Συμεών Ιβάνοβιτς Αραλώφ ( Semyon Ivanovich Aralov. 1880-1969). Παρ’ ότι γόνος πλούσιας οικογένειας εντάσσεται το 1902 στην Μπολσεβίκικη φράξια του παράνομου εκείνη την εποχή Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος. Το 1905 κατατάσσεται ως αξιωματικός στον Αυτοκρατορικό (τσαρικό) Ρωσικό Στρατό. Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου προάγεται στον βαθμό του ταγματάρχη πληροφοριών. Από την θέση αυτή παίρνει μέρος στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αναλαμβάνει την διοίκηση της Στρατιωτικής Περιφέρειας της Μόσχας, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει στην ίδρυση της μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων της φοβερής και τρομερής Cheka.
 |
| ( 31 Μαρτίου 1922, επίσκεψη του Κεμάλ στην πόλη Cay. Συνοδεύεται απο Σοβιετικους. Δίπλα στον Κεμάλ, ο σοβιετικος πρεσβευτης Σ. Αραλωφ [με την τραγιασκα]) |
Κατ’ εντολή του Τρότσκι πηγαίνει στην Σιβηρία για να διαπραγματευθεί με την Τσεχοσλοβακική Λεγεώνα. Διορίζεται μέλος του κορυφαίου καθοδηγητικού οργάνου του Κόκκινου Στρατού της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής και αναλαμβάνει την διοίκηση της «Ομηρείας» (Ο Κόκκινος Στρατός συλλαμβάνει και κρατά φυλακισμένα τα μέλη των οικογενειών των πρώην τσαρικών αξιωματικών, για τους οποίους υπάρχουν αμφιβολίες νομιμοφροσύνης), ενώ είναι ο πρώτος επικεφαλής της Διεύθυνσης Πληροφοριών του Κόκκινου Στρατού (GRU).
Παραιτείται από την θέση του επικεφαλής της GRU και αναλαμβάνει διπλωματικές αποστολές στην Λιθουανία, την Λετονία, την Τουρκία, την Κίνα, τις ΗΠΑ, την Γερμανία και την Ιαπωνία. Κατά την διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων του 1937 πέφτει σε δυσμένεια και απολύεται. Στην έναρξη του β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε ηλικία 60 ετών, επανακατατάσσεται εθελοντικά. Υπηρετεί έως το 1946. Παραμένει ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος από το οποίο παραιτείται σε προχωρημένη ηλικία το 1957. Πεθαίνει το 1969 και θάβεται στο νεκροταφείο Novodevichy. Το δεύτερο σε κύρος μετά το τείχος του Κρεμλίνου, χώρο ταφής επιφανών Ρώσων (Στο νεκροταφείο Novodevichy θάφτηκε και ο Γκορμπατσώφ).
Η δράση του Σ. Αραλώφ ως πρεσβευτή της ΕΣΣΔ στην Άγκυρα την κρίσιμη περίοδο 1920-1922.
Ο Αραλώφ υλοποιεί την πολιτική των Μπολσεβίκων που προβλέπει προσέγγιση του Κεμάλ Μουσταφά και συντονίζει την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των Σοβιετικών προς τους Τούρκους. Στο κεντρικότερο σημείο της Κωνσταντινούπολης την Πλατεία Ταξίμ υπάρχει το Μνημείο Δημοκρατίας, ένα μεγαλόπρεπο και επιβλητικό μνημείο (βλ. φωτό πάνω) που ανεγέρθηκε κατ’ εντολή του Κεμάλ Μουσταφά για να τιμηθεί η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας (1923). Αποτελείται από σύμπλεγμα γλυπτών που κατασκευάστηκαν από τον διάσημο εκείνη την εποχή Ιταλό γλύπτη Pietro Canonica και αποκαλύφθηκε το 1928.
Στην Νότια πλευρά του μνημείου υπάρχει η γλυπτή απεικόνιση του Κεμάλ με στρατιωτική στολή να ηγείται Τούρκων στρατιωτών. Ευνόητος συμβολισμός για τον ρόλο του Κεμάλ ως στρατιωτικού ηγέτη στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Στην Βόρεια πλευρά υπάρχουν τα αγάλματα του Κεμάλ και των συντρόφων του με πολιτικά δυτικά ρούχα. Σαφέστατος συμβολισμός της πολιτικής μάχης που δόθηκε για την ίδρυση και σωτηρία της νεαρής Τουρκικής Δημοκρατίας. Στο συγκεκριμένο σύμπλεγμα γλυπτών και στην δεύτερη σειρά των τιμώμενων προσωπικοτήτων, πίσω από τον Ismet Inonu ξεχωρίζει ένας άντρας με τραγιάσκα. Σύμφωνα με τα επίσημα τουρκικά αρχεία, πρόκειται για την προτομή του Σ. Αραλώφ που τοποθετήθηκε εκεί κατ’ εντολή του Κεμάλ για να τιμηθεί η συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην νίκη των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1922.
Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι τα αγάλματα των δύο αντρών που βρίσκονται πίσω και αριστερά από τον Κεμάλ ανήκουν στα στελέχη των Μπολσεβίκων Κλημέντ Βοροσίλωφ και Μιχαήλ Φρούντσε, που επίσης διαδραμάτισαν εκείνη την εποχή ενεργό και αποφασιστικό ρόλο στην ενίσχυση της Τούρκο-Σοβιετικής συμμαχίας. Δεν υπάρχουν όμως επίσημες τουρκικές πηγές που να επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη.
Απλά, σε ανεπίσημες πηγές καταγράφεται η άποψη ότι ο ένας από αυτούς τους δύο άντρες και συγκεκριμένα αυτός που φορά στρατιωτική στολή και βρίσκεται πίσω από τον στρατάρχη Φεβτσί Τσακμάκ είναι ο Μιχαήλ Φρούνζε.
Στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί ορθολογισμός. Οι Σοβιετικοί πράττουν το αυτονόητο. Συγκλίνουν με την νέα και πραγματική εξουσία στην Τουρκία, τους Κεμαλιστές για να σταθεροποιήσουν την κρίσιμη γι’ αυτούς περιοχή του Καύκασου (Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία), ώστε να αντιμετωπίσουν ανεπηρέαστοι την επέμβαση των δυτικών που εξελίσσεται κύρια στην Ουκρανία και ταυτόχρονα επιδιώκουν να «πιέσουν» τους Βρετανούς με τους οποίους διαπραγματεύονται εκείνη την περίοδο μια οικονομική-εμπορική συμφωνία, που «βγάζει» την Σοβιετική Ρωσία από την απομόνωση. Ο Κεμάλ δεν έχει άλλη επιλογή, οι Μπολσεβίκοι είναι εκείνη την περίοδο η μοναδική λύση για να βρει βοήθεια. Μία βοήθεια ιδιαίτερα σημαντική, αφού τον στηρίζει και κρατά το μέτωπο όταν οι Έλληνες προελαύνουν προς την Άγκυρα (καλοκαίρι 1921).
Η Γεωγραφία και η Γεωπολιτική επιβάλουν την δική τους δυναμική.
Όταν οι δυτικοί (κύρια οι Βρετανοί) ενημερώνονται για την προσέγγιση Κεμάλ-Μπολσεβίκων αντιλαμβάνονται ότι το σύνολο της πολιτικής τους στην Μέση Ανατολή βρίσκεται εν κινδύνω. Οι Μπολσεβίκοι μέσω Τουρκίας αποκτούν ιδεολογική (θρησκευτική) πρόσβαση στον μουσουλμανικό κόσμο και γεωπολιτική στα κρίσιμα για τα Βρετανικά συμφέροντα πετρελαϊκά πεδία του Ιράκ και του Ιράν. Η δυτική πολιτική στην περιοχή που βασιζόταν κύρια στην δυναμική Ελληνική παρουσία αναθεωρείται άρδην και τάχιστα. Προέχει πλέον ο προσεταιρισμός του Κεμάλ και η επάνοδος της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο. Η παλινόρθωση στην Ελλάδα της φίλο-γερμανικής δυναστείας (πράξη εχθρική για τους δυτικούς) είναι μία εξαιρετική δικαιολογία για την εγκατάλειψη των Ελλήνων από τους Συμμάχους (Μ.Βρετανία- Γαλλία).
Το πολιτικό σκηνικό για την μικρασιατική καταστροφή είχε στηθεί. Τα μετέπειτα τραγικά για τον Ελληνισμό γεγονότα (Στρατιωτική ήττα και καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού) είναι τα αποτελέσματα της σύμπραξης Κεμαλιστών-Μπολσεβίκων και των ριζικών αλλαγών που προκαλεί αυτή η συμμαχία στις πολιτικές των Συμμάχων (Μ. Βρετανία- Γαλλία) και εν γένει στο εσωτερικό του δυτικού στρατοπέδου.
Η Ελληνική συντηρητική και λαϊκιστική ηγεσία που είχε προέλθει από τις εκλογές του 1920, είναι σίγουρα υπεύθυνη για πολύ σοβαρά τακτικά λάθη, με κυριότερο την απόφαση για προέλαση στο Σαγγάριο-Άγκυρα (καλοκαίρι 1921).
Όμως το εγκληματικό και εθνικά επονείδιστο ήταν η πολιτική της αδυναμία να αναλύσει τις επιπτώσεις από την τεράστια αλλαγή που προκαλεί στο παγκόσμιο γίγνεσθαι η Ρωσική επανάσταση και η άνοδος των Μπολσεβίκων στην εξουσία. Η τότε ηγεσία της συντηρητικής παράταξης, δέσμια του επαρχιώτικου καθωσπρεπισμού, της εθνοκεντρικής αντίληψης αλλά κυρίως της μακροχρόνιας παραμονής μακριά από την εξουσία που της στερεί κυβερνητική εμπειρία, γνώση και πληροφόρηση κάνει το τεράστιο λάθος να θεωρήσει ότι συνεχίζουν να ισχύουν οι συνθήκες και οι σταθερές που ίσχυαν τα προηγούμενα χρόνια και επέτρεψαν στον Βενιζέλο να επιτύχει τους εθνικούς στόχους.
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κατάληψη και καταστροφή της Σμύρνης από τα στρατεύματα του Κεμάλ. Ιστορικά κομβικό γεγονός που σηματοδοτεί την στρατηγική ήττα του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία. Η πλειοψηφία της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, με επετειακές δηλώσεις θριαμβολογεί και προβάλει αυτή την νίκη για να προκαλέσει και να απειλήσει.
Όταν στις 15 Ιουνίου και αντίθετα στο κλίμα εκείνης της περιόδου, τοποθετηθήκαν με αρνητικά στην προοπτική των πρόωρων βουλευτικών εκλογών (Το Θωρηκτό «Σουλτάνος Οσμάν Α’», το σφάλμα των εκλογών 1920 και τα Rafale), το παραπάνω ιστορικό παράδειγμα επηρέασε την ανάλυση μας και διαμόρφωσε την θέση μας.
Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μας την τελευταία περίοδο πείθουν ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν έχει ακόμα απαντήσει στο κρίσιμο εθνικό ερώτημα: Γιατί διαλύθηκε ο Ελληνικός Στρατός που από το 1912 και για δέκα χρόνια νικούσε.
Πηγή:reporter.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου