμοποιούσαν για τις γιορτινές ζουπούνες.
Για τις καλοκαιρινές ζουπούνες στην Σαντά χρησιμοποιούσαν φτηνά υφάσματα όπως η «μάνουσα», βαμβακερό ύφασμα, η «πασμά»,το τσίτι(μαντίλα) και η φανέλα..
Τις καθημερινές τις φορεσιές τις έραβαν με τα χέρια οι ίδιες οι νοικοκυρές.
Υπήρχαν και επαγγελματίες ράπτριες για πιο επιμελημένο ράψιμο όπως, η Κορώνα στο Πιστοφάντων, η Ανθούλα Τσανέκ στο Πινατάντων και η Χονάρα στο Ισχανάντων.Η ραπτομηχανή εμφανίζεται στη Σαντά μετα το 1900.
Τα χρώματα για τις νέες ήσαν ανοιχτά , χαρούμενα, χτυπητά όπως κίτρινο, χρυσαφί, λαχανί, γαλάζιο και ανοιχτό κόκκινο.
Για τις ενήλικες μελιτζανί, μπλε , σκούρο πράσινο, καφέ.
Για τις ηλικιωμένες σκούρο μπλε ή ασπρόμαυρο.
Στη Σαντά συνήθιζαν να φοράνε δυο και τρεις ζουπούνες την μια επάνω στην άλλη, αλλά με διαφορετικό χρώμα και μακρός η κάθε μια.
Σε διαφορετικό βάθος ήταν και το άνοιγμα μπροστά στο στήθος . Έτσι όταν τις φορούσαν φαίνονταν στον ποδόγυρο και στο στήθος δυο και τρεις διαφορετικοί χρωματισμοί , σαν φάσες.
Η συνήθεια οφείλεται ίσως στο πολύ κρύο που έκαμνε εκει ή και στην γυναικεία φιλαρέσκεια.
Την νυφιάτικη ζουπούνα την φορούσαν μέχρις ότου αποκτούσαν δυο-τρία παιδια και μόνο στους γάμους ή όταν έρχονταν ο αντρας από την ξενιτιά.
Η ζουπούνα φοριόταν πάνω από το καμισ’.
Santeos
Ήταν φοδραρισμένη με λεπτό πανί και κούμπωνε μπροστά, κάτω από το στήθος με πολλα μικρά κουμπάκια.
Ένα μεταξωτό ή χρυσό σιρίτι πλαισίωνε περιγραμμικα ολόκληρο το ρούχο. Παράλληλα με το σιρίτι έμπαινε στις παρυφές του ρούχου μεταξωτό γαϊτάνι στην απόχρωση του υφάσματος της ζουπουνας και απ’ αυτό το γαϊτάνι γίνονταν οι θηλιές για τα κουμπιά και οι διακοσμητικές θηλιτσες γύρω από την λαιμοκοψη.
Τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή της νυφικής και γιορτινής ζουπουνας ήσαν συνήθως:
Α.Η Μουαρά , μεταξωτό μονόχρωμο ή ζακάρ.
Β. Το Σεβαϊν, χρυσοΰφαντο μεταξωτό με ενυφασμένα χρυσά σχέδια(φυτά, λουλούδια, πουλιά).
Γ. Το Κουτνίν, το σατέν με τις πολύχρωμες ρίγες.
Δ.Το Γουμάσ’, μεταξωτό ύφασμα.
Ε. Η Κατιφά, βελούδο μονόχρωμο ή με σχέδια.
Από «σεβαϊν και «μουαρά» σε χρώμα ιβουαρ ή λευκό έραβαν τα νυφικά. Τα αλλά υφάσματα τα χρησιμοποιούσαν για τις γιορτινές ζουπούνες.
Για τις καλοκαιρινές ζουπούνες στην Σαντά χρησιμοποιούσαν φτηνά υφάσματα όπως η «μάνουσα», βαμβακερό ύφασμα, η «πασμά»,το τσίτι(μαντίλα) και η φανέλα..
Τις καθημερινές τις φορεσιές τις έραβαν με τα χέρια οι ίδιες οι νοικοκυρές.
Υπήρχαν και επαγγελματίες ράπτριες για πιο επιμελημένο ράψιμο όπως, η Κορώνα στο Πιστοφάντων, η Ανθούλα Τσανέκ στο Πινατάντων και η Χονάρα στο Ισχανάντων.Η ραπτομηχανή εμφανίζεται στη Σαντά μετα το 1900.
Τα χρώματα για τις νέες ήσαν ανοιχτά , χαρούμενα, χτυπητά όπως κίτρινο, χρυσαφί, λαχανί, γαλάζιο και ανοιχτό κόκκινο.
Για τις ενήλικες μελιτζανί, μπλε , σκούρο πράσινο, καφέ.
Για τις ηλικιωμένες σκούρο μπλε ή ασπρόμαυρο.
Στη Σαντά συνήθιζαν να φοράνε δυο και τρεις ζουπούνες την μια επάνω στην άλλη, αλλά με διαφορετικό χρώμα και μακρός η κάθε μια.
Σε διαφορετικό βάθος ήταν και το άνοιγμα μπροστά στο στήθος . Έτσι όταν τις φορούσαν φαίνονταν στον ποδόγυρο και στο στήθος δυο και τρεις διαφορετικοί χρωματισμοί , σαν φάσες.
Η συνήθεια οφείλεται ίσως στο πολύ κρύο που έκαμνε εκει ή και στην γυναικεία φιλαρέσκεια.
Την νυφιάτικη ζουπούνα την φορούσαν μέχρις ότου αποκτούσαν δυο-τρία παιδια και μόνο στους γάμους ή όταν έρχονταν ο αντρας από την ξενιτιά.
Η ζουπούνα φοριόταν πάνω από το καμισ’.
Santeos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου